Pokój

Australia wtachał za sobą walizkę. Od razu padł na miękkie łózko i przetarł oczy. Trzeba było nie siedzieć poprzedniego dnia do bóg raczy wiedzieć których godziny w nocy tylko po to by pooglądać świetliki. Leząc i patrząc w sufit doszło do niego nagle, że pokój ma ściany w ciemnym zielonym co kojąco wpływało na jego zmęczone oczy. Od razu się rozpromienił i poszedł zobaczyć co widać z okna. Drzewa rosły nawet dość blisko, tak że jak by mocno się uparł dał by radę doskoczyć do nich z parapetu... Musi to jak najszybciej sprawdzić. Ale nie teraz, chodź taka droga ,,ucieczki'' może bardzo się kiedyś przydać. Musi prędzej czy później skorzystać z tego wygodnego wyjścia. Odszedł od okna i ogarnął resztę pokoju. Był sam, może to i dobrze a może i nie sam nie wiedział dlatego niepewnie wyszedł na korytarz ale, że nikogo nie było powrócił do pokoju. wypakował swoje rzeczy i na chama wcisnął je w półki. Wyglądało to dość makabrycznie. Jak by jego szafa pożarła ubrania. Tu wystawało kawałek nogawki a obok paska czy tam jeszcze coś innego. Usatysfakcjonowany Will padł na łózko i leżąc trupem zapadł w drzemkę pochrapując cicho.

Nauru i Australia dość długo siedzieli za kanapą, omawiając różne sprawy. Dziewczyna zgodziła się, gdy zaproponował, aby przenieśli się do jego pokoju. Cóż, bycie wciśniętym pomiędzy ścianę a kanapę w kilkucentymetrowej przestrzeni trochę utrudniało myślenie. Ciągle miała na sobie sukienkę. Trochę dziwnie się czuła, pierwszy raz mają coś takiego na sobie. Suknia była dość długa, w kolorze fioletu z długimi rękawami. Co ciekawe, na nogach wciąż miała trampki. Gdy tylko weszli, rozejrzała się po pokoju.
-Masz lepszy pokój niż ja-stwierdziła, rozglądając się uważnie.

No tak jakoś wyszło, przytrafiło się ślepej kurze ziarno - zażartował sobie. Kiedy doszło do niego, że przecież nie zajął się gościem właściwie od razu zaproponował.
- Chcesz coś do picia? Albo jedzenia? Mam nawet jedzenie dla zwierząt jeśli masz dziwne przyzwyczajenia podjadać ich karmę - Powiedział śmiertelnie poważnie, co wskazywało na to, iż on najprawdopodobniej ma takie przyzwyczajenie.
- w każdym razie jeśli czegoś sobie życzysz mów a ja od razu postaram się tobie to załatwić - Przejął się widać chłopak swoim gościem bo po jego zachowaniu widać było niesamowite napięcie i to, że nie chce w żadnym razie zwalić.

-Un..herbata byłaby dobra-stwierdziła, uśmiechając się lekko. Spojrzała na ścianę zapisaną łaciną. O ile jeszcze chińskie znaki w swoim pokoju stanowiły dla niej(choć nie łatwą)zagadkę do rozwiązania, o tyle te słowa nic jej już nie mówiły. Rozejrzała się i policzyła łóżka, a następnie poszukała wzrokiem biurka. Cóż, według niej powinni dawać więcej biurek do pokoi. Nie to, żeby zamierzała coś robić, bo i tak będzie odrabiać lekcje bibliotece, no ale jej książki zajmowały trochę miejsca...Podeszła do szafy i uśmiechnęła się lekko, gdy ją otworzyła.
-Mogłam się tego spodziewać....

