Pokój Izraela & Watykanu

Zaciskając zęby na skórzanej rączce walizki i trzymając drugą w spoconej dłoni, szarpałem się zawzięcie z zamkiem mojego nowego pokoju. Szlag by to trafił, pomyślałem z racji braku możliwości wydobycia z siebie artykułowanego dźwięku.
Po dłuższej walce mechanizm ustąpił i drzwi otwarły się, wpuszczając na korytarz odrobinę światła. Westchnąłem i wkroczyłem niepewnie do pomieszczenia, rzucając walizki na podłogę nieopodal tego łóżka, nad którym nie wisiał ukrzyżowany Jezus. Nie patyczkują tu się, zacytowałem w myślach stary dowcip i uśmiechnąłem się pod nosem. Niedaleko tego łóżka stała klatka dla ptaków. Ki czort?
Beżowe ściany pokoju i jego ciemne meble przywodziły na myśl kawę, kilka rodzajów.
Dwa posłania stały naprzeciwko siebie, oddzielone stojącymi w milczeniu stróżami nocnych szafeczek. Kąty zajęło biurko i półka na książki, obydwa w tym samym kolorze drewna, co wszystko inne. Opadłem bezwładnie na miękki, biały dywan.
- Przynajmniej ty jeden jesteś tu kontrastowy - mruknąłem, nie widząc nic dziwnego w gadaniu do przykrycia podłogowego. Czy jak inaczej to zwać, nieważne. Przymknąłem oczy.

Marco który dość żwawym krokiem przemierzył korytarze tachając ciężkie walizki doszedł w końcu pod drzwi pokoju w który miał mieszkać. Zauważył że drzwi są lekko uchylone. Wszedł do środka i położył walizki obok wolnego łóżka na którym nie zalegały zwłoki... Zaraz co? Wsadził gołębia do klatki i podbiegł do chłopaka.
-Hej nic ci nie jest?- Wystraszył się. Tyknął chłopaka w policzek zaniepokojony. Wbił w niego spojrzenie.

Usłyszałem kroki, na które większej uwagi nie zwróciłem... Dopóki nie zagłuszył ich dywan, co nieomylnie świadczyło, że ktoś wszedł do pokoju. Czyżby właściciel powieszonego Jezusa i klatki dla ptaków?
Nie kłopotałem się na chwilę obecną otwieraniem oczu, zrobiłem to dopiero czując... Obcy palec na policzku.
- A czemu coś miałoby mi być? - zapytałem filozoficznie, po chwili uświadamiając sobie swoją dziwną pozycję - Wygodnie tu.
Uśmiechnąłem się szeroko.
- Jestem Kasper, Izrael... Tak w ogóle. - mruknąłem, podnosząc się na ramionach, żeby spojrzeć w twarz mojemu najprawdopodobniej współlokatorowi. Bo kto inny właziłby do teog pokoju?

-Miło mi, jestem Marco Vargas. Watykan- Uśmiechnął się słodko do chłopaka i już spokojny podszedł do walizek. Zanucił jakąś melodie i kręcąc zgrabnie tyłkiem zaczął wypakowywać rzeczy. Dał ptaku jeść i przeżegnał się. Kiedy skończył uśmiechnął się szeroko do współlokatora.
-Izrael tak? Ciekawe- Zachichotał słodko i obrócił się w miejscu. Pokój był uroczy ale cichy. Wyjął głośniczki i swoją mp3'ke. Już nie mógł się doczekać by obudzić współlokatora uroczymi jękami. Zaśmiał się na tą myśl i glebnął na wyrku.

Pokiwałem głową, słysząc imię mojego nowego towarzysza. Tak, to pasowałoby przynajmniej do tego krzyża... Ale, cholera, on się w ogóle nie zachowuje jak duchowny! Zachowując kamienną twarz i starając się nie spoglądac ukradkiem na kręcącego biodrami chłopaka, poczołgałem się w kierunku swojego łóżka. Oparłem plecy o zimne drewno i rzuciłem spojrzeniem na Marco.
- Zastanawiam się, czy jest jakieś kryterium przydzielania do pokoi - uśmiechnąłem się cierpko - Czy po prostu wybierają ciekawe kombinacje i sprawdzają, co się stanie?
Spojrzałem zaciekawiony na odtwarzacz.

