Pokój 202

Pokój ten mogą zamieszkiwać 3 osoby. Z tego wynika że nie jest zbyt mały, lecz nie jest też zbyt duży. Ot taki sobie, coś pomiędzy.
Pomieszczenie te cechuje się przewagą trzech kolorów: Czarnego, czerwonego i białego. W tym ostatnim wymienionym były utrzymane 3 z czterech ścian, ostatnia, czwarta, jest w kolorze czerwieni - identyczny odcień jaki posiada dywanik. Kolor czarny jednak też miał dość dużo do mówienia - głębokiej czerni były pościele oraz większość mebli. W tym odcieniu na ścianie czerwonej były napisane też słowo w łacinie - dość ładne i bardzo mądre przysłowia i anegdoty.
Pokój ogólnie sprawia bardzo pozytywne wrażenie. Widać że ktoś ładnie o niego zadbał, było bez zarzutów.

Diana powoli otworzyła drzwi i przekroczyła próg swojego tymczasowego lokum. Szczerze spodziewała się czegoś znacznie gorszego. Pomieszczenie zrobiło na niej duże wrażenie. Uśmiechnęła się sama do siebie. Smaug będzie zachwycony jak to zobaczy. Szybko rzuciła walizki na jedno z łóżek i sama usiadła na nim oczekując swojego małego przyjaciela.. który zresztą się po chwili pojawił po kolejną dawkę pieszczot.

Mała Wy stanęła przed pokojem. Chwilę się zastanawiała, ale weszła do środka.
- Ojej... to nasz nowy pokój, prawda, Dianio?- rozejrzała się. -Ładnie... tutaj.. - usiadła na łóżku. - Hej, Dianio! Może chcesz cukierki? - machała nóżkami. - Jeszcze z kimś mamy pokój?
Podekscytowana zaczęła rozpakowywać swoje osobiste rzeczy. Kilka pędzli, ciuchy, notesik...

Po chwili zza jej pleców odezwał się znajomy głos. Walia uśmiechnęła się już na pierwsze słowa i obróciła się energicznie. Tak. Nie myliła się. W drzwiach stała bardzo dobrze znana jej Wy. Na jej pytanie Diana ładnie odmówiła mówiąc iż nie ma niestety ochoty i podziękowała.
- Mieszka z nami jeszcze moja siostra Irlandia. Pamiętasz ją chyba co nie?

-Pamiętam... - zamyśliła się. Kojarzyła ją... taka wesoła... bodajże... - O, to fajnie! Się dogadamy! ... Dianoo? - dziewczynka podeszła do niej i przytuliła. - Miałaś może... kiedyś ukochanego.....? Albo ukochaną...? Czy coś..? -zapytała zakłopotana przebierając nóżkami w miejscu. Była ciekawa...Chyba nieco za ciekawa...- ... jak chcesz, to nie mów! - dodała szybko uświadamiając sobie, że to lekko niegrzeczne.

Na pytanie Mii dziewczyna spaliła ogromnego buraka. Uśmiech spełzł natychmiast z jej twarzy, na jego miejscu pojawiło się ogromne zakłopotanie. Diana poklepała lekko Wy po plecach.
- Nie..spoko. Rozumiem. - powiedziała cicho. Była tolerancyjna. Rozumiała że dziewczynka była ciekawa wszystkiego. No bo w porównaniu do Diany była to jeszcze okropnie mała osóbka.
Walia kompletnie nie wiedziała co odpowiedzieć. Szczerze nigdy nie myślała nad takimi sprawami jak miłość czy związek. Co racja to racja: Kiedyś, baaaardzo dawno temu bujała się w Anglii czy Szkocji, lecz najzwyczajniej jej przeszło. Po prostu zapomniała... i dziś musiała sobie przypomnieć. Ale to przeszłość. Więc powiedziała tylko:
- Nie... nie miałam. - po czym odważyła się na lekki uśmiech.

Mocno pchnęła drzwi i weszła do środka targając dwie walizki, jedną na kółkach drugą na ramie.
-Siema!-krzyknęła i rzuciła torby w kąt. Podeszła do siostry i Mii i przytuliła sie do nich i dała całusa w policzek. Ziewnęła i poszła po walizki. położyła je obok łóżka i znów podeszła do nich.
-Ne, ne. Długo już tu jesteście?