- No co....- Lekko się peszy i idzie zrobić jej tej herbaty. Szybko się uwija no ale troszkę przecież mu to zajmuje. Przynosi też ciasteczka z dżemem i jakieś herbatniki
- Prosze ~~ - Siada sobie na kanapie w rogu pokoju i jej się chwilkę przygląda w ciszy.
- Szkoda, że jestem tu jeszcze wciąż sam. Smutno tak mieszkać samemu bo ani tu z kim się pośmiać, ani z kim łamać zakazów. Nic nie można w sumie - westchnął cicho i milczał dalej wpatrując się w nią, nie natarczywie oczywiście ale z widocznym zainteresowaniem.

-Nic nic...-uśmiechnęła się i zamknęła drzwi do szafy, po czym usiadła na kanapie. W czasie, gdy robił herbatę, rozglądała się po pokoju, zapamiętując każdy szczegół. W sumie zawsze tak miała, gdy znajdowała się w jakimś nowym pomieszczeniu-wolała zapamiętać, co gdzie się znajduje.
-Ja mam na razie dwie współlokatorki....jedną z Ukrainy...czy jakoś tak, no a druga jest z Białorusi-zamyśliła się na chwilę i upiła łyk herbaty-ale raczej z nimi będzie spokojnie...-powiedziała, patrząc się na ścianę. No bo dziwnie by było, gdyby teraz oboje patrzyli się na siebie.

- No to masz zabawnie, ja tu sam siedzę jak taki palec - westchnął znudzony. Wpatrywał się to w nią to w randomowe miejsca byle tylko czymś się zająć.
- Ładna dziś pogoda - Przejęty bo nie wie co mówić wiec zaczął neutralny temat, strasznie się denerwował. Wiercił się niespokojnie i jakiś był taki roztargniony

Wyjrzała za okno. Niebo było wyjątkowo niebieskie i słońce świeciło, jednak na zewnątrz było prawdziwie mroźno. To było zupełnie inne od tego, co zazwyczaj spotykała na swojej wyspie.
-Obawiam się, że jest za zimno jak dla mnie. Obawiam się, że chyba się rozchoruje...-po prostu nie czuła się najlepiej od kilku dni. Wypiła herbatę i spojrzała na niego.
-Dobrze się czujesz?-spytała z troską.

- jasne całkiem dobrze - skrępowanie troszkę minęło a pojawiło się zatroskanie o nią
- Może chcesz coś ciepłego do ubrania? Jakąś moją bluzę czy coś powinny być ciepłe i wygrzała byś się no i może lepiej się poczuła- Serio się martwi

Uspokoiło ją to, że czuje się dobrze. Widać tylko ona była niezbyt przyzwyczajona do takich temperatur. Na swój sposób ucieszyła się, gdy zaczął się o nią martwić. Cieszyła się, mogąc wiedzieć iż kogoś obchodzi. Cóż, z biegiem trwania wojen i podbojów raczej nikogo nie obchodziły uczucia innych.
-To chyba nic poważnego, nie musisz się martwić-uspokoiła go.

Spokojnym krokiem, nie zważając na innych, wszedł do pokoju 325 w którym dane było mu teraz mieszkać. Niósł dumnie torbę w której oczywiście miał spakowane swoje rzeczy. Grzecznie przemknął przez towarzystwo mrucząc pod nosem coś na wzór powitania. Chwilowo odstawił swój bagaż na wolne łóżko, od teraz było ono już tylko jego i nikt inny nie miał prawa na nim przebywać, ani kręcić się obok niego. Później wyznaczy linię prywatności, chyba, że współlokatorzy sami zrozumieją, że to już tylko jego teren.
Nie wyglądało na to, żeby był w dobrym humorze i tak też było. W głębi serca uważał, że to wszystko bezsensu, że nie powinno go tu być. Przecież sam dobrze wie co robić, poza tym jakiś wielkich problemów nie miał, a to, że inni mają to przecież nie jego biznes.
Westchnął głęboko zrezygnowany. Rozpiął torbę, szykując się do rozpakowywania i nie zważał ani na Nauru, ani na Australię. Póki nie przeszkadzają, ani się nie narzucają, to nie trzeba robić awantury, poza tym, to dopiero jego pierwszy dzień tutaj... Choć w sumie, kogo to obchodzi? Jak coś przeskrobią to pożałują i nauczą się, że nie narusza się sfery życiowej Szwajcara.