-Wiesz że nie myślałem jeszcze o tym. Myślę że oba- Zachichotał. Przeczesał włosy ręką i zauważył spojrzenie chłopaka. Puścił mu oczko i złapał gitarę którą wyjął nie wiadomo skąd.
-Mam specyficzny gust, lubię k-pop i takie tam. Trochę miksy no i starocie.[b]- Rzucił strojąc gitarę siedząc na łóżku. Zerknął na chłopaka spod grzywki i zagrał parę akordów. Kiedy upewnił się że gitara jest już nastrojona odłożył ja i rozwalił na łóżku. To ciekawe pytanie. Ciekawiło go co miał na myśli mówiąc co się stanie... Marko skończ z tymi zboczonymi myślami. Skarcił się w myślach, ale prawdą było to że lokatora miał całkiem ładnego.

- Poczułem się jak szczurek laboratoryjny... Chodźcie, zobaczmy co Żyd i katolik zrobią w jednym pokoju! - zaśmiałem się i po chwili zastanowienia nieco rumieniąc. Nie, żeby twarz pokerzysty przestała być skuteczna, ale te dwuznaczności... Westchnął cicho i spojrzał odważnie na chłopaka, uśmiechając się na jego puszczenie oczka.
- O, starocie? - mruknąłem z zainteresowaniem. Słuchał całkiem niezgorszej muzyki...
- Co to za zamyślona mina, hm? - zapytałem z błyskiem w oku, bo emocje bruneta dość wyraźnie odmalowywały się na jego twarzy.

-Dokładnie, co zrobią- Mruknął zamyślony nie spuszczając z niego wzroku. Miał śliczny.-A no starocie, lubię Dżem z polskich a poznałem to przypadkiem u jednej pielgrzymki.- Zamruczał jak kot a spojrzenie chłopaka wywołał u niego spory rumieniec. Kurna, i co teraz?
-A tak jakoś zamyśliłem się o jednej osobie.

Uśmiechnąłem się drwiąco na te wszystkie dwuznaczności. Cholera. Usadowiłem się wygodniej na podłodze, spoglądając w zielone oczy Watykanu.
- Hm, to fajnie - powiedziałem - Chyba słuchasz całkiem niezłej muzyki...
Oparłem głowę o miękki materac i powierciłem się chwilę. Niewygodnie. Wstałem i spojrzałem na chłopaka pytająco, spacerując po miękkim dywanie. Zadziwiająco latwo pokazywał uczucia. Śmieszne.
- Hm? O kim takim? - uśmiechnąłem się uśmiechem złego wilka, nadal krocząc powoli po pokoju.

-O-o nikim, nie ważne~~- Zamruczał cicho i ułożył się na łóżku-Zrobi ci się nie dobrze...- Przygryzł wargę. Miał cichą nadzieje że nie domyśli się jego myśli. Zaczął mruczeć cicho. Zerknął na krzyż... Papież był by zły. Ale tu go nie było przecież. Uśmiechnął się już spokojniejszy.
-Chcesz wiedzieć o kim? A ja nie wiem czy ci mówić- Zaśmiał się cicho.

Cóż, Watykan zachowywał się conajmniej dziwnie... Uśmiechnąłem się pod nosem, spoglądając znowu na jego zmieszaną minę. Podręczyć, czy nie dręczyć?
- Pf. Jest naprawdę mało takich rzeczy, od których może być mi niedobrze! - mrugnąłem pewny siebie do mojego lokatora i swobodnie oparłem się o jego szafkę nocną. Na twarzy Marka odbijało się wyraźne strapienie.
Zmrużyłem oczy.
- A ja wiem, że chcę to usłyszeć~ - zamruczałem ciekawsko. Trzeba się dowiedzieć o nim czegoś więcej, tak czy nie? - Skąd taki dylemat, hm?
Splotłem ręce na piersi, spoglądając na niego wyczekująco.

-Zakładając że na przykład myślałem o tobie? Zastanawia mnie parę rzeczy- Rzucił Marco opierając unosząc się z powrotem do siadu. Wstał, podszedł do chłopaka i spojrzał mu w oczy. Taak, już wiedział że pobyt tutaj będzie ciekawy. Uśmiechnął się do niego słodko.
-Zadowolony? Powiedziałem o czym myślałem. Wypada dostać coś w zamian... Umm Lody~~- Odpłynął na myśl o lodach. Dawno ich nie jadł.