-O..och... - tylko tyle zdążyła wydukać Wy, gdy z jej myśli wybiła ją Irlandia. Wszystko działo się tak szybko, że mała dziewczynka nie nadążała z myśleniem. Cóż, trzeba przyznać, ze bardzo ją to rozbawiło i zaśmiała się głośno pocierając policzek po całusie.
-Nie, nie, niedługo... - wyszczerzyła się. Miała do Walii kilka pytań jeszcze...ale to innym razem...

Dziewczyna nawet nie obejrzała się gdy do pokoju weszła znana jej ruda osóbka. O to Scarlett - siostra Walijki. Diana natychmiast została przytulona, tak samo Mia. Po chwili na pytanie rudowłosej przytaknęła tylko młodszej koleżance.
- Tak, niedługo.
Dianie Kirkland ciągle chodziło pytanie Wy po głowie. Cały czas zastanawiała się nad tym. Nie mogła wyrzucić tego ze swojej głowy.

// brak weny po feriach >D //

Ivanowi ewidentnie się nudziło, więc postanowił poodwiedzać innych biednych ludzi. Nie specjalnie umiał czytać a nawet jakby umiał to i tak by sobie nie zawracał tym głowy, więc nie wiedział, że wchodzi na zakazane piętro. Zresztą jakby wiedział to tym bardziej by tu przyszedł. Wszedł jak do siebie do pokoju 202. Nie wiedział kogo tam zastanie, ale gdy zobaczył, że w tym pomieszczeniu są same przedstawicielki płci przeciwnej od razu się rozweselił - Zdrastvoote! - Przywitał się ładnie.

-Mam nadzieje że nie przeszkodziłam w jakiejś ważnej rozmow-nagle przerwał jej Ivan 'a ten czego tutaj szuka' Od razu nasunęło się Scarlet na myśl. No cóż nie za bardzo go lubiła. Uśmiechał się jakoś tak podejrzanie i jeszcze łaził z kranem. Irlandka razu zaczęła szukać jakiejś wymówki, żeby wyjść.
- No to może ja wyjdę do kwiaciarni kupić kilka kwiatów do pokoju.-powiedziała i tak też zrobiła.

Ponieważ jej bratu do rozumu się przemówić NIE da, sama musi za nim łazić i go pilnować.. cholera wie co jeszcze odwali. Westchęła jedynie, po drodze minęła Irlandię, chyba.. coś tam ją kojarzyła- przyjrzała jej się tylko uważniej i zapukała cicho do drzwi pokoju z ktorego ta właśnie wyszła. Nie poczekała na zezwolenie do wejścia, od razu "wbiła" do pokoju ze standardowym - Privet~! - spojrzała na brata - Powiesz mi co Ty tutaj robisz?- podniosła brew do góry.. i co tutaj z takim zrobić.

- Ja...przyszedłem w odwiedziny - uśmiechnął się taki wesoło - Ciebie też zaprosili? - tak...on czuł się zaproszony. Usiadł na kolanach Diany z zadowoloną miną.

Minęła kolejna chwila gdy do pokoju wbił, a któż by inny a Ivan. Na jego widok dziewczyna strzeliła głupią minę. Mimo wszystko odpowiedziała cicho:
- Good Morning Russia
Po chwili z pokoju wyszła Irlandia. Diana pomachała jej na pożegnanie mrucząc coś w stylu Do Zobaczenia. Natychmiast na jej miejscu pojawiła się inna, nieznana Walii osoba. Blondynka natychmiast jednak wywnioskowała że owa persona będzie jego siostrą. Kirkland westchnęła głośno i usiadła natychmiastowo na łóżku. Kompletnie nie wiedziała co robić. No bo spójrzmy - do pokoju wpadły jej natychmiastowo dwie nieznane osoby, zaraz zrobią pewno zamieszane. Ot Brytyjka wiedziała jak zabawiać się mogą Słowianie. W tej akademii dane jej było widzieć ich dziwne zachowania, na dodatek znała tą jakże dużą grupę etniczną z opowieści brata, oraz licznych książek. Cymru bała się co sobie teraz pomyśli Wy - nadal przecie obecna w pokoju. I tak z toku myślenia natychmiast wyciągnął ją ogromy ból który przeszył jej całe kończyny. Przed oczami zaczęło jej wyraźnie wirować, nie mogła nabrać powietrza w płuca, ciężko jej przynajmniej było. Zaczęła wydawać dziwne jęki, po chwili na twarz opadł jej jasny, różowy szalik. Wtedy doznała olśnienia. Wiedziała już co się stało:
- Przygnieciesz...mnie... - wysapała głośno

