Pokój Nowej Zelandii, Hutt Rivera i Tuvalu

-Słucham? Nie, nie. Nie jestem śpiący.- Zaprzeczył uśmiechając się delikatnie. Tak jak Raivis się spodziewał. Tuvalu nie miał najmniejszej ochoty spać w nawiedzonym pokoju. Bo kto wie? Duchy mogą mu coś zrobić w nocy. Ale nie powinien o tym tak myśleć. W końcu Nauru powiedziała, że nic mu nie zrobią. I chciał w to wierzyć.

Łotysz podrapał się po szyi patrząc na Tuvalu, któremu oczy same się wręcz kleiły. Może on po prostu nie zdawał sobie sprawy, że jego senność widać jak na dłoni? Najprawdopodobniej, bo w innym wypadku raczej nie próbowałby wmawiać Raivisowi, że jest zupełnie wypoczęty i rześki niczym skowronek. No dobrze, może i Tuvalu wcale nie powiedział dokładnie tak o swoim stanie, ale faktem było, że zaprzeczył troskliwemu zapytaniu. Skłamał. Nieładnie.
-Oczywiście... - odpowiedział. I tyle. W jego głosie aż nadto wyraźnie było słychać, że nie wierzy Tuvalczykowi. Po prostu potwierdził, że zrozumiał jego słowa.
Nie wiedząc co dalej robić, ani co miałby powiedzieć, oparł się o ścianę. Z racji braku jakiegoś dobrego obiektu do obserwacji zaczął spoglądać w stronę Wy i Nowej Zelandii.

Dziewczyna westchnęła, po czym puściła Tuvalu. Jej rodzina czasami zachowywała się wręcz dziwacznie. Nieraz myślała, aby przestać się do niej przyznawać...ale w sumie była bardzo od nich uzależniona jako państwo. No i niektórzy nie byli tacy źli. Podeszła do okna i otworzyła je szeroko, po czym rozejrzała się w około. Następnie wdrapała się na parapet i wychyliła się. Wyglądało to, jakby chciała skoczyć, ale ona po prostu wyglądała na zewnątrz. Musiała przyznać-mieli całkiem ładny widok z okna. W pokoju zapadła cisza, taka dziwna, jakby nadal atmosfera po duchach nie opadła. Dziewczyna westchnęła cicho i stanęła na powrót na ziemi.

Spodziewał się, że Raivis mu nie uwierzy. Mimo to poczuł się głupio. Nie powinien okłamywać kolegi. Przetarł oczy i westchnął. - No dobrze.. Jestem.- Mruknął tylko i ponownie usiadł pod ścianą. Spojrzał na Nauru która wyglądała jakby chciała skoczyć z okna. Ale po co miałby to robić? Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć zeszła z parapetu. Przeniósł wzrok na podłogę i wpatrywał się w nią intensywnie nie chcąc zasnąć.

Stojąc tak sobie i podpierając ścianę - aby się przypadkiem nie zawaliła im na głowę - kątem oka zauważył jak "dziewczyna od duchów" zbliża się do okna. Ze spokojem przyglądał się jak Nauru otwiera okno i z równym stoicyzmem przyjął powiew chłodnego powietrza, który dotarł do niego chwilę później. Nawet nie zadrżał. Lecz gdy dziewczyna zaczęła się wychylać, dała o sobie znać paranoiczna natura Łotysza. Z jakiegoś dziwnego powodu doszedł do wniosku, że ona zamierza zrobić coś dziwnego. W jednej chwili zerwał się z miejsca i zaczął biec w jej stronę. Błyskawicznie znalazł się tuż przy niej.
-Nie rób tegooo! - krzyknął w biegu. Zamknął usta dopiero, kiedy był już na miejscu i zorientował się, że... dziewczyna stoi tuż przed nim. Zrobiło mu się naprawdę wstyd.
"Co ja sobie właściwie myślałem. Że ona chce skakać? To... głupie..." - pomyślał sobie.
-Erm... Ach... - wymruczał tylko. Stał przed dziewczyną jak kołek gapił się na nią, kompletnie nie widząc co teraz zrobić. W myślach odmawiał modlitwę do Boga, który może okazałby się na tyle łaskawy i poraził go swym piorunem, raz na zawsze kończąc z jego głupotą. Przynajmniej nigdy później nie znalazłby się w podobnej sytuacji.

Patrzyła na Łotwę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, po czym podeszła do niego bliżej, kładąc mu rękę na ramieniu.
-Spokojnie. Są rzeczy gorsze od tego-powiedziała, po czym uśmiechnęła się smutno do niego. Nie nie, skakać nie zamierzała. Z resztą, wątpiła, czy zdołałaby przebyć chociaż połowę dystansu w dół. Po coś w końcu jej duchy mają nazwę "opiekunów". Westchnęła cicho i odsunęła się, coby chłopaka nie dręczyć. Niektórzy nie lubili takiej bliskości, a ona nie chciała nikogo krzywdzić.
-Rzeczy gorsze, niż śmierć, tortury, czy bycie pod okupacją...-wymamrotała do siebie.

