Pokój 203

Pokój, jak to już zostało powiedziane, utrzymany był w barwach biało-czerwono-czarnych. Czyli modnych dobre... 40 lat temu. Ale nie ma co narzekać, ważne, by było miejsce do spania, łazienka i biurko. Nic więcej do życia nie trzeba! Ewentualnie szafa, no i może toaletka. Szafki też byłyby mile widziane! Ale powiedzmy sobie prawdę - wystrój tragiczny. I to jeszcze w pokoju, gdzie mają mieszkać najważniejsze kobiety całego tego kompleksu!
Pierwszymi słowami Amiry na ten pokój? "Jak w zamtuzie." Gardziła też, o jakże wspaniałą, ścianą z sentencjami. Takie zabiegi można stosować w publicznych lokalach, nie w sypialni! A sapere aude! bardziej przydałoby się projektantowi tego pokoju.
Jednym słowem - tragedia. Ale czy Amira kiedykolwiek nie marudziła na wystrój? Zdarzało się, ale autorami musieli być naprawdę profesjonalni projektanci.

Yao zakradł się na drugie piętro tak by nikt go nie zauważył. Chciał odwiedzić Amirę, ponieważ dawno nie mieli okazji ze sobą chociaż przez chwilę porozmawiać a trochę mu tego brakowało. Cicho zszedł po schodach i wszedł w głąb korytarza. W duchu modlił się by żadna z panien nie wyszła teraz z pokoju. Gdyby tak się stało mógłby mieć małe problemy z dyrekcją, których na chwilę obecną wolał unikać.
Rozejrzał się na boki szukając odpowiedniego numerku pokoju. Po swojej prawej stronie miał numer 211. Za rogiem dostrzegł pokój 207, więc skręcił w lewo i ruszył przed siebie. Potrzebował znaleźć pokój 203. Przyglądał się poszczególnym drzwiom odczytując z nich cyferki jakie znajdowały się w ich górnej części. Mijając pokój 205 dostrzegł swój cel. Uśmiechnął się lekko ciesząc się, że nie miał większych problemów ze zlokalizowaniem pokoju Egiptu. Stanął pod drzwiami wsłuchując się przez chwilę w ciszę. Nie chciał przeszkadzać jeśli z kimś rozmawiała. Nie słysząc jakichś rozmów wyciągnął rączkę i zapukał delikatnie w drzwi czekając aż ktoś je otworzy bądź powie, że sam może wejść.

Jakie tam problemy z dyrekcją, toć wszyscy dawno przestali się przejmować zasadami. Dyrekcja co najwyżej by mogła z zazdrości coś zrobić. Jakaś głupia ta dyrekcja.
Amira grzecznie siedziała w pokoju, chociaż powinna czatować dnie i noce w swoim gabinecie. Nie miała zbytnio ochoty tam wracać. Za jedną ścianą Geralt, za drugą Aleksander - niezbyt ciekawa perspektywa.
Gdy Yao zapukał, mógł usłyszeć jakiś trzask, wyraźne zbicie czegoś szklanego, odgłosy podchodzące pod szamotanie materiałem i nagła cisza. Taka grobowa. Lecz nie na długo, bo Amira zaraz otworzyła drzwi zaciekawiona, kto ją nachodzi w godzinach pracy.
- Och - stwierdziła inteligentnie patrząc na Chiny. Zaraz jednak uśmiechnęła się i szerzej otworzyła drzwi. - Witaj Yao, co cię sprowadza w te damskie rejony? Coś się stało, potrzebuje mojej pomocy, oderwana noga, przecięta żyła?
Zaprosiła gestem przyjaciela do pokoju. Pachniało w nim kadzidłem, a w środku panował porządek. Względny, patrząc na wywrócony stoliczek i zbitą lampkę. Zaraz jednak Amira postarała się schować te uszczerbki na porządku.

