Pokój 204

Po wdrapaniu się na drugie piętro i skręceniu dwa razy w lewo Liecht zobaczyła pokój z numerem 204. Kluczem otworzyła drzwi i weszła do środka. Była pierwsza, więc skorzystała z okazji i zajęła wybrane łóżko - było ono praktycznie na wprost drzwi. Przyjrzała się napisowi na ścianie próbując coś zrozumieć, po czym pokręciła głową zrezygnowana. Postanowiła poczekać z wypakowywaniem, żeby później sprawiedliwie podzielić się miejscem z innymi dziewczynami. Ciekawość zżerała ją od środka, chciała już zobaczyć nowe współlokatorki. Póki co czekając na resztę zaczęła się wpatrywać w drzwi. Nigdy nie wiadomo kiedy ktoś przyjdzie.

Liechtenstein jednak nie była pierwsza ponieważ Węgry zawitała tu wcześniej ale wcisnęła wtedy pod łóżko tylko walizkę i wybiegła z pokoju w odwiedziny do Serbii. Jednak Liecht nie zajęła jej łóżka. Wróciła wściekła, po kłótni z Goranem, trzaskając przy tym drzwiami, ale widząc Lli od razu się rozpromieniła.
-Lili~ Jak dobrze, że mam z tobą pokój~
Podeszła do można tak powiedzieć, że siostry po czym ją przytuliła. Naprawdę się cieszyła. Nie chciałaby trafić na kogoś za kim nie przepada. Odsunęła się dopiero po chwili, ciągle się uśmiechając. Po tym wszystkim potrzebowała kogoś z kim się da normalnie porozmawiać.

Widząc Węgry Lili rozpromieniła się. Miło jest być z przyjaciółką w pokoju. Odwzajemniła uścisk standardowo się rumieniąc i odetchnęła z ulgą widząc jej walizkę na innym łóżku.
-Coś się stało? - zapytała zatroskana. Ludzie normalnie nie trzaskają tak drzwiami, no i sama mina Węgier mówiła sama za siebie.

Westchnęła i usiadła na swoim łóżku po czym zapatrzyła się w ścianę. Musiała sobie wszystko dokładnie przemyśleć. Odezwała się dopiero po chwili.
-Wracam właśnie od Serbii...pogryzłam się z nim nieźle, a zapowiadało się fajnie, no ale cóż, widocznie nie możemy być nawet przyjaciółmi.
Tak, było jej z tego powodu trochę przykro no i samo chamskie zachowanie Gorana trochę ją uraziło.

- No cóż, niektórzy po prostu mają taki charakter - westchnęła. - Palną coś głupiego i nawet nie pomyślą że powiedzieli coś złego. Nie przejmuj się, może w końcu przyjdzie mu do głowy, że źle się zachował. - powiedziała, po czym zaczęła rozmyślać. Niektórzy faceci to prawdziwe chamy.

-.........scheisse....... - tak, to było pierwsze słowo wypowiedziane przez Vie w nowym-miejscu-domu-czy-jak-to-tam-oni-cholera-nazywają. Nie mogła uwierzyć, że za niewinną libację została wysłana do takiej dziury. Oczywiście te wszystkie myśli dziewczyna zachowała dla siebie. Stanęła na środku korytarza, ciągnąć za sobą dwie, spore białe walizki z wyszytym na nich herbem "państwa" i spojrzała na klucz z dobitnym napisem "204". Puściła rączki bagażu i przeczesała dłonią srebrną grzywkę, następnie poprawiła gumkę na końcu warkocza, który tańczył między jej kolanami i westchnęła. Wzdychanie miała we krwi. Wszyscy w jej rodzinie wzdychali. Taki odruch...
Spojrzała na drzwi, przy których się zatrzymała, jej wargi drgnęły w uśmiechu pełnym samoubóstwienia.
- No tak, my tą zajebistość mamy we krwi. - wymruczała cicho, wsunęła klucz do otworu i przekręciła go. Otworzyła sobie kopnięciem, bo ręce jakby miała trochę zajęte. Spojrzała na swoje lokatorki i posłała im szerooooki od ucha do ucha uśmiech.
- Lie, Ell~ Jak miło was widzieć! - zaszczebiotała z uradowaniem. Irytowało ją to, że musi sprawiać wrażenie panny-cnotki-słodki, ale jak móc to móc, nein?