- Zakładając, że myślałeś o mnie, zastanawia mnie ta mina... - mruknąłem, opierając dłonie o blat za plecami w reakcji na zbliżającego się stopniowo Marka - Niemniej, chyba jestem zadowolony...
Zmrużyłem oczy i przygryzłem wargę, pochylając sie subtelnie w stronę chłopaka.
- Oko za oko? Jakiś konkretny smak?
Usmiechnąłem się. Sam nie lubiłem słodyczy, ale skoro on chciał... Pociągnąłem go za kosmyk włosów, burcząc.
- Ale nie śpij mi tu!

-Umru~!? Ja nie śpie. A śmietankowe masz?- Wystawił mu język i uśmiechnął się łobuzersko. To zaczynało się robić ciekawe. Złapał rękę chłopaka która ciągnęła go za włosy.
-Ta mina jest tylko dowodem faktu że mi się upiecze- Przysunął się do niego i zaczął bawić się jego włosami. Mięciutkie, ciekawe jak jest z resztą~~. Zamruczał słodko.

- A wyglądasz - powiedziałem - Chociaż jakbyś się ożywił... Powinny się gdzieś znaleźć, chyba.
Pozwoliłem mu bawić się swoimi włosami, choć stał jakby trochę za blisko... Po chwili namysłu wsunąłem dłonie w kieszenie i spojrzałem na Marka, mrużąc oczy.
- Taki jesteś pewien, że ci się upiecze? - zapytałem, mrużąc oczy ze złym uśmiechem - A jakby lody się akurat nieszczęśliwie skończyły, to co?
Niech stracę, życie jest od zabawy.

Odsunął się lekko od niego i zaczął myśleć.
-Papieża tu nie ma więc nie oberwe... Jak to się skończyły- Szok,Rozchylił lekko wargi i zerknął na niego niepewnie.-Z-znalazł bym zastępstwo... Coś równie słodkiego~~- Zamruczał i zarumienił się. Znowu jego głowę zapełniły jakieś zboczone myśli. Odwrócił się do niego tyłem by ukryć rumieniec. Co ja do cholery robię?!. Jęknął cicho.

Spojrzałem na Watykan pytająco. Oberwie od papieża?
- Czego papież nie widzi, tego sercu nie żal... - mruknąłem, przekrzywiając głowę - Ale obrywać? Bez sensu. Jesteś od niego tyle starszy, że cię w rękę powinien całować!
Prychnąłem, splatając ręce na piersi.
- A masz jakiś pomysł, gdzie te lody mogłoby być? - podrapałem się po głowie, by uciąć przyjemne mrowienie - Bo tak szczerze, to ja nie za bardzo.
Zmarszczyłem brwi, słysząc jęk z ust odwróconego tyłem Marka.
- Jakiego rodzaju zastępstwo? - zapytałem, widząc jego zawstydzenie. Śmieszny. Uśmiechnąłem się pod nosem.

-No nie bez sensu, dostałem za kolczyk i za podrywanie dziewczyn... I chłopców- Te ostatnie słowa wyszeptał zawstydzony. Wplótł palce we włosy i spuścił wzrok. To było zawstydzające. Zerknął na chłopaka zawstydzony.
-S-są pewne zastępstwa... To znaczy noo- Zamilkł i wbił wzrok w dywan.

Spojrzałem na Watykan - nie żebym był zdziwony, dało się coś wyczuć w jego zachowaniu, ale jednak... Jak dziecko zbierać burę? Zmarszczyłem brwi i podszedłem do Marka.
- Dziwię się, że się dałeś tak ochrzanić... - złapałem brodę chłopaka i podciągnąłem do góry - Trochę pewniej, co? Jak już jesteś, jaki jesteś to się do tego przyznawaj, nie zabijam. A dziadunio jest kilometry stąd i ręczę ci, że nie słyszy.
Prychnąłem, zmarszczywszy brwi, i przez twarz przemknęło mi coś na kształt uśmiechu.

-Usłyszeć nie usłyszy dla tego się uśmiechałem, chociaż za głośność moich jęków i ich nadmierną ilość nie odpowiadam- Zaśmiał się cicho. Zdziwił go gest chłopaka. Patrzył mu teraz prosto w oczy. Miał takie ładne oczy. Przez chwile zdawało mu się że widział uśmiech, przysunął się lekko i zamruczał mimowolnie.
- N-nie zabijasz mówisz... A gryziesz?

