Pokój Izraela & Watykanu

-Jestem do dupy. Wracam do celibatu, umartwiania się i habitu- Zawarczał i wygrzebał się spod kołdry i wyjął z szafki swój brązowy habit i pas cilice.
-Oki, mam wszystko- Zsunął ubrania, zapiał pas na udzie i wsunął na siebie szatę zakonną obwiązując ją sznurem.
- Teraz nikt nie zarzuci mi winy. Będę żył w czystości. Modlitwa i umartwianie się... Ból jest dobry.

Kasper spojrzał na swojego współlokatora jak na wariata.
- Uciekasz - powiedział z wyrzutem. - Po cholerę, skoro już się stało?
Zmarszczył brwi i podniósł się z posłania, lekceważąc dudniący w głowie ból. I znowu nie kończysz tematu.

-Nie uciekam... Wybieram drogę z której zboczyłem dawno temu- Westchnął pokornie opuszczając wzrok. Nie chciał mu patrzeć w oczy. Bał się. Podszedł do klatki z gołębiem i pogłaskał ptaka po głowie.
-Wybacz mi... Nie nadaje się do bycia zwykłym uczniem...

- Uciekasz - zamruczał śpiewnie i spełzł z łóżka. Przeszedł kilka kroków po dywanie, w końcu zatrzymał i z ciężkim westchnieniem przetarł oczy trzęsącymi się dłońmi. Zawiesił na Marku wzrok z nieodgadnioną miną.
- Dlaczego żeś mi nie powiedział o nim? - zapytał. Jego spojrzenie ciskało pioruny, nawet jeśli...
Nawet jeśli to też jego wina.

-Nie wiem... Sam się zastanawiam. Teraz to już i tak nie ma sensu- Głos mu się lekko załamał. Był na siebie wściekły Odwrócił się w jego stronę i spojrzał mu w oczy.
-Iz... Kasper, Ja naprawdę zrobiłem coś strasznego... Przepraszam.

- Nie mnie powinieneś przepraszać - powiedział cicho, niemal szeptem. - To nie mi wyrządziłeś krzywdę.
Nie wiedział już, na kogo się złościć. Marco wyglądał na załamanego. Kto by pomyślał, że jego zabawa skończy się w taki sposób... Cóż. Ściągnął brwi i splótł dłonie za plecami, nie wiedząc, co z nimi zrobić, jednak odważnie odpowiedział na spojrzenie chłopaka.

-Wiem że nie ciebie... Ale nic ci nie powiedziałem a to złe- Rzucił zakrywając twarz kapturem. Miał dość tego wszystkiego, to była jego wina.
-Nie powinienem tego robić... Jednak jestem mnichem...

- Niby tak - mruknął Kasper niezdecydowany. Miał ochotę powiedzieć coś jeszcze, ale myśli wydawały się mu umykać... Cholerna gorączka. Nerwowo wyłamywał palce, głęboko zamyślony.
- A teraz przestań sobie robić jaja i zdejmuj ten łach. I ten sadomasochistyczny gadżecik na udzie też - wyszczerzył zęby zadowolony ze swojej konkluzji. Dokładnie tak.

-Ee? Ale on jest wygodny... JA CI DAM SADO MASO~!- Poczerwieniał. Podwinął habit i zacisnął pas, po udzie pociekła mu stróżka krwi.
-I co mi zrobisz~!?- Uśmiechnął się złośliwie i ruszył w stronę łóżka. Gdy tylko się odwrócił skrzywił się mocno. Bolało jak cholera.

Kasper z nieprzeniknioną miną obserwował poczynania współlokatora.
- Zdurniałeś z rozpaczy? - zapytał, marszcząc brwi. - Jest mnóstwo bardzo bolesnych rzeczy, które mogę teraz zrobić żeby cię oduczyć robienia głupot.
Jakby dla przykładu, ze złośliwym uśmiechem wymierzył celnego kopniaka w udo Włocha.
- Ale jeśli cię uszkodzę, to raczej nie pójdziesz i nie przeprosisz tego swojego Belga czy kogo, nie?
Odwrócił się do okna i zasłonił usta ręką, by nie było widać jak bardzo się krzywi, kaszląc. Z trudem zaczerpnął oddech.
Zdecydowanie za dużo mówi...

Marko zaklął i opadł na łóżko. Złapał się za udo.
-Powaliło cie~! Ałaa- Spojrzał na udo i aż go zemdliło... Z trudem zdjął z siebie pas sycząc z bólu. Tego się nie spodziewał.
-No przepraszam... Co ja ci zrobiłem~!?

- Bardzo możliwe - zarechotał. - Ale nie mnie jednego! Nie jestem taki durny, żeby się tak kaleczyć...
Potarł skronie dłonią, wyraźnie zmęczony. Ból głowy nie chciał zniknąć, a na dodatek jeszcze cały ten cyrk odbierał mu siły. Kasper miał tylko nadzieję, że jakoś mu się opłaci ogarnięcie swojego współlokatora.
- Odstawiasz jakiś durny teatr, to zrobiłeś. Bez zabawy w emo-zakonnika nic by się nie stało.
Rozejrzał się po pokoju głodnym wzrokiem, który zatrzymał na opakowaniu tabletek przeciwbólowych. Chciwie wyłuskał dwie i połknął szybko. Powinno zadziałać...

-Ściągnął habit i zakrwawiony pas.
-Nie będę dobrym mnichem - Westchnął i zaczął oczyszczać ranę- Muszę iść go przeprosić... Boje się trochę - Zasyczał kiedy nalał sobie wodę utlenioną na ranę. Zabandażował udo i wsunął się pod kołdrę.
- Co za szkoła.

- Dobrzy mnisi przestregają przykazań - burknął, nie chcąc mówić o tym, jak wiele wiedział o religii. O religiach w ogóle. - A tam chyba było coś o samookaleczaniu, nie?
Zaśmiał się sucho i padł na dywan, który nagle wydał mu się tak rozkosznie, rozkosznie miękki... Akurat żeby na nim zasnąć. Nie spodziewał się, że leki zadziałają tak szybko.
- Może powinieneś trochę odczekać, co? Aż mu pierwsza złość przejdzie.

-Taak, to dobry plan. A samoumartwienie się to nie to samo co samookaleczenie się... W pewnym sensie - Uśmiechnął się nikle i poczuł że powieki robią mu się ciężkie. Westchnął i zwinął się w kłębek. Nigdy nie chciał być mnichem, to nie jego rola.