Pokój

Nauru dostała pokój. W sumie to było jej kompletnie obojętne, z kim go będzie miała. Mógł być nawet z facetem. Rozejrzała się-fioletowe ściany, meble z chińskimi znakami...w sumie na upartego, gdyby chciała, mogłaby je odczytać. Ale nie chciała. Przytaszczyła swoją małą walizkę do szafy i włożyła do niej swoje ubrania. Było ich mało, a w wymiarze szafy mogła tam równie dobrze nic nie włożyć. Włożyła walizkę pod łóżko, które sobie upatrzyła i podeszła do biurka. Wyłożyła wszystkie przedmioty typu książki do szuflad, co z kolei zajęło bardzo dużo miejsca. No ale trudno. Najwyżej współlokatorki ją zabiją. Gdy skończyła wszystko, usiadła na parapecie i wyjrzała za okno.

Targała za sobą sporą, granatową walizkę. No tak, tak to jest, kiedy każda bluzka "się przyda" i w każdej "czasami się chodzi". Cierp teraz, dziewczyno. Stopy twoje przyodziane w pantofelki też!
- Cholera jasna - mruknęła. Gdzie jest pokój 210?W lewo czy w prawo? Nawet nie ma kogo zapytać, bo cały korytarz świecił pustkami. Na drzwiach pomieszczenia naprzeciw niej wyłapała numer "212", spojrzała w prawo "213". Automatycznie podreptała w lewo. Pokój znajdował się na samym końcu korytarza. Przynajmniej blisko do łazienki, zauważyła i szarpnęła za klamkę swojego pokoju. W środku zauważyła drobną, ciemnowłosą dziewczynę siedzącą na parapecie.
- Zdrastvooyte - mruknęła do niej i otworzyła drzwi na oścież, aby jakoś wciągnąć walizkę.

Poruszyła się, gdy drzwi się otworzyły. Szybkim wzrokiem zmierzyła nową współlokatorkę i stwierdziła, że jej nie zna. Znaczy wydawało jej się, że widziała ją kilka razy, ale nie mogła zaręczyć. Szybko podniosła się i pomogła dziewczynie wnieść walizkę, czy sobie tego życzyła czy nie. Gdy znalazły się w środku, zamknęła drzwi i teraz dopiero ukłoniła się przed współlokatorką.
-Witam. Nazywam się Rinyalushin Seathorn. Jestem zaszczycony, że mogę cię poznać. Jestem twoim współlokaterm.-powiedziała uprzejmie.

Spojrzała na osobę, która pomogła jej zatargać do środka walizkę. Była od Natashy wyższa, szybko oceniła, że może porównać ją do Feliksa.
- Natasha Arlofskaya - rzuciła szybko. Po chwili dopiero dotarło do niej, że osobnik mówi o sobie per "on", czy to przypadkiem nie jest piętro dla dziewczyn, czy jednak dyrekcja uznała, że zrobi wszystkim żart i pokoje będą koedukacyjne?
Spojrzała na nią badawczo, nadal stojąc w tym samym miejscu. Włosy, rysy twarzy i oczy się nie zgadzały, zatem dziewczyna ma może jakiś uraz, jakoś nie miała ochoty pytać o takie rzeczy po 5 minutach znajomości.
- Wybrałaś już swoje łóżko?

Nie ruszyła się, gdy dziewczyna oceniała ją wzrokowo. Nie zabraniała przecież nikomu patrzeć.
-Tak, wybrałem. To przy szafie-wskazała łóżko wciśnięte w kąt, przy którym stała szafa. W cieniu. Niewidoczne dla innych. Tak, jak lubiła.
-Skąd pochodzisz?-spytała dziewczynę. Skoro miały mieszkać w jednym pokoju, wolała się zapoznać ze swoją współlokatorką. Po ilości łóżek przypuszczała, że będzie ich tu jeszcze więcej, jednak póki były tylko we dwie, warto zacząć choćby zwykłą konwersację.
-Czy może w czymś ci pomóc?-spytała uprzejmie.