- Nie jestem papieżem, nie ochrzanię cię za to - mruknąłem, odpowiadając na kontakt wzrokowy. Zielone oczy. W sumie całkiem ładne... I ciągle przybliżające się.
- Jak mam na to chęć... - mruknąłem do ucha Marka. Mimowolnie zacząłem znów bawić się jego włosami, były sympatyczne w dotyku. Cały Marco był sympatyczny.

-No ja mam nadzieje... Kto wie kiedy je usłyszysz- Stłumił śmiech do chichotu i zarumienił się mocno. Zmrużył lekko oczy i jęknął cicho kiedy poczuł jak ciepłu oddech Kaspra przemyka mu po uchu i szyi wywołując miły dreszcz. Uśmiechnął się leciutko i złapał delikatnie koniec jego koszuli.
-Ciekawe czy do czekam tego czasu~~- Zamruczał słodko i przygryzł wargę.

- Mam wrażenie, że w tym pokoju jest ktoś, kto wie - powiedziałem z łobuzerskim uśmiechem, czując ciepło ręki trzymającej kołnierz koszuli.
- Hm? Wypuścisz mnie kiedyś? - zamruczałem, bezczelnie opierając głowę o ramię Marka i równie bezczelnie, co podświadomie objąłem chłopaka w pasie.
- Myślę, że jest jakaś szansa, że doczekasz... - powiedziałem niewyraźnie, po chwili namysłu zabierając głowę z wygodnego miejsca.

-Umm, może kiedyś- Zamruczał mu do ucha i nie odepchnął go od siebie. Podobało mu się to co robił. Marco czul bijące od chłopaka ciepło. Puścił jego koszulę i objął go lekko za szyję. Był tak blisko jego ust, wystarczyło tylko troszkę się przysunąć. Znowu przygryzł wargę.
-Już nie mogę się doczekać tego doświadczenia.- Mruknął ze słodkim uśmiechem.

- Może... - powiedziałem i muszę przyznać - zdziwiło mnie, że się nie odsunął. Przeciwnie, wydawał się być coraz bliżej... Poczułem jego ręce wędrujące na moją szyję. Niepewnie objąłem go mocniej.
- Doprawdy? Może nie będziesz musiał długo czekać... - zamruczałem i przysunąłem się nieco bliżej.
Pocałować go? Nie pocałować?
Raz się żyje, pomyślałem, i dotknąłem swoim nosem jego. Śmiesznie. Zwłaszcza że tak zabawnie reagował...

Był tak blisko, Marco nie wiedząc co zrobić. Zarumienił się i pocałował go delikatnie. To było słodkie, odwrócił się i zacisnął powieki zawstydzony. Co ja zrobiłem, teraz pewnie mnie znienawidzi czy coś. Zajęczał cicho.
-W-wybacz, t-to samo tak...- Za jąkał się lekko i zerknął nie niego kątem oka.-Jesteś zły?- Szepnął cicho i jeszcze raz spojżał na usta Chłopaka. Boże jak on ich teraz chciał.

Poczuwszy dotyk obcych ust na moich, uniosłem na chwilę brwi, zdziwiony. Nie spodziewałem się, że Marco naprawdę to zrobi... Uśmiechnąłem się pod nosem i po raz kolejny stanowczo złapałem szczękę chłopaka i podniosłem jego głowę do góry.
- Ofkors, samo - prychnąłem z lekką dozą irytacji, nieprzyzwyczajony do tak permanentnego zawstydzenia... U kogokolwiek.
- A widać po mnie, żebym był? - zapytałem w zasadzie retorycznie, bo prawie nic nie było po mnie zazwyczaj widać, przekrzywiając głowę na bok - Za to ty możesz się złościć...
Uśmiechnąłem się krzywo i pocałowałem go. I nie mogłem, cholera, zaprzeczyć - to naprawdę było przyjemne.

-Uhumm, miłe~~- Jęknął mu w usta. Kasper był niewiele wyższy. Marco mimowolnie wtulił się w niego i drżąc lekko zaczął oddawać pocałunki. Podobało mu się to, nawet bardzo. Pojękiwał i mruczał na zmianę. Jestem cholera Włochem. Muszę się postarać
-To słodkie, masz miękkie usta- Przejechał opuszkiem palca po jego dolnej wardze. Zarumienił się lekko patrząc mu w oczy.