Zaraz jak usłyszała pogłoski że Szwajcaria tu jest przyleciała do pokoju jak na skrzydłach. Wparowała do środka i od razu go zauważyła.
- Braciszek? To naprawdę ty? - nie mogła uwierzyć własnym oczom. Podbiegła i przytuliła się do niego, po czym zakłopotana własną czułością odsunęła się.
- Długo nie przychodziłeś. - powiedziała z lekkim wyrzutem, ale była bardzo szczęśliwa, że w końcu się z nim spotkała.
- Wygląda na to, że wysłano tu wszystkie państwa. Na szczęście z tobą ten czas minie milej~- Lili była szczęśliwa z ponownego spotkania i nic nie wskazywało na to, że szybko się uspokoi.

Zdziwił się bardzo na widok swojej siostry mimo, iż fakt, że jest tutaj zdawał się być oczywisty. Zarumienił się ledwo zauważalnie, gdy ta go przytuliła. Spojrzał tylko lekko zakłopotany w bok i poklepał ją po główce.- Według mnie to nie powinniśmy tutaj być. -stwierdził krótko po czym westchnął.
- Ciebie to już w ogóle tutaj nie powinno być. Tu jest niebezpiecznie.- co prawda teraz przynajmniej ją widzi i może ją bronić, ale skoro wszystkie kraje mają być tutaj, to w domu byłaby bezpieczniejsza, to logiczne. Jednak cóż poradzić? Widocznie szefowie wiedzą lepiej.
- Będę Cię pilnować.- skierował swój wzrok z powrotem na Lili.- Nikt Ci nic nie zrobi. Nie pozwolę.

Zarumieniła się, gdy Bash poklepał ją po głowie. Kochała być blisko niego, więc takie momenty uważała za najwspanialsze w swoim życiu.
- Ciebie nie powinno tu być. - poprawiła go. - Ja jestem słaba i rozumiem, że mnie tu wysłali. Nie chcą, żebym znowu była w bezna... w złym stanie. - na samą myśl o tamtych czasach zadrżała. Poczuła miłe ciepło na sercu kiedy Szwajcaria powiedział, że nie pozwoli jej skrzywdzić.
- Z tobą obok na pewno mi nic nie grozi... - uśmiechnęła się i spojrzała na niego z miłością. Przypomniała sobie o czymś, przez co się lekko zakłopotała.
- C-czyli już się nie gniewasz za to, co zrobiłam z panem Rosją? - Zapytała. Upijanie się z Ivanem nie było dobrym pomysłem. Tym bardziej przemycanie z nim kokainy na Kubę. W końcu istnieją inne sposoby na zwrócenie uwagi braciszka. Podświadomie wiedziała, że Bash się już na nią nie gniewa. Cokolwiek by zrobiła, on jej zawsze wybaczał. To dzięki temu czuła, że jest dla niego wyjątkowa. Tak troszeczkę. Patrzyła na niego lekko przekrzywiając głowę. Czekała na odpowiedź, chociaż już wiedziała, jaka będzie.

Nie miał zamiaru odpowiedzieć od razu. Oczywiście, wybaczyć, wybaczył, ale jego siostra powinna się nauczyć się, że takie rzeczy to nie zabawa tylko strasznie poważna sprawa.
Zaczął się rozglądać po pomieszczeniu, jakby chciał aby Liech się trochę pomartwiła i myślała, że ten nadal się gniewa. Poza tym, nie wymyślił jej jeszcze żadnej kary, a przecież już za takie przewinienie jakaś by się należała. Niestety zaczął wątpić w zdolność do ukarania swojej młodszej siostrzyczki. Może jednak upomnienie aby tego już więcej nie robiła, wystarczy? Zawsze po prostu może być bardziej czujny i nie spuszczać jej z oczu już w ogóle, jednak zanim to nastąpi, będzie musiał ją dokładnie przepytać z jej znajomości. Nie ma nic gorszego niż dowiedzieć się co rodzina robi i z kim się zadaje od kogoś obcego.
Westchnął głęboko i swój wzrok z powrotem wbił w Liechtenstein.- Może..- mruknął, jakby chciał jej dać do zrozumienia, że jednak gdzieś tam będzie zawsze o tym wybryku pamiętał.