Sapnęła z poirytowania, ona serio musi go pilnować jak dziecka! Natychmiast podeszła do dwójki i odciągnęła brata z dala od Walijki - Izvinite za moi glupyi brat. - warknęła zła, zdecydowanie zrobi mu ostrą szkołę wychowania za takie wybryki. Niby dorosły.. a gorszy od trzylatka.. - Nic Ci nie jest? - spytała nieco zbyt troskliwie jak na nią, no cóż..

[ Izvinite za moi glupyi brat. - Przepraszam za mojego głupiego brata. XDD ]

Został odciągnięty, jego siostra zachowywała się jak niańka, ale towarzysz Polska mówił coś o kimś kto by się nim zajął, więc tak chyba ma być (swoją drogą ciekawe czy Ivan zacznie się kiedyś jakoś zachowywać..wątpię xD) . Rozejrzał się po pomieszczeniu gdzie mógłby usiąść..No bo chyba przecież nie normalnie w fotelu! To nie na jego standardy. W końcu wybrał kredens, który się pod nim zapadł. Wstał zdziwiony, wcale nie czuł się winny, patrzył się tylko to raz na dziewczyny to raz na...mebel który nie był już meblem a raczej stertą desek. Stanął tak z głupim uśmiechem najwyraźniej zadowolony z siebie.

Diana kiwnęła dziewczynie głową mówiąc:
- Nie, nic mi nie jest. - uśmiechnęła się lekko. Owy wyraz twarzy natychmiast znikł gdy tylko zobaczyła co wyrobił Ivan. Otworzyła szeroko paszczę jakby miała co powiedzieć. Atmosfera w pokoju okropnie zaczęła robić się gęściejsza, było coraz duszniej, brakowało tlenu. Brytyjka spojrzała tylko to na nieznaną Rosjankę (wnioskując po języku jakim się do niej odezwała) , to na Wy, to na Ivana. Na twarzy zaczęły się pojawiać pierwsze wyrazy niezadowolenia, które potem przemieniły się w czystą wściekłość. Walia miała w pewnej chwili zamienić pomieszczenie w czyste pole bitwy. Bitwy krwawej, pożerającej pełno ofiar. Bitwy która zrujnuje największe imperium. Czas dobyć broni, stanąć do walki, pokonać przeciwnika. Jest jednak mały problem. To jest szkoła, Dramaty w postaci zabójstw nie są tutaj mile widziane. A szkoda. Bo przecież przyjemnością byłoby poczuć krew i śmierć pewnego Rosjanina w takim momencie prawda. Przyjemnością byłoby nauczenie go manier na jego własny sposób, prawda?
Diana nie pamiętała już kiedy ostatnio gdy się wściekła aż tak drastyczne myśli napłynęły do głowy. Jedno było - pewne. Dla Braginsky'iego nie skończy się to dobrze.
- CZYŚ TY OSZALAŁ MATOLE GŁUPI? MYŚLISZ ŻE MOŻESZ NISZCZYĆ TO CO POPADNIE CI POD RĘKĘ? NIE TU! PRZESTAŃ SIĘ TAK UŚMIECHAĆ GŁUPIO BO MI ZBIERA SIĘ NA WYMIOTY IDIOTO. FUCK! NIE BĘDĘ ZA TO ODPOWIADAĆ NIE MYŚL SOBIE! ZA CHWILĘ PÓJDZIESZ DO DYREKCJI I ŁADNIE IM POWIESZ COŚ ZROBIŁ! - twarz cała czerwona. Wściekłość spływała potokami. Jak to się dalej potoczy?

Ja będę Waterloo, ty będziesz Napoleonem

Ivan polubił nową "towarzyszkę" , bo miała coś z niego samego. Dla niego też było rajem widzieć krew i czyjeś rozwalone ciało. Skoro ją polubił postanowił, że będzie miły. Z dwóch desek pozostałych po kredensie ułożył coś na wzór domku z kart, położył to na ziemi, podszedł do dziewczyny i przytulił ją.