- Białoruś - odpowiedziała automatycznie. - Nieduże państwo we wschodniej Europie, dookoła same upierdliwce, jeżeli wiesz co mam na myśli. A stałe zameldowanie, to w Mińsku mam. - Czuła się w dziwnym obowiązku, aby powiedzieć coś więcej o miejsc, w którym mieszka. Dziewczyna nie wyglądała na europejską, choć nie wykluczała możliwości jakiejś mikronacji pokroju Sealanda, o którym usłyszała przypadkowo, od Estonii, gdy kiedyś przypadkowo na siebie wpadli.
- Nie, poradzę sobie... - oznajmiła i pociągnęła walizkę do przeciwległej szafy. Całe szczęście, że była duża i będzie w stanie pomieścić wszystkie falbanki. -A ty, skąd? - Jak już tamta chce na siłę podtrzymywać drętwą konwersację, to głupio trochę jej tak przerwać na samym początku.

Wróciła na parapet i przysiadła na nim, jak gdyby nigdy się z niego nie ruszała, tyle że tym razem siedziała przodem do Białorusi. Nigdy nie słyszała o tym państwie, ale mieszkała na drugim końcu świata, więc chyba można było jej wybaczyć.
-Ja z Nauru. Mała wyspa na Pacyfiku-przyglądała się uważnie każdemu ruchowi dziewczyny, jakby w ten sposób chciała ją poznać, co było poniekąd prawdą.
-Jeżeli moje imię jest zbyt długie, możesz je skracać. Jestem do tego przyzwyczajony-pokiwała głową.

-Aaa... - odparła mało mądrze. Tak jak się spodziewała, nie miała zielonego pojęcia, gdzie leży ta mała wysepka, Pacyfik był w końcu spory! Powoli wkładała do szafy swoje bibeloty, na szczęście szafa okazała się zaskakująco pojemna i bez zbędnych kombinacji pokroju Feliksa wywnioskowała, że z pewnością nawet połowy nie zajmie.
-A jak na ciebie mówią w skrócie? - Złożyła jeszcze raz czerwoną bluzkę, pogniotła się. Spojrzała kątem oka na dziewczynę. W sumie, to dobrze, że nie jest zbyt wylewna. Tego by jeszcze było trzeba żeby mieszkała z kimś, kto nawet w łóżku po północy nie potrafi wysiedzieć. Może któraś z innych współlokatorem okaże się na tyle wścibska, aby zapytać ją o ten dziwny pogląd na własną osobę.

Przyglądała się z zaciekawieniem zawartości walizki Białorusi. Można powiedzieć, że pierwszy raz spotkała się z takim rzeczami. Nikt na jej wyspie nie nosił czegoś takiego. Albo było na to zbyt gorąco, albo cały czas padało.
-Rin. A czy ciebie jakoś nazywają inaczej?-spytała się bez zbytniej wścibskości, po prostu ot tak. Nigdy nie była dobrym kompanem do rozmowy, o wiele bardziej wolała słuchać. Po części dlatego, że nie wiedziała, o czym może rozmawiać, a po części dlatego, że nie wiedziała o czym rozmawiać nie wypada.

-Rin... To nawet logiczne. - oznajmiła, choć w ogóle nie pamiętała pełnego imienia dziewczyny. Już trudno ogarnąć te wszystkie słowiańskie imiona, co dopiero czegoś, co leży na Pacyfiku. - Po prostu Natasha. - Ta wersja pasowała jej jakoś najbardziej zatem nie wspominała o garści zdrobnień, których jej imię dorobiło się przez całe lata. Ważna zasada, aby nie zdradzać jak szurnięta jest twoja rodzina na samym początku znajomości. Popatrzyła na łóżka, nadal nie miała pojęcia, które sama zamierza zająć, dlatego nadal udawała, że coś poprawia w szafie.
-Wiesz może kto będzie tu jeszcze mieszkał?

Jej współlokatorka miała chyba strasznie dużo rzeczy. U Rin większość miejsca w niewielkiej walizce zajmowały książki. Cóż, widocznie inni znali się na modzie i umieli się ubierać. No ale nieważne.
-Podobno jeszcze jakaś dziewczyna z Europy...-tylko tyle wiedziała. Może Natasha ją znała? A może nie....chociaż to Europejczycy, powinni się znać.
-To zostawałyby jeszcze dwie osoby...-stwierdziła, licząc łóżka. Szkoda tylko, że były tu tylko dwa biurka. Jakby tak wszystkie na raz zechciałyby coś robić przy biurku....byłby problem.