-Amilo nie jestem taki jak niektozy by wypluwac sobie zyly, aru - Yao rzucił wesoło i spojrzał na lampkę. -Co sie stalo, aru?
Wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi. Zapach kadzidełek uspokajał i działał na niego relaksująco. Właściwie nie przyszedł tu w celu zdrowotnym. Chciał po prostu posiedzieć z kimś, z kim mógł porozmawiać na wszelakie tematy. Nudziła go już ta samotność i brak jakichkolwiek zajęć przez ostatni okres czasu. Miał nadzieję, że nikt nie usłyszał jego zawitania na drugie piętro i nie zawiadomią sfer wyższych tej szkoły. Stanął na środku pokoju i spojrzał na kobietę dziwiąc się swoją tak dużą głupotą. Podszedł do niej i złapał za rączkę całując delikatnie.
-Dobly wiecol, aru - lepiej późno niż wcale zadbać o dobre maniery -Wybac, ze tak pozno, aru ale chcialem po plostu spedzic z kims chwile casu, aru - wytłumaczył pospiesznie.
Nie chciał wyjść na jakiegoś kompletnego ignoranta. Uśmiechnął się do Amiry szeroko mając nadzieję, że w niczym jej nie przeszkodził. Gdyby tak było musiałby przeprosić za najście i w trybie natychmiastowym opuścić pomieszczenie.
-Mam nadzieje, ze nie pseskodzilem, aru.

- I bardzo dobrze, przestaję przyjmować przypadki krytyczne. - stwierdziła uśmiechając się do własnych wspomnień. O, nie miała jeszcze wydłubanego oka!
Szybko podniosła szafkę do pionu i pozbierała to większe kawałki szkła. Zmieszała się trochę na pytanie Yao, nie odpowie przecież, że wystraszyła się pukania tak bardzo, że gwałtownie wstała i przewróciła stołek. To prowadzi do dalszych pytań, co robiła i w ogóle.
- Nic poważnego, ta lampka i tak wołała o pomstę. Była brzydka i stara - machnęła ręką. A wtedy Yao pokazał swoją dżentelmeńskość, jak miło! Odpowiadało to Amirze, ładne słowa i ładne gesty działają na nią kojąco. - Oczywiście, proszę cię bardzo, usiądź gdziekolwiek! Za dużo tu dobrych miejsc nie ma, takie tragiczne pokoje, ale trzeba się zmieścić. Nie przeszkadzasz, nawet dobrze móc z kimś pogadać! Poczekaj, ja zrobię herbatę, rozgość się!
Uśmiechnęła się i nastawiła wodę w małym czajniczku. Beznadziejny pokoik, beznadziejne wyposażenie! Po chwili podała Yao kubek z herbatą. Czarną, bo tylko taką preferowała. Tak dawno nie miała gości!

-Ciese sie, aru ze nie splawiam ploblemu - uśmiechnął się lekko.
Usiadł na jednym z łóżek, które znajdowało się w pomieszczeniu. Kiedy Pielęgniarka podała mu kubek z uśmiechem go przyjął.
-Dziekuje, aru.
Rozglądał się po pokoju, który niewiele się różnił od jego. Trzy łóżka stojące w pomieszczeniu były ustawione dokładnie tak samo jak u niego. Trzymał kubeczek w ręce i spojrzał na kobietę. Wydawała się być czymś przestraszona, ale wolał nie pytać. Było całkiem możliwe, że nie chciała o tym wspominać, a co dopiero się zwierzać. Jak zechce to sama mu powie.
Upił łyk herbaty ciesząc się jej ciepłem i smakiem.
-Baldzo dobla, aru - powiedział pijąc kolejne łyki.
Czarna herbata, którą przygotowała Amira na prawdę bardzo mu smakowała. Postanowił częściej wpadać na odwiedziny pod warunkiem, że zawsze będzie się mógł jej tutaj napić. Przestał rozmyślać nad napojem i zwrócił ponownie swoje oczka na brunetkę. Mały nosek dodawał jej takiego niemalże dziewczęcego (jako dziecko) uroku. Wąskie usta zazwyczaj wykrzywiały się w miłym uśmiechu, kiedy przyjmowała nowych pacjentów w gabinecie. Oczy zawsze patrzyły wesoło na świat chociaż czasem potrafiła się mocno zdenerwować.
Nie mógł tak siedzieć i się tylko na nią patrzeć. Przyszedł tu po to by z nią porozmawiać i dotrzymać jej towarzystwa, jeśli było to możliwe.
Jak się cujes, aru?