Wplótłszy dłoń w miękkie, kręcone włosy Marka, zamruczałem z aprobatą. Miłe.
- Hm? Mam? - rzuciłem, marszcząc brwi, nieprzyzwyczajony do jakichkolwiek pochlebnych opinii na swój temat. - Ty jesteś słodki...
Uśmiechnąłem się i oblizałem nieznacznie, również spoglądając chłopakowi prosto w oczy spod przymrużonych powiek. Wolną ręką przesunąłem powoli po jego boku.
Cholera, ile czasu go znam? Pół godziny? Dziadek Abraham przewraca się w grobie.
A, z resztą, gdzieś mam tego starucha. Głową powróciłem w wygodne i ciepłe zgięcie Markowej szyi, mrucząc pod nosem coś niezrozumiałego i zaśmiałem się pod nosem, muskając ustami skórę chłopaka.
- Chyba ciekawie będzie się nam mieszkało...

-Nya, tak myślisz?- Zapytał niewinnie. Zadrżał kiedy poczuł dłoń Kasper'a na swojej skórze. Jego dotyk wywoływał przyjemne mrowienie. Papcio by go zabił gdyby dowiedział się co robi ze swoim współlokatorem. Musnął ustami jego policzek i zamruczał cicho.
-No ja mam nadzieje- Zachichotał wtulił się w niego.

- A mam nie? - powiedziałem, podnosząc głowę z ramienia Marka - Jak coś mówię, to znaczy, że tak jest - oznajmiłem z zadziornym uśmiechem, ale stanowczo.
- Postaram się, żeby nie było nudno - mruknąłem pod nosem, myślami wracając do talii Marka.
Pogłaskałem przelotnie włosy przytulonego do mnie chłopaka i rozejrzałem się po pokoju, zatrzymując wzrok na klatce, której lokator przyglądał mi się z zaciekawieniem.
- Czuję się szpiegowany przez tego zwierzaka, wiesz...? - zapytałem dziwnie.

-Trzymam cię za słowo. To miłe- Spojrzał na niego spod przymrużonych powiek uśmiechając się lekko. Odwrócił się i podszedł do klatki chichocząc.
-No szpiegu, idziemy polatać~~- Rzucił melodyjnie i wypuścił ptaka za okno zasłaniając je przy tym. W pokoju zapanował lekki półmrok co wywołała u niego dreszcze. Odwrócił się do niego opierając dłońmi o parapet i uśmiechając słodko.
-To co teraz robimy?

Pozwoliłem Markowi wyślizgnąć się na chwilę, z ulgą obserwując odlatującego ptaka.
- Miłe? -przekrzywiłem głowę - Stwierdzenie faktu.
Uśmiechnąłem się pod nosem, opierając głowę o ścianę. Światło w pomieszczeniu zmieniło się, zapadł zniekształcający otoczenie półmrok.
- A na co masz ochotę? - zapytałem, odbijając się od zimnej powierzchni i podchodząc powoli do chłopaka.

-Na co...? Sam nie wiem, może coś mi zaproponujesz?- Uśmiechnął się chytrze nie ruszając się z miejsca. Wiedział czego chce ale nie był pewny czy to powiedzieć. Obserwował chłopaka który zaczął się do niego zbliżać. Kiedy był już dosyć blisko uniósł się i pocałował go lekko. Kiedy odsunął się, przygryzł wargę leciutko się rumieniąc.
-Stwierdzenie faktu mówisz~~

- Liczyłem, że masz jakiś pomysł, ale cóż... - westchnąłem teatralnie i zmarszczyłem brwi w udawanym zamyśleniu, które przerwał Marco. De facto całując mnie, po raz drugi bądź trzeci, w ciągu naszej krótkiej znajomości.
- Widzę, że jednak brak pomysłu nie jest zupełnym brakiem pomysłu - powiedziałem dziwnie, wsuwając trzęsące się bez powodu dłonie do kieszeni spodni i wyjmując je po chwili tylko po to, by przesunąć palcami po szczęce chłopaka.
- A nie? - uśmiechnąłem się łobuzersko, bezmyślnie krążąc niedaleko Marka po własnej orbicie wyznaczonej przez odcinający się w półmroku dywan. Nagle zatrzymałem się i, złapawszy go znów w pasie, przyciągnąłem do siebie.
-A może masz ochotę gdzieś się przejść? - zapytałem grzecznie, gdy jedna z moich dłoni powędrowała w górę i musnęła dolną wargę chłopaka. - Czy wolisz zostać? - zamruczałem, przesuwając rękę na jego szyję.