- Z Europy... - zamyśliła się. Europa nigdy nie zwiastowała niczego dobrego. No, może północ nie była jeszcze taka zła, bo w większości mrukliwa. Jednak południe, zachód, nawet wschód, to jedna wielka pomyłka, jako współlokatorzy.
Zajrzała do torby, na dnie leżał tylko czarny netbook, kosmetyczka i kilka książek z serii "lekka literatura do poduszki", czyli coś o czym nie mówi się głośno. Obróciła się w końcu od szafy i miała chwilę, aby obejrzeć pokój. Był nawet duży, ale w myślach od razu zrugała dekoratora, który wpakował tu białe meble i czarny dywan, przecież to takie niepraktyczne...
-Miejmy nadzieję, że wszystkie łóżka nie zostaną zajęte...

-W sumie wolałbym być w pokoju z mniejszą liczbą osób-nie miała nic do ludzi, no ale strasznie nie lubiła tłoków. I ludzi. Wolała ich unikać. Bo najpierw lubiła ich dokładnie wybadać, przyjrzeć się im, im ruchom. Ale teraz nie miała za bardzo wyboru-została wrzucona od tak, do jednego pokoju. Ale musiała przyznać, że dziewczyna na razie wydawała się rozsądna i inteligenta. A jak będzie dalej? Zobaczymy.

-Ja również... - Jakoś nie miała ochoty wspominać, że najlepiej by było, gdyby pokoje były pojedyncze, ale nie spodziewajmy się, że w akademiku każdy będzie miał własny pokój z balkonem, łazienką. Może jeszcze lokaja? Nie, do tego w ogóle nie była przyzwyczajona.
Ciekawe co z łazienkami, przeszło jej przez myśl. W pokoju nigdzie nie zauważyła dodatkowych drzwi, zatem może się pożegnać z poranną walką o prysznic w piątkę, a powitać w... no właśnie w ile?! Oby sobie dyrekcja znów jaj nie zrobiła i nie dała jednej kabiny na całe piętro, albo dwa. Aż oblała się lekkim rumieńcem, gdy pomyślała o koedukacyjnych łazienkach. Nie, to nie plan z taniego filmu pornograficznego, spokojnie.

Również przyszedł jej na myśli temat łazienki. Jej to nie przeszkadzało i tak znając życie będzie wstawać bardzo wcześnie. Tak jak na wsypie. Tyle, że tutaj będzie chodzić na zajęcia, a na wyspie wstawała do pracy. Tak, pracowała. Jako rybak, mechanik, górnik, nauczyciel...nawet jako pielęgniarka. Na jej wyspie był dość duży problem z ludnością i wiedziała, że każda para rąk się przyda.
-Będzie ciekawie. Będę musiał obejrzeć zamki, bo niektórym może przyjść coś głupiego do głowy..-powiedziała bardziej do siebie, niż do Natashy.

Na korytarzu słychać jednostajny stukot podeszw o podłogę, cichy odgłos, uderzania walizki o kostki, i jeszcze jakiś, ale trudny do nazwania, jakby odbijanie piłek od podłogi.
Rozgląda się nerwowo na boki, szukając odpowiedniego numeru pokoju. To logiczne, że jest zestresowana, w końcu są tu chyba wszystkie państwa świata. To tylko kolejna okazja do zdobycia nowych przyjaciół! - powtarza w myślach. Albo zrobienia z siebie kompletnej idiotki - dodaje po chwili.
W końcu staje przed odpowiednimi drzwiami. Wdech, wydech. Drżącą dłonią puka. Trzy razy. Jeszcze przez moment zastanawia się, czy nie uderzyć czwarty. Czeka. Powinna wejść?
Po długiej i nierównej walce z samą sobą, wreszcie wchodzi. Nieśmiało, chociaż stara się stąpać pewnie i dumnie.
- Dobry den! N-nazywam się Yekaterina Braginskaya. Miło mi was poznać współlokatorko! - wypala szybko, nawet nie patrząc kto się w pokoju znajduje.