Lili zaczęła się niepokoić widząc minę brata. Zazwyczaj w takich momentach mówił "tym razem ci wybaczę" i głaskał ją po głowie, albo "musimy zwiększyć liczbę treningów" i patrzył na nią z powagą po to, żeby po chwili się lekko uśmiechnąć...
Chyba pierwszy raz dostanę prawdziwą karę... - pomyślała zaskoczona. Zawsze wiedziała że to prędzej czy później nastąpi, ale to był prawdziwy szok.
Co będę musiała zrobić? - myślała spanikowana. - Zgłosić to, co zrobiłam? Siedzieć samotnie w zamknięciu? Spalić wszystkie moje słodkie rzeczy? Nigdy więcej nie będę mogła odzywać się do braciszka?! - wymyślała coraz to większe głupstwa. Nigdy nie miała prawdziwej kary, więc nie wiedziała jak to może wyglądać.
-Może..- mruknął Bash.
Czyli miałam rację! - Liecht wzdrygnęła się jakby ją uderzył grom z jasnego nieba. Nie chciała być znana ze swoich przestępstw. Tym bardziej nie chciała by Bash się nigdy więcej do niej nie odzywał, czy coś...
- Braciszkuuuuu...? Ale ty wiesz, że mocno tego żałuję, prawda...? - Zapytała się go lekko drżącym głosem i ze łzami w oczach. Przytuliła się do niego najmocniej jak tylko potrafiła. - Wiesz, że zrobię wszystko, żebyś się tylko do mnie odzywał? - Słowa były lekko przytłumione przez materiał, nadal jednak można było je zrozumieć.
-W końcu ciebie kocham, dla ciebie zrobię wszystko... -ubranie Basha zagłuszyło wszystko, co Liecht powiedziała. Jednak on na pewno wiedział, co dziewczyna chciała mu przekazać, przejmowała się więc tylko tym, czy nie zacznie jej gorzej traktować. Ostatnimi czasami naprawdę rzadko go widywała i tęskniła za jego bliskością. Nie chciała by to się jeszcze bardziej pogorszyło.

Zgłupiał do reszty widząc co Liech, jego ukochana i jedyna siostra, poczyna. Nie słyszał kompletnie co Lili do niego mówi, materiał świetnie pochłaniał ten jej cichy głosik. Stwierdził jednak, że musi mruczeć coś w stylu: Bardzo przepraszam, poprawię się i już nigdy tego nie zrobię. Westchnął tylko głęboko, głupio się przyznać, ale miał słabość do swojej siostry, nie byłby w stanie dać jej jakieś porządnej kary, tym bardziej teraz gdy jego siostrzyczka zachowywała się dość dziwnie, Szwajcarowi przeszło nawet przez myśl, że Liech padło nieco na głowę przez kontakty z innymi krajami.
Poklepał ją delikatnie po głowie. - Tym razem Ci wybaczę. - burknął. Miał wrażenie, że Liechtenstein tylko na te słowa czekała, aczkolwiek w sumie już sam nie wie co jego siostra sobie myśli, a już tym bardziej czego oczekuje. - Wiem, że żałujesz. - dodał po krótkiej chwili, jakby sobie dopiero zdał sprawę, że Lili coś w ogóle do niego mówiła.
Nie przerywał głaskania.
- Tylko nie płacz, jasne? - rzekł jakby na zapas, Liech powinna być twardą kobietą, a nie miękką kluchom, jak nie wyrobi sobie charakteru to z łatwością da się pomiatać innym krają. Mogła sobie uważać, że w głębi duszy jest rozważną dziewczyną, ale dla niego zawsze będzie ona młodszą siostrą która nie umie sobie poradzić sama.