Melancholijna, ale jednak spokojna odpowiedź ze strony Nauru uspokoiła chłopaka. Dla niego najważniejsze było, że dziewczyna go nie wyśmiała. Wprawdzie nie wyglądała na taką, która wyśmiewałaby się z innych, ale właściwie... kto wie? Rzadko zdarzało się, aby ktoś z niewinnym wyglądem okazywał się diabłem, z aureolką dla niepoznaki? Niestety nierzadko...
-...indoktrynacja, wynaradawianie, zsyłki. Stawanie się mniejszością we własnym kraju... - dokończył wyliczankę rozpoczętą przez Nauru. Tak, zdecydowanie nie musiała mu mówić o tym, że rzeczy gorszych niż śmierć jest wiele. Wiedział o tym... ale wcale nie miał ochoty o tym rozmawiać. Miał nadzieję, że także i ona nie będzie kontynuowała tematu, która tak naprawdę nie zdążył się jeszcze rozpocząć.
Poczuwszy nagle wielką potrzebę, aby się o coś oprzeć, oparł się o parapet i z westchnięciem zaczął się zastanawiać nad tym co właśnie powiedziała pacyficzna dziewczyna, i co powiedział on.

Gdy się ocknęła, wybyła, nic tu już po niej nie było.
(Gomen za krótki post)

[zt]

W chwili, gdy Wy opuściła pokój jeszcze mocniej uderzyło go przeczucie, które towarzyszyło mu właściwie od samego początku pobytu w tym pomieszczeniu. Bardzo wyraźnie czuł, że swoją obecnością zepsuł im zabawę. Może to wina kompleksu niższości, ale Łotysz był zupełnie przekonany, że tak właśnie było. Nie powinien był tu przychodzić. Westchnął i spojrzał tęsknie na drzwi. Zdecydowanie powinien był pozostać po drugiej stronie.
Rozejrzał się jeszcze po zgromadzonych w pokoju Dzieciach Pacyfiku i niespiesznie, włożywszy ręce do kieszeni zaczął zmierzać w kierunku wyjścia.
-Uhm... Ja już m-może pójdę. Późno już - stwierdził po drodze. Opuścił pomieszczenie, wzbogacony tylko o poczucie winy.

[zt]

Zdziwiło go zachowanie Mii. Wyszła bez słowa, mało tego, zostawiła swoje ubranie... Po chwili wyszedł też Raivis. Przez chwilę siedział wpatrując się w drzwi, by po chwili wstać.
- Idę jej poszukać... - rzucił w stronę Rin i Marka i wyszedł z pokoju.

[zt]

Przeciągnęła się i również wyszła.
[zt]

Trzecie piętra nie są sztuką... - pomyślał Kugel, gramoląc się po schodach razem ze swoim majdanem. Dla takiego małego dzieciaka jak on wchodzenie się tak wysoko z walizką i torbą podróżną było wysiłkiem. Nie małym wysiłkiem. Nie dziwne więc, że dotarłszy na właściwe piętro, chłopak musiał przez chwilę uspokajać oddech. W końcu ruszył powoli korytarzem, wypatrując odpowiedniego numeru. Kiedy już go znalazł, najpierw przez moment stał, wpatrując się tępo w drzwi. W końcu zebrał się na odwagę, nie, wróć, przecież artysta zawsze musi być odważny! To nie było zbieranie się na odwagę tylko zwyczajna chwila zastanowienia się! W każdym razie, w końcu Klaus zapukał do drzwi, po czym wrócił do wpatrywania się w nie, z nadzieją, że jakaś życzliwa osoba mu je otworzy.

I został sam. Nie, on wcale nie bał się być w pokoju, w którym przed chwilą były duchy. Rozglądał się wciąż siedząc pod tą ścianą, kiedy nagle ktoś zapukał. Wstał z miejsca jak oparzony i wpatrywał się w drzwi ze strachem. Podszedł do nich powoli, po czym ostrożnie nacisnął klamkę. Otworzył je i odetchnął z ulgą patrząc na chłopca stojącego przed nim. Skoro był na tym piętrze to musiał to być chłopiec.
-Mm.. Hej..- przywitał się dalej na niego patrząc.

- Guten Abend. - powiedział też wpatrując się w chłopaka. I to w sumie wyczerpało temat. Kugel nie wiedział już co ma powiedzieć. Przedstawić się? Chyba najlepiej będzie...
- Jestem Klaus, przydzielili mnie do tego pokoju... - bąknął nieśmiało po chwili milczenia, poprawiając jednocześnie torbę, która zaczęła mu spadać z ramienia.