Weszła spokojnym krokiem do pokoju, naturalnie, że z papierosem w ustach, i trzymaną w ręku torbą, której pasek miała przerzucony przez ramię. Zmierzyła wzrokiem swoje "współlokatorki" i chrząknęła. No to koniec... Ona ma się bratać z plebsem? Niech tylko dorwie tego, który jest odpowiedzialny, za umieszczanie ich w pokojach. Nie mówiąc ani słowa, przeszła przez pokój, wypuszczając obłok śmierdzącego najgorszej jakości tytoniem, dymu papierosowego. Rzuciła torbę na wolne łóżko i spojrzała jak z niej wychyla się mały zielony łepek, Nessie. Jej zwierząto-pupil-przyjaciółka-coś-na-czym-zarabiam w jednym. Uśmiechnęła się ledwo widzialnie, jednym kącikiem ust i nachyliła się biorac Nessie na rękę i położyła małego gada na swoim ramieniu. Pacneła dupskiem na łóżku, dalej paląc papierosa i tylko coś mruknęła pod nosem.
- ...aye

Wpadł na pewien pomysł by odwiedzić swoją kuzynkę. Widział się z nią tylko przelotnie więc nie miał okazji się przywitać ani porozmawiać. Rozglądał się co chwilę czy nie ma kogoś w pobliżu. W końcu chłopcy raczej nie powinni przebywać na piętrze dziewczyn. Znalazł pokój numer 210, zapukał kilka razy po czym dość energicznie otworzył drzwi i wszedł do środka.
-Nauru.- Popatrzył na Rin i przytulił mocno z uśmiechem. -Jak się cieszę, że Cię widzę.- Powiedział nie przejmując się tym, że znajdują się tu także nieznane mu osoby i w dodatku.. Kobiety.

Długa cisza zapanowała w pokoju, co pasowało Rin, gdy nagle wszystko potoczyło się tak nagle. Gdy tylko wpadła Ukraina, Nauru wstała i skłoniła się jej, po czym wstała i podeszła do niej, z zamiarem zaproponowania pomocy. Jednak zanim zdążyła się odezwać, do pokoju weszła kolejna współlokatorka. Ta z kolei przeparadowała do swojego łóżka w szybkim tempie i milczeniu, nie dając szansy na dokładniejsze przyjrzenie się jej. Za to zostawiła za sobą obłok dymu, co spowodowało, iż Nauru miała ochotę wybiec na korytarz by zaczerpnąć powietrza, nawet nie świeżego. Gdy tylko to coś zielonego pojawiło się, duchy Rin zasyczały niespokojnie, po czym zaczęły powarkiwać cicho. Sama Nauru znów nie miała okazji zareagować, gdyż ktoś wszedł a następnie zwrócił się do niej i ją przytulił. Zdezorientowana, popatrzyła na tego kogoś.
-Mark....-wymamrotała tylko

-Ano ja.- Zaśmiał się i puścił ją. Dopiero teraz uświadomił sobie, że w pokoju jest jeszcze kilka osób. Tak więc zwrócił się do nich uśmiechając lekko.
-Witam.- Mruknął dość niewyraźnie po czym ponownie zajął się kuzynką.
-Hm.. Tak sobie myślałem czy cię odwiedzić. I tak oto jestem. Przeszkadzam ci w czymś może? Bo wiesz.. Mogę sobie pójść jak coś.- Powiedział wpatrując się w nią.

Rozejrzała się po pokoju, równie dobrze mógłby być pusty. Teraz wydawało się tu strasznie martwo, każda z dziewcząt była nad czymś zamyślona.
-Nie, mnie nie przeszkadzasz...-ogarnęła wzrokiem pokój, po czym delikatnie odsunęła kuzyna od siebie, przyglądając się mu uważnie.
-Strasznie urosłeś...ale wiesz co, nie przeszkadzajmy im...-powiedziała, po czym złapała go za rękę i wyciągnęła go z pokoju.

[zt]