Na jego nieco dziecięcej buźce pojawił się lekki i zalotny uśmiech. Wtulił się w niego lekko obejmując jego szyję. Nie znali się długo a on już go polubił.
-Spacer to bardzo dobry sposób- Powiedział cicho przekrzywiając lekko głowę. Bał się trochę drugiej opcji... Nie był jeszcze na to gotowy. Odsunął się od Kaspra i podszedł do drzwi łapiąc po drodze kurtek.
-Idziemy?

Uśmiech Marka był... Słodki. Nie wiem, czy pasuje tu inne słowo. I nie sądzę, by można było go porównywać do moich, co najmniej zabawnych, grymasów.
- Jasne, już - Pokiwałem głową, naciągając na barki bluzę i podążyłem za chłopakiem w stronę otwartych drzwi.
- A gdzie się możemy przejść? - mruknąłem, obejmując Marka ramieniem i przekraczając próg. - Jakiś park?

[NT]

-Uhhh, na reszcie w ciepłym pokoju~!- Jęknął i zaczął ściągać mokre ubrania. Dotknął czoła i zauważył że ma lekko podwyższoną temperaturę- No nie~~ Pokarz czoło- Potruchtał do niego i przyłożył policzek do jego czoła. Było lekko ciepłe. Odsunął się i uśmiechnął lekko do niego.
-Mam ochotę na herbatę, a ty?

Kasper westchnął, czując błogosławione ciepło i suchość znajomego już pomieszczenia.
- Nareszcie... - przytaknął ospale, przyglądając się zabiegom Marka z obojętnym wyrazem twarzy. - Hm? Coś mi jest? - poczuł dotyk zimnej jeszcze od deszczu ręki i zmarszczył brwi. Nie ma bata, nie mogę być chory... Po takim badziewiu jak ten deszczyk, prychnął w myślach.
- Ja też - odwzajemnił uśmiech. - Jest tu gdzieś cytryna? - rzucił, bardziej interesując się jednak swoim ociekającym odzieniem. Ściągnął szybko mokre ubrania i zakopał się w zawartości dwóch leżących na podłodze walizek, niepomny, że nie mieszka tu sam i nie wszyscy lubią oglądać przemokniętych durni w samych gaciach. Mrucząc pod nosem, przeszukiwał toboły w poszukiwaniu czegoś względnie ciepłego.

-Nie mam pojęcia~~- Westchnął i zaczął szukać ubrań, Wyjął z szafy rurki i długi luźny sweter. Ocenił komplet i szybko go założył. Wyjął z torby mały ręcznik i zaczął wycierać włosy.
-A musi być z cytryną? Mam korzenną- Mruknął odrzucając ręcznik w tył. Popatrzył jak jego współlokator grzebie w torbie mając na sobie tylko bieliznę. Uśmiechnął się lekko i ułożył na łóżku. Nagle jednak zerwał się i podbiegł do okna. Zrobił to w ostatniej chwili bo gdy tylko je otworzył do środka niczym odrzutowiec wleciał biały gołąb.
-Kurcze, prawie zapomniałem.

Uśmiechnął się pod nosem, ale nie zobaczył tego nikt, bowiem twarz Kaspra wędrowała właśnie przez niemiłosiernie długi tunel golfu od swetra. Sapnął z irytacją, mocując się chwilę później ze spodniami i jednocześnie próbując przygładzić naelektryzowane włosy.
- Wypiję nawet sam wrzątek! - demonstracyjnie zaszczękał zębami i zaśmiał się cicho.
Z nieodgadnioną miną spojrzał na wpuszczonego właśnie przez Marka do pokoju gołębia...
- Wrócił szpieg papieski?- mruknął, niepewnie podnosząc się z posłania.

-Bo się jeszcze poparzysz... A no szpieg, czasem się zastanawiam czy nie ma kamer w paczałkach- Zaśmiał się cicho. Pogłaskał gołębia i poszedł usiąść na łóżku. Materac ugiął się pod nim z cichym skrzypnięciem. Przeczesał dłonią wilgotne włosy i uśmiechnął do Kaspra. Zaczął zastanawiać się o czym teraz myśli, pewnie był zły przez ten deszcz.
-Mam czajnik elektryczny... Tak na wszelki wypadek.