Rosjo no błagam cię, pisz dłuższe te posty. Widzisz jakie fem!Walia pisze, ty też się postaraj. /Prusy

Oddech nie miał zamiaru się uspokoić. Serce waliło jak opętane, do głowy napływały dziwne myśli. Ciąg owych myśli był dość drastyczny jak na samo uosobienie Walii. Nie wiadomo dokładnie czym to jest spowodowane. Prawie nigdy jeszcze czegoś takiego nie było, chyba tylko gdy Anglia ją podbił. Wracając. Dziewczyna przypatrywała się czerwonymi oczami na to co gotował Ivan. Z dwóch desek coś złożyć? Hm....Okey tylko po co jej to w tym pokoju? Nie dość że zrobił kompletny bałagan to jeszcze próbuje złożyć coś kompletnie niepotrzebnego! Atmosfera w pokoju ni to nie chciała się rozluźnić. Brytyjka bała się trochę reakcji Wy na jej wrzaski. Potem będzie musiała jej wytłumaczyć że mu się należało za to co zrobił, że będą miały problemy z dyrekcją potem. Troszkę to dziwne co nie? Nie boi się obecnie zabić najstraszniejszego kraj na tym globie, a boi się reakcji dyrekcji na złamany kredens!...
Po chwili z długiego toku myślenia wyrwał ją mocny ucisk. Kolejny ból. Oto ten wielki kraj przytulił ją. Ot, tak sobie. Może z przeprosin, może z... nawet strasz o tym myśleć. Fakt jest taki że Diana zaczęła się szarpać, i wyrywać z uścisku.
- Puść mnie! - krzyknęła. Lecz tym razem nie tak jak wcześniej się wydzierała (patrz dwa posty wyżej)

Hah! Próbujesz mnie zdobyć Napoleonie! Chcesz pokazać swą siłę! Ale wiec że to ja będę twoją wielką klęską! Twa armia zniknie!

[Brata mi zabiją.. |D ]

Ponieważ ma zdecydowanie więcej "oleju" w głowie, i w przeciwieństwie do brata "myśli" co zrobić.. postanowiła się od Walijki trzymać z daleka.
- Ja uh.. Izvinite gospozha. - burknęła dość cicho, nie wie czy dziewczyna ją rozumie, nigdy nie przepraszała. Woli więc przepraszać w swoim języku, przynajmniej wie że niewiele osób ją zrozumie.. albo jednak lepiej powiedzieć tak by zrozumiała..
- To znaczy, przepraszam cię za niego.. - podeszła do nich i po raz drugi tego dnia odciągnęła brata od dziewczyny.. on sam się prosi o łomot.
- Ivan, idziemy stąd cholera. - warknęła do brata, po co? Nie wie wcale, znając go, nic sobie z tego nie zrobi, ba! Zrobi jej jeszcze na przekór.

[ Izvinite - przepraszam, gospozha - pani. xD]

Dobrze pomyślała jego siostra. Nie zamierzał się słuchać przypadkiem, specjalnie też nie. Wyrwał się jej i poleciał znowu do dziewczyny z zamiarem jej przytulenia. A te dwie deski...To był według niego mebel.Bardzo ładny mebel! Trzeba się zastanowić czy nie zostać architektem. Przytulił Walię znowu i pomyślał chwilę czy nie rzucić by jej na łóżko i nie stać by się z nią jednością, ale doszedł do wniosku, że to już nie będą przeprosiny i że zrobi to kiedy indziej. Gdy już ją poprzytulał odszedł od niej, wyszczerzył się wesoło i dopiero teraz wyszedł z pokoju. MUSIAŁ zrobić siostrze na złość a poza tym nie skończył "przepraszać" towarzyszki. Wybiegł wesoło z pokoju, pomachał uśmiechnięty i ruszył przed siebie korytarzem. Nie uda się Anyi go wytresować, oj nie.