Sama usiadła na łóżku obok Yao ze swoim kubkiem herbaty. Kiwnęła głową, herbata jak herbata. Poprawiła swój satynowy szalfrok, bo w końcu był wieczór, a chodzenie cały dzień w ubraniach było niewygodne. Żeby nie było, miała pod koszulę nocną, krótką jak podomka, ona chodzi spać z kurami.
- Chyba nie przeszkadza ci, że złapałeś mnie tak w proszku? Bez żadnych ozdóbek i fartucha aptekarskiego... - uśmiechnęła się lekko zakłopotana przeczesując włosy palcami. Zauważyła też, że Yao intensywnie się jej przygląda. Dobrzee... Niech mu będzie, tylko robił to trochę zbyt natarczywie, jak na niego. Może jednak jest chory i trzeba mu pomóc? Może ma gorączkę?
- Nigdy nie czułam się lepiej podczas tej wiosny! Jedynym plusem tych rosnących chwastów są przeceny w sklepach... Przynajmniej robi się cieplej, a tobie ta wiosna też dała się jakoś w znaki?
Amira dobrze wiedziała, że nadchodzące ciepło i bolące stawy u takich staruszków jak Yao to nieciekawa sprawa (//bo mam to i niestety wesoło nie jest xd). Założyła kolano o kolano, tak jej się najwygodniej siedziało, o bródce wspartej na ręce. Trochę prowokująca to poza w takim stroju, swoją drogą. No ale przecież to Yao, nic mu nie będzie.

-Nie nie pzeskadza mi, aru
Spojrzał przed siebie lekko uśmiechnięty. Właściwie nigdy nie wiedział Amiry w szlafroku.
-Na lazie nie odcuwam zadnych nipezyjemnosci zwiazancyh z wiosna, aru - nie zwracał jakoś na to uwagi.
Yao ćwicząc codziennie nie przywiązywał wagi do lekkich bólów. Chociaż ostatnimi czasy coś bolało bardziej, no ale miał nadzieję, że szybko przejdzie i będzie tak wspaniale jak kiedyś.
-Lubis kwiaty, aru?
Sam je uwielbiał. Przeróżne kolorowe rodzaje kwiatów, które mogły ładnie się prezentować na stole bądź jakiejś szafeczce. Doniczkowe też były ładne gdy zakwitały na wiosnę, prezentując swoje kwiaty. Zastanawiał się czy na terenie Akademii jest jakiś ogródek, gdzie są rośliny i małą altanka. Miejsce, w którym można by pić herbatkę i odpoczywać po ciężkim dniu zajęć, które na chwilę obecną i tak się nie odbywały.

- Czy lubię kwiaty? - przekrzywiła lekko głowę zastanawiając się nad odpowiedzią. Miała ochotę odpowiedzieć "nie, te chwasty tylko psują humor swoimi kolorowymi płatkami, sprawiają, że kręci mi się w głowie od tego obrzydliwego, słodkiego zapachu oraz uświadamiają mi, że jestem starsza o rok i kolejny rok nie udało mi się w końcu odejść z tego brudnego, prymitywnego świata." Ale nie powiedziała nic, tylko uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Nie każdy musi wiedzieć, jak bardzo nie lubi wiosny. I zimy. I jesień z latem też można wcisnąć.
Kot tymczasem stwierdził, że sobie poudaje martwą figurkę z kota i wskoczył na parapet, by zaraz skoczyć na zakryty prześcieradłem prostokątny kształt. Amira gwałtownie wstała łapiąc kota wpół. Ten złapał pazurkiem kawałek prześcieradła i miauknął wielce niezadowolony. Amira jednak nie dała kotu za wygraną, odgoniła go od parapetu.
- Mój Ra, co za kot, głupi on... - zaśmiała się delikatnie i nagle zmieniła temat. - Kwiaty, tak, kwiaty, naprawdę, poczekać, aż tutaj zakwitną, dyrektor je lubi. Jakiś ogrodnik by się nam przydał, wydobyłby z nich wiele piękna... Z tych chwastów.
Ostatnie dokończyła sobie i uśmiechnęła się lekko zakłopotana. Znowu poprawiła podomkę, tak z przyzwyczajenia, czy nerwów.