Pokiwała ze zrozumieniem na słowa Lili. Zgadzała się z nią całkowicie. Faceci jednak są pozbawieni mózgu. Już miała się odezwać ale usłyszała dźwięk kluczy i spojrzała w stronę drzwi. Wiedziała, że to na bank nowa współlokatorka. Trochę się denerwowała bo nie chciałby w pokoju np. takiej siostry Rosji. Uśmiechnęła się jednak szeroko kiedy zobaczyła, że tajemniczą osobą jest nie kto inny, a Brandenburgia.
-Szia Vieverin~ Witaj w najlepszy, najzabawniejszym i zdecydowanie najseksowniejszym pokoju w cały akademiku~
Skromność to podstawa, czyż nie tak? Położyła się wygodniej na łóżku i zapatrzyła w sufit.

Parsknęła śmiechem na słowa prawie-jakby-bardzo-bliskiej-kuzynki i pociągnęła zaczepnie za dekolt krótkiej bluzeczki.
- No oczywiście. To my tu jesteśmy gwiazdami~. - znów obdarzyła lokatorki uśmiechem i usiadła na wolnym łóżku. Pierwszym co wyciągnęła z walizki był sporych rozmiarów biały koc z czerwonym orłem. Przytuliła się do jego miękkiej faktury i rozłożyła na kołdrze. Później znów wstała, rytmicznym krokiem przeszła przez całe pomieszczenie, wybijając rytm obcasami.
- Ładnie tutaj~. Myślałam, że będzie znacznie gorzej, ale w tym towarzystwie mogłabym nawet mieszkać w baraku i dobrze się bawić.

Wielkimi oczami spojrzała na Vieverin. Owszem, miło było ją znowu widzieć, ale swoim wejściem nieco zaszokowała Lili. Na słowa o najseksowniejszym pokoju z powątpiewaniem popatrzyła na swoją płaską klatkę piersiową i przelotnie ją dotknęła. Widok dekoltu Brandenburgii dodatkowo ją zdołował.
- Uhm, cieszę się, że my trzy razem tutaj jesteśmy. - zgodziła się Liecht. Z lekką zazdrością spojrzała na Bran. Niektórzy pewne cechy mają chyba w genach. - Cokolwiek będziemy robiły, to na pewno będą to miłe chwile.

Spojrzała na nie z uśmiechem. Naprawdę cieszyła się, że ma z nimi pokój, ale coś ją gryzło...męczyło i musiała odreagować. Nie mogła tu dłużej siedzieć bo bała się, że rozpłacze się przy nich, a nie chciała żeby zadawały jej pytania i pocieszały. Nie potrzebowała tego teraz. Zerknęła na zegarek.
-Nie jest tak późno..ja się na jakiś czas zbieram kochane.
Założyła buty, wzięła torebkę oraz kurtkę po czym wyszła z pokoju.

Vien odprowadziła dziewczynę wzrokiem, dalej wesoło się uśmiechając. Kątem oka widziała zachowanie Liecht. Podeszła do niej i łagodnie objęła ramieniem, cmokając w czubek głowy.
- Nic się nie martw. Jeszcze trochę poczekaj, biust pojawi się prędzej czy później. No, nie smutaj, kochanie. - nawet nie musiała kucać, była równie niska jak ona. Rozczochrała jej pieszczotliwie włosy, jak młodszej siostrze.
- Ja też muszę iść. Obiecałam coś komuś. Do zobaczenia później~ - posłała jej kolejny szeroki uśmiech i krokiem modelki wymaszerowała z pokoju.

Czy naprawdę tak łatwo da się zauważyć moje kompleksy? - zawstydzona Liecht zastanawiała się w myślach. Wygładziła splątane włosy. Wszyscy głaszczą ją bądź czochrają po głowie tak, jakby była małym dzieckiem. A już nim nie jest. Właściwie to sama nie wie jak się czuje - ostatnio targają nią dość dziwne emocje. Przeciągnęła się i wstała. Wszyscy wyszli z pokoju, a sama nie miała nic do roboty. W sumie miała kogoś kogo bardzo chciała odwiedzić. Już w nieco lepszym humorze wyszła z pokoju i zaczęła wchodzić po schodach na górę.