Może być?xD

Diana spojrzała na Rosjankę. Tak, nie rozumiała w ogóle co do niej mówi, aż do czasu wyjaśnienia jej strony.
-Nic się nie stało - odrzekła Brytyjka która po paru chwilach uspokoiła się - Nie twoja wina że ma tyle oleju w głowie ile ma.
No i... Ivan znowu ja przytulił. Walia zareagowała podobnie jak za poprzednim razem. Stanowczo, z nutką grozy kazała mu się cofnąć. I wtedy stał się cud. Rosja jakby nigdy nic sobie poszła. Diana odetchnęła z ogromną ulgą, oddech uspokajał się . Atmosfera też zdaje się jakby opadła z napięcia. Twarz blondynki zyskiwała ponownie spokojny wyraz, wściekłość zanikała... lecz problem nie. Mebel stał się stertą gruzu, a na jego miejscu stał stwór z dwóch desek. Wy się pewnie trochę boi, siostra Ivana patrzy na nią jakby... cóż... tak jakoś dziwnie. Dziewczyna w końcu wzięła się w garść. Zebrała się na głęboki wdech i rzekła przepraszającym tonem:
- Bardzo przepraszam za ten wybuch. Nie pamiętam kiedy się tak ostatni wściekłam. - zwróciła się do Rosjanki - Jesteś jego siostrą? A więc wybacz mi za ta chęć mordu, nie panowałam nad sobą. Nie znamy się prawda? Jestem Diana Kirkland, Walia - część składowa Zjednoczonego Królestwa. Chyba znasz mojego brata Arthura? - po czym skłoniła się lekko, jak przystało na jej obyczaje. Po krótkiej chwili przyszło jej coś na myśl.
- Dzięki za odciągnięcie go... naprawdę.. zrobił dużą demolkę. Trza to będzie posprzątać - i jak powiedziała tak zrobiła. Uklęknęła przed dziwną budowlą i zdecydowanym ruchem ręki zniszczyła ją. Wszystkie belki zebrała do kupy. Nie musiała znać się na stolarce i tym podobnych rzeczach by wiedzieć że to jest raczej nie do odratowania. Wszystko zniszczone. Walia wstała z cichym westchnięciem, spojrzała na Wy, podeszła do dziewczynki, przytuliła ją. Bała się trochę obecnych myśli Wy, na pewno ja przeraziła...ech.

Jestem Waterloo Napoleonie! Może z początku wygrasz, potem poniesiesz klęskę sromotną. Twoje 100 dni powoli się kończą. Wiedeń. Przypieczętuje twoją klęskę..

[ jest okey Russia ;3 ]

[Podziwiam cię za to że tak się rozpisujesz.. naucz mnie DX *ma wbudowany talent skracania wszystkiego* >3>]

Spojrzała za bratem, za chwilę pewnie znowu będzie musiała za nim pobiec i pilnować co robi.. wcale nie ma na to ochoty, wręcz ma ochotę to zostawić. Usłyszała że dziewczyna coś do niej mówi - To dobrze. Nawet nie chcesz wiedzieć ile z nim problemów. - westchnęła, czy ona kiedyś wpoi coś bratu do tego pustego łba? Wątpliwe.
- Nie przejmuj się, na niego innego sposobu nie ma, chociaż.. nawet na to niespecjalnie reaguje. - zaśmiała się cicho - Da.. nie jestem zła za to, naprawdę. - przysłuchała się co dziewczyna mówi, dziwne.. że też ona sama się nie przedstawiła wcześniej - Anya Braginskaya.. Związek Socja.. wróć! Przepraszam! - no cóż, przyzwyczajenie, nie? Ale i tak wstyd.. z powodu pomyłki zarumieniła się nieco - To znaczy.. Federacja Rosyjska.. - spojrzała na dziewczynę, po cóż od razu się kłaniać? - Arthura? Nie, ale kojarzę.. za to znam Allistora, to też Twój brat, da? - zna go, biedaczyna stał się ofiarą jej chęci znalezienia "przyjaciela", nie, nie w tym samym sensie rozumowania.. co jej brata.
- To naprawdę nie problem, muszę stale go pilnować, nie wiadomo co mu strzeli do łba.. jeszcze raz naprawdę przepraszam za to.. - właściwie to powinna zapłacić za zniszczenie "mienia szkolnego" bo do czego się to zalicza innego?