Po chwili przestała się mazgaić. Wszystkie emocje zbierane od dłuższego czasu zniknęły i Liecht zaczynało być głupio z powodu własnych poczynań.
- Jasne.- mruknęła ocierając łzy. Wiedziała od zawsze że Szwajcarii jest ciężko powiedzieć to, co czuje, jednak teraz to było oczywiste.
Będę twardsza... - obiecywała w myślach setny raz. Wiedziała, że znowu coś źle zrobi i znowu nie będzie wiedziała co dalej.
Nie! - Gwałtownie zaprzeczyła sobie samej. - Tym razem będzie inaczej...
- Wiesz, bracie... -odezwała się. -Tym razem się postaram. Myślę, że już nie będziesz się musiał mną opiekować na każdym kroku. - Te same słowa co zawsze. Tym razem jednak w jej głosie dało się wyczuć pewność siebie i hardość. Czas w końcu przestać być ślamazarą którą trzeba się specjalnie opiekować.
- Zobaczysz, że dam radę sama. Nie wiem kiedy to nastąpi, może za miesiąc, może za kilka lat... Ale uda mi się. I wtedy w końcu spojrzysz na mnie w innym świetle! - Emocje znów wzięły górę.
Co się ze mną dzieje? - pomyślała spanikowana. - Przecież ja taka nie jestem! Nie jestem taką histeryczką popadającą ze skrajności w skrajność... Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz zachowałam się rozważnie. Dlaczego tak się zachowuję? - póki co nie znała odpowiedzi na to pytanie. A chciałaby i to bardzo.

Na twarzy Szwajcarii pojawił się lekki, aczkolwiek krzywy uśmiech. Bardzo chciałby uwierzyć w słowa swojej siostry, ale przeszłość nauczyła go, że z nią to raczej różnie bywa.
- Oczywiście.- powiedział z ledwo wyczuwalną nutką ironii w głosie po czym poklepał ją po główce, tak na pocieszenie. On już swoje wiedział, choć oczywistym jest fakt, że wiele by dał, aby słowa siostry stały się prawdą. To nie tak, że nie lubił się nią opiekować, wręcz przeciwnie, bardzo to lubił. Jakby na to nie patrzeć, Liech była osobą do której odzywa się najczęściej. Po prostu miałby jakąś pewność, że ta nie wpakuje się znowu w jakieś tarapaty i dzięki czemu nie ucierpi, mniej lub bardziej. Można by rzec, że mógłby już spać spokojnie.
- Najważniejsze, że wiesz, iż postąpiłaś źle.- marnego pocieszania ciąg dalszy.- Najważniejsze, żebyś się znowu w takie coś nie wpakowała, jasne? - zdobył się na nieco szerszy uśmiech, co kosztowało go nieco wysiłku.
- Naprawdę nie che, żeby coś Ci się stało..- mruknął nieco ściszonym głosem, jakby to było coś wstydliwego.

Widząc brata starającego się szeroko uśmiechnąć Liecht sama się roześmiała. Pamiętając jaki kiedyś był ponury i poważny uśmiechając się chociażby lekko cieszył Lili. A jego miłe słowa jeszcze bardziej ją uszczęśliwiały.
- Ale zobaczysz, tym razem nie wpakuję się w żadne tarapaty! - zapewniła go ponownie już nieco mniej poważnym głosem.
Przynajmniej przez najbliższy tydzień... - dodała sobie w myślach. Sama jakoś nie bardzo wierzyła w to, że wszystko będzie w porządku. Wyjaśniwszy wszystkie sprawy nagle nie wiedziała co powiedzieć. Sama bliskość z bratem jej wystarczała, jednak nie lubiła takiej ciszy. Zaczęła lekko przekrzywiać głowę to w jedną, to w drugą stronę.
- Powiedz mi braciszku, co robiłeś przez ten czas kiedy się nie wiedzieliśmy? Zdarzyło się coś ciekawego?