Yao słysząc, że Amira nazywa kwiaty chwastami, zrozumiał, że jednak za nimi nie bardzo przepada. Nie wiele osób ich nie lubiło, jednak zdarzały się takie jednostki i nie można tego w żaden sposób tępić czy poprawiać. Uśmiechnął się delikatnie i spojrzał na kota. Lubił te futrzaki jednak wolał swoje kochane, urocze i jakże piękne PANDY!
-Nie ma tu oglodnika, aru? - był pewien, że jest ktoś kto się zajmuje roślinkami.
Zaczął się zastanawiać jak to tu będzie latem. Ciepło i masa uczniaków na dworze. Zapewne nie będzie gdzie znaleźć ustronnego miejsca do odpoczynku.
Odwrócił się do Egiptu i uśmiechnął delikatnie. Lubił ją właściwie od zawsze. Pomagała mu jak trzeba. Rozmawiał z nią nie raz. Prosił o radę w tym czy w tamtym. Była dla niego jak siostrzyczka. Mógł jej powiedzieć o wszystkim będąc pewnym, że ona nie odeśle go z kwitkiem.
Poprawił kucyk chcąc sprawdzić czy włosy nie rozleciały się na wszystkie strony świata tworząc istny nieład na głowie. Wiedząc, że wszystko jest jak należy ponownie spojrzał na kobietę.

Tak, pandy. Śliczne to, ale ciężkie i ospałe.
- Nie ma. Dyrektor może i upodobał sobie kwiaty, ale do tej pory nie pomyślał, że potrzebują one opieki. Mam nadzieję, że dzięki temu wszystkie kwiaty zgniją.
No. I będzie pięknie. Jak u niej w domu, na pustyni. Czasami sporadyczna trawka, a poza tym nic innego. Sam piach i wszyscy szczęśliwi.
Egipt znowu spostrzegła, że Yao spogląda na nią i wyraźnie nie ma dosyć. Poczuła się niekomfortowo, a gdyby słyszała myśli Chin, to poczułaby się jeszcze bardziej zakłopotana. Lubiła komplementy, ale bez przesady.
- Jest jedna rzecz, co podoba mi się w wiośnie. - powiedziała chcąc przerwać ten drążący w nią wzrok Yao. Przywołała go dłonią i pokazała na prześcieradło. Konspira! Chiny to dobry chłopak, nie wzniesie rabanu. Chyba.

Podreptał do Amiry. Usiadł obok niej patrząc przed siebie lekko uśmiechnięty. Nie chciał się w nią cały czas wpatrywać mając świadomość, ze to jednak potrafi bardzo człowieka zirytować i doprowadzić do białej gorączki. Na reszcie mógł sobie odpocząć od codzienności. W Akademii nie robili kompletnie nic, co go zaczynało już powoli męczyć. Mogliby znaleźć im jakieś kreatywne zajęcia, a nie całymi dniami siedzieli i zbijali bąki z nudów. Bardzo lubił spędzać czas z Markiem, ale nie chciał mu się narzucać całymi godzinami. W pewnym momencie mógłby stwierdzić, że Yao mu sie znudził i całkowicie straciłby wtedy chęć do czegokolwiek.
-Co podoba Ci sie w wiosnie, aru?
Przypomniał sobie stwierdzenie kobiety z przed chwili, a nie wiedząc co to może być wolał zapytać. Interesowało go co może tak ciekawić Amirę w wiośnie. Skoro jej nie lubiła nie wiedział jaki to aspekt ją ciekawi.
Czekając na odpowiedź zastanawiał się jak to jest tak mieszkać na pustyni cały czas. Po jednej stronie piasek i po drugiej stronie, piasek.

Piasek jest fajny! Serio! Nie ma nic lepszego, zero niechcianych robaków, tylko węże i skorpiony, ale to mały problem. No i burze piaskowe, one nie są przyjemne. Gorąco i brak wody może dać się we znaki... Ale za to jakie widoki! Stałe, modernistyczne krajobrazy!
- To! - odsłoniła pościel, a tam... Terrarrium sztuk jeden! - Spójrz do środka, zaraz będzie miała małe!
Gdyby Yao zbliżył twarz do szyby, zobaczyłby nic innego jak małego skorpiona. To jest ta wspaniała rzecz objawiająca się w wiośnie. Kto w końcu nie lubi tych maluchów mniejszych od opuszka palca!
- Matka stała się ostatnimi czasy bardziej nerwowa niż zwykle, więc niedługo urodzi~
Amira wydawała się co najmniej zachwycona zwierzakiem. Skorpion miał ciemno i wydawał się spać pod gałęzią, więc nie wydawała się niespokojna. Ale co będzie jak się obudzi?