(thx xD mnie też możesz nauczyć..a co do ciebie siostro to powiedzmy że poszłam "leczyć" chiny do pokoju...306..chyba..o__O)

( Hm.. bardzo wam dziękuję.. i przepraszam za zamuł.. Chciałam dać odpisać Wy ale ona nie odpisała.. przepraszam ._. )

Dziewczyna natychmiast obróciła się do Anyi. Już z uspokojonym oddechem wysłuchała jej. Jak tylko usłyszała imię dziewczyny podała jej rękę i nawet udało jej się lekko uśmiechnąć. Tak lekko wygiąć wargi - niby rzecz trudna, jednakże zważając na obecne okoliczności dość trudna! I popatrzcie no! Dianie nawet się udało! Dziewczyna jednakże po chwili zdziwiła się troszkę.
- Allistora... znaczy się Szkocję? Pewno że brat! Hm... - skąd ta dziewczyna może go znać. Ciekawa sytuacja czyż nie?
Na słowa o pilnowaniu Brytyjka tylko pokiwała głową przytakując. Znała ból. No proszę... 4 rodzeństwa przy czym 2 młodszego... oraz kilka(set) kolonii brytyjskich i klika(naście) mikronacji ściśle związanych z Brytanią lub jej byłymi koloniami. Wesoła rodzinka Kirklandów.
- Nie musisz przepraszać.. Wiem że Rosja potrafi być strasznie denerwujący.. martwi mnie jedno - oto tutaj powrót do starej sytuacji - Czy może wiesz coś o jego związkach z Sealand? Doszły do mnie kiedyś słuchy że... e... no wiesz...
Ostatnie zdania wypowiedziała cicho, tak by tylko Rosjanka je usłyszała - w pokoju nadal powinna być Wy, która przecież całą sytuację widziała i okropnie ją to zabolało...

Wy siedziała pod łóżkiem już od dłuższego czasu, ledwo Rosja przekroczył próg tego pokoju, ona łapała kotki z kurzu i kichała raz po raz. Milczała. Raczej nie chciała, by ktokolwiek wiedział o jej obecności tutaj. Już w sumie przestała myśleć o Sealandzie, ale Rosji nadal się bała. Cóż, dla niego była nikim, więc czemu miałaby w ogóle się mu pokazywać? To miało jakiekolwiek znaczenie? Pod łóżeczkiem czuła się bezpiecznie, od wszystkich stron otoczona kłakami i kurzem, z góry - belkami , które podtrzymywały łózko, by te nie runęło podczas niespokojnego snu śpiącego... Tak, tutaj było najbezpieczniej.

Wróciła do pokoju z bukietem czerwonych róż. Po drodze minęła się z Ivanem. Rozejrzała się po pokoju i pozwoliła sobie na krótkie:
-Hej.-powiedziała i znów omiotła pokój spojrzeniem...Zaraz... jednej osoby brakuje. Gdy wychodziła była tutaj jeszcze Wy.
- Gdzie Mia?-spytała i usłyszała ciche kichnięcie.Kichnięcie dobiegało z pod łóżka. Irlandka nie miała zamiaru sprawdzać czy ktoś tam jest.
Podeszła do Siostry i Fem!Rosji. Mimo iż do nich podeszła to wlepiła wzrok w zniszczony mebel. Zerknęła na siostre i Anye. Nie zamierzała się odzywać. Coś w głowie kazało jej pozostać cicho. Zaciskając pięść na łodygach róż spojrzała na łóżko pod którym najwyraźniej siedzi Wy.

Diana uśmiechnęła się spokojnie na widok siostry:
- Szczęściara, ominęło cię najgorsze. Pożycz trochę koniczyn!... hm... Dla kogo te róże? Masz kogoś na oku? - po czym zaśmiała się głośno.
Na pytanie Scarlet włosy stanęły jej dęba, omiotła spojrzeniem cały pokój.
- Nie wiem - przełknęła głośno ślinę i zawołała - Mia! Mia! jesteś tu?
Walia zaczęła z zdenerwowaniem szukać małej dziewczynki. Tak, też usłyszała kichnięcie. Natychmiast zwróciła się w jego stronę, spojrzała pod łóżko:
- Jezu kochanie! Tu jesteś! Jak się czujesz? Nic ci nie jest? - w głosie Kirkland można było usłyszeć nutkę zatroskania, nadopiekuńczości. Bała się... po tym jak naryczała na największe i prawdopodobnie najgroźniejsze państwo świata. Fajnie nie?