- Nie poparzę się - prychnął jak dziecko, chowając dłonie w rękawach swetra. Po chwili namysłu i przyglądania się gołębiowi, wymyślił dlań kilka ciekawszych i bardziej ekonomicznych zastosowań niż zwierzątko domowe. Wolał jednak nie wspominać o tym Markowi...
- Niewykluczone - wyszczerzył zęby. - Może ma tylko zdobyć twoje zaufanie, żebyś zaczął zachowywać się przy nim swobodnie...
Jego oczy błysnęły złowrogo. Kasper podszedł kilka kroków i usiadł na dywanie, niedaleko łóżka drugiego chłopaka.
- O wszystkim pomyślałeś? Powinienem mieć jakieś jedzenie z puszki, ale nie wiem czy chcesz ryzykować...

-Myślę że nic mnie nie zdziwi ani nie zaszkodzi- Mruknął pacząc na gołębia- Swobodnie mówisz I co to ma dać?- Przekrzywił lekko łepek i spojrzał na niego zdziwiony. Po chwili wstał i wyjął mały elektryczny czajniczek.
-Taki mały ale na dwie herbaty styknie~~- Uśmiechnął się i znowu siadł na wyrku odkładając czajnik. Wbił wzrok w Kaspra i zaczął nad czymś intensywnie myśleć.

- A, to będzie okej... - mruknął i wrócił do walizki, grzebiąc w niej zapalczywie. W końcu, z miną pełną tryumfu, wyciągnął dwie puszki i plastikowe widelce.
- Niezbyt to wykwintne, ale nie mamy chyba ochoty wychodzić, co? - uśmiechnął się.
- No wiesz, inwigilacja. Jak się przy znajomych zachowujesz... Bo może coś ukrywasz przed urbi et orbi - wzruszył ramionami. To miało sens. Chyba. Myśl o herbacie zadziałała na niego wyjątkowo motywująco.
Podszedł do chłopaka i machnął mu dłonią orzed oczami.
- Ziemia do Marka, odbiór... - mruknął. Twarz chłopaka nie zdradzała, o czym rozmyśla. - Grosik za twoje myśli.

-Nie są aż tak tanie, inwigilacja...- Ułożył się na łóżku- Ja chyba zasnę. Użyj go jak chcesz, muszę pomyśleć.- Zamruczał i odwrócił się twarzą do ściany. Zaczął rozmyślać nad tym co się stało. Zarumienił się na wspomnienie pocałunków. Zaczął przysypiać. Czemu nagle stracił na wszystko ochotę?

- Nie będę się dopraszał... - mruknął, wlewając do czajniczka wodę. Cholera, gdzie miał kubek? Podbiegł do walizki i przetrząsnął ją po raz kolejny. Będę się musiał rozpakować.... Złapał błyszczący metalicznie przedmiot i postawił go na szafce, obok bulgoczącego czajnika.
- Hm? - rzucił, siadając obok łóżka Marka z kubkiem naprędce przygotowanego naparu. - Dobrze się czujesz...?

-Umm, nie zbyt... Zmęczony jestem- Mruknął półprzytomnie. Głowa aż pulsowała od natłoku myśli. Był tak blisko, tak blisko a jednocześnie tak daleko. Przysnął. Ogarnęła go całkowita ciemność. Nadal myślał. Co się z nim stało, chyba był chory. Kiedy chciał się przewrócić na drugi bok coś, a raczej ktoś mu w tym przeszkodził.

Wzdrygnął się aż, gdy spojrzał na Marka.
- Cholera, ale jesteś blady... - powiedział, usuwając się z drogi przewracającemu się na bok chłopakowi. Zachorował? Tak szybko, i po czymś takim? Kasprowi nie chciało się w to wierzyć, ale tak wyglądała sytuacja. Pomyślał chwilę.
- A może chcesz herbaty? Nie wypiłeś jej w końcu - wyciągnął szybko spod łóżka koc, który dość sprawnie rozłożył i wytrzepał. Wydawał się być odrobinę zmartwiony.

-Nie jestem zbyt odporny ale to dla tego że u mnie zawszę ciepło było- Zamruczał i uśmiechnął się słabo- Zachowujesz się niczym matka. To słodkie- Uniósł się i usiadł na łóżku. Było mu słabo ale nie wyczuwał jakiś większych problemów.
-Mogę wypić~~