Odskoczył do tyłu kawałek. Wiedział, że Amira jest niezniszczalna, ale nie sądził, że uwielbia hodować takie... coś. Po chwili ponownie do niej podszedł. Nachylił się nad ów zwierzątkiem i przyjrzał się dokładniej. Skorupiak wydawał się smacznie spać. Na pierwszy rzut oka wydawał się być groźnym zwierzątkiem, jednak po chwili oględzin można było stwierdzić, że jest to raczej bezbronna istotka. Jednak jak to się mówi pozory mylą.
-Co to tak wlasciwie jest, aru?
Yao zainteresował się dokładniej zwierzątkiem. Wiedział, że Amira może powiedzieć mu bardzo wiele na ten temat. Miał nadzieję, że nie ma ona zamiaru iść dzisiaj wcześniej spać i mogą swobodnie porozmawiać. Wpatrując się tak w skorupiaka doznał tak jakby nagłego olśnienie. Przecież byli w Akademii, więc jakim cudem to coś znalazło się na łóżku kobiety. Spojrzał na nią zdziwiony z wieloma pytaniami w głowie, nie wiedząc, które zadać najpierw.

Nie przejęła się reakcją Yao, bardziej zdziwiłaby się, gdyby w żaden sposób nie zareagował. Ona zachwycała się zwierzątkiem i nie zapowiadało się, by miała przestać.
- Śliczna, nie?~ To skorpion pustynny, o bardzo trudnej, łacińskiej nazwie na literę p, którą nigdy nie spamiętam. Zwykle jest nerwowa i bardzo szybka, nie warto jej teraz denerwować w obecnym stanie.
Amira wyciągnęła z szafki małe pudełeczko, które po otworzeniu okazało się pełne robaczków, małych, wijących się. Najgorszy koszmar dla kobiety, szczególnie dla niej. Ale teraz Amira wydawała się niewzruszona białym paskudztwem i dzielnie wrzuciła zawartość w pobliże skorpiona.
- To ten gatunek z jadem wyjątkowo niebezpiecznym. Tylko dla doświadczonych hodowców, i... zobacz, poluje! Czyż nie jest słodka?
Dziwne to za mało powiedziane.

-Wydaje sie byc uloca, aru - mruknął niepewnie.
Odsunął się kawałek chcąc mieć jak najmniej do czynienia ze zwierzątkiem. na prawdę kochał swoje życie w obecnych chwilach i chciał jeszcze trochę pochodzić po tej ziemi. Usiadł na swoim poprzednim miejscu i wlepił wzrok w podłogę. Nie wiedział, że taka kobieta jak Amira może hodować coś takiego. Całkowicie to do siebie nie pasowało. Wydawała się być dama nie lubiącą wszelakiego rodzaju paskudztw, a tu proszę... Pozory jednak mylą.
-Co sie z nia wlasciwie dzieje, aru?
Zapytał niepewnie sądząc, że Pielęgniarka bardzo chce o tym mówić. Cieszyła się patrząc na skorpiona więc zapewne chciała się podzielić swoją wiedzą w tej dziedzinie. Yao mógł posłuchać nie miał nic przeciwko temu, jednak wolał trzymać się z dala od ulubienicy kobiety.

Hej, paskudztw to ona dalej nie lubiła. Ale takie skorpiony są przecież przesłodkie, te ich odwłoki, ostro zakończone, malutkie szczypce, którymi się bronią~ Amira dalej zachwycona oglądała, jak skorpion spokojnie i bez pośpiechu poluje. Coś wspaniałego!
- Jest w ciąży, kilka miesięcy temu dopuściłam do niej samca. Gdy będzie miała młode, tak z około czterdziestu, to oddam częśc do pobliskiego zoo. Oni tam ucieszą się, kolejna makabryczna atrakcja dla dzieci~ Trochę sobie zostawię, a reszta pójdzie na jedzenie dla węża. Albo moich maluchów, co się niedługo wyklują~
Nie wyobrażała sobie, by ktoś w ogóle nie lubił takich zwierzątek. Ona je kochała, były jej towarzyszami! Trochę się dziwiła zachowaniu Yao, rozumiem, pierwszy szok i tak dalej, ale skorpion był w terrarium. Niegroźny!
- Och, no właśnie... Ani mi się waż rozpowiadać, że mam tu małe zoo. Wszystko szybko dochodzi do władzy wyższej, a vice mnie chyba zamorduje, jak się dowie o moich maluchach. I jeszcze każe mi je oddać. A ja nie mam zamiaru nigdzie oddawać moich kochanych słodziaków~
To aż dziwne, takie puszczotliwe słowa kierowane do skorupiaka, co nawet nie odpowie. Taki kot chociażby miauknął, ale co może skorpion?

-Nikt sie o tym nie dowie, aru! - nawet nie miałby komu tego powiedzieć.
Kto by mu uwierzył, że ich urocza pani pielęgniarka urządza sobie małe zoo w pokoju bo ma takie zachcianki i uwielbienie do skorupiaka. Rozumiał jej pasję, ale nie podzielał tego. Jakoś go to nie... rajcowało. Wolał swoje pulchne pandy. Siedział i wpatrywał się w podłogę jakby bał się, że to coś może go zjeść. Musiał przezwyciężyć kiedyś lęk i podejść bliżej, ale chyba teraz to nie był odpowiedni moment. Zdawał sobie sprawę, że zwierzątko jest teraz nie groźne, ale nie chciał sprawdzać prawdziwości tego na własnej skórze.
-Aru, a nie lepiej im by bylo mieksac na pustyni, aru?
Dla niego było to oczywiste. Skorpiony - Egipt -pustynia -piasek. Nie mógł zrozumieć, czemu akurat jej pokój w akademii. Mogła mieć jakieś własne zoo albo specjalne miejsce do tego typu zwierzą. Zawsze mogła być możliwość, że dyrekcja wejdzie i zobaczy co to tam sobie leży. Byłaby awantura na całą szkołę i musiałaby je oddać. A gdyby hodowała je gdzie indziej można by było robić jakieś zajęcia odnośnie różnych gatunków zwierząt jakie zamieszkują całą planetę. Może z nią na ten temat porozmawia. Razem zawsze można coś załatwić należycie i przygotować.

Oj tam, Yao panikuje na skorpiona, jakby to był jakiś niewiadomo jak straszny zwierzaczek. Gdyby się dowiedział, ile ona ich jeszcze ma w tym małym pokoju prócz kota...
- I bardzo dobrze. Vice to mało kiedy je widział, to świruje na sam ich widok. Nie wiem po co, ten człowiek ogólnie jest dziwny.
Wzruszyła ramionami i ponownie spojrzała na terrarium, kilka razy puknęła paznokciem o szybę. Skorpion wyczuł intruza i od razu przydreptał do miejsca zdarzenia ale niestety, ktoś ustawił szybę. Bez sensu!
- Wiesz, Yao... - ogarnęła swój pokój wzrokiem. Pomimo fatalnych kolorów domyślnych, miał w sobie pełno akcentów z jej kraju. Westchnęła. - Czasami tęsknię za moim domem. Tutaj nie jest źle, ale... to jest coś zupełnie innego, jak przez tyle lat oglądasz ten sam, pustynny obrazek, a tu nagle taka zmiana. Te maluchy przypominają mi dom. I od razu o wiele lepiej się czuję...
Przez chwilę stała zamyślona. Odpłynęła daleko, do rodzinnego Nilu. I do sąsiadującej pustyni, dżungli, która towarzyszyła początkom tej wielkiej rzeki... Trochę jej tego brakowało. Trochę, cały czas klnęła na te warunki tutaj, marudziła, towarzyszyły jej złe myśli... Po prostu tęskniła.
- A poza tym, nie wmówisz mi, że one mają tutaj źle! - nagle zmieniła ton głosu na weselszy. - Mają swoje pustynne gorąco, mają jedzenie, wybieg, dostają co nieco do zabicia, upolowania, zabawienia się. Dbam o nie, terrarystyka nie jest może popularna, ale nie zakazana! No i oczywiście w takich ciążowo-jajecznych sprawach oddaję potomstwo dla zoo. Oni są zadowoleni z okazów!