-Mark, miło mi..- uśmiechnął się lekko. Czyli to będzie jego drugi współlokator. Miał nadzieję, że będą się dogadywać.
-Dobrze.. Mm..- zastanowił się, po czym przesunął się żeby chłopiec mógł wejść do środka. W głębi duszy cieszył się, że nie będzie musiał siedzieć w pokoju sam. Uśmiechnął się szerzej na tą myśl i ponownie spojrzał na chłopca. Wyglądał na około jedenaście lat oraz na niższego od Marka. Po jego przywitaniu stwierdził, że jest z Europy. Jednak nie mógł być pewien. Chłopak mógł od tak używać niemieckiego.

A on się nie uśmiechnął, w sumie to prawie nigdy tego nie robił. Kiedy Mark się przesunął, Kugel wszedł do pokoju razem ze swoim bagażem. Ulokował walizkę i torbę pod ścianą, później się nimi zajmie... wypakowywanie się nie jest w końcu sztuką. Jedyną rzeczą, którą wyjął z walizki była sporych rozmiarów pokraka, która po bliższym przyjrzeniu się okazała się być sfatygowanym pluszowym kotem. Chłopak wolał mieć stwora przy sobie, no bo w końcu i tak miał go odkąd pamiętał, więc był do niego przywiązany. Rozejrzał się po pokoju, wnętrze nie było zbyt artystyczne... Puste ściany. No, na jednej był napis, ale napisanie paru słów na ścianie nie jest przecież sztuką.
- Kto tu jeszcze mieszka? - zapytał w końcu z ciekawości.

Przyglądając się tak poczynaniom Klausa przypomniał sobie, że sam się nie rozpakował. Zamknął szybko drzwi i oparł się o nie. Spojrzał na pluszaka, którego trzymał Kugel. Tuvalu też miał maskotkę, ale nie chciał jej nikomu pokazywać. W końcu miał już trochę lat. Kotek chłopaka wyglądał tak słodko, że Mark ponownie się uśmiechnął. Zastanowił się szukając w głowie imienia współlokatora.
-Daniel..- powiedział po pewnym czasie. Nie wiedział, co więcej powiedzieć, więc też postanowił się o coś spytać. Przestał opierać się o drzwi i podszedł trochę bliżej w stronę Klausa.
-Mm.. Skąd jesteś?- zapytał i przekrzywił głowę.

- Aha... - mruknął w odpowiedzi, przyciskając do siebie trzymanego pluszaka. Fajnie, że coś mu to mówiło. Przecież Danielów na świecie są miliony. Z odpowiedzią na pytanie Marka przez chwilę się ociągnął, ale w końcu powiedział
- Z Kugelmugla. Mój dom jest muzeum sztuki. - ciekaw był czy Tuvalu kiedykolwiek słyszał o tym miejscu. - A ty? - zapytał po chwili.

-Heh..- uśmiechał się jeszcze przez krótką chwilę. Przestał widząc, że Klaus pewnie nie ma nastroju. Myślał nad tym czy zrobił coś nie tak. Postanowił nie podchodzić do niego bliżej. Jak na słodki wygląd chłopak wydawał się być nieco straszny. Po jego odpowiedzi zaczął intensywnie myśleć. Nigdy nie słyszał o takim miejscu jak Kugelmugel.
-Um.. Sztuki? To musi być tam.. Fajnie.. Ale.. Wybacz.. Nie wiem gdzie to jest.. - mruknął cicho jakby bał się, że ten mu coś zrobi. Jednak Kugel też pewnie nie wiedział gdzie jest jego kraj. W końcu nie mówi się dużo o takich wysepkach.
- Z Tuvalu.. – odkaszlnął zerkając na chłopca.

- W Austrii. - odpowiedział na właściwie nawet nie zadane pytanie. Cały czas wpatrywał się intensywnie w Marka, co faktycznie mogło się z jego perspektywy wydawać nieco straszne, ale tak naprawdę Klaus był po prostu zaciekawiony nowo poznaną osobą. No i chciał się dowiedzieć, czy chłopak jest sztuką. Zastanowił się przez chwilę, usłyszawszy nazwę kraju współlokatora i doszedł jednak do wniosku, że w życiu nie słyszał tej nazwy. Jednak ponieważ niewiedza nie jest sztuką, postanowił się dowiedzieć czegoś.
- A gdzie to jest? - zapytał, przekrzywiając lekko głowę.

-Ach, rozumiem.- usiadł na innym łóżku niż Kugel i przetarł oczy. Był trochę zmęczony, ale nic dziwnego skoro dzisiaj w ogóle nie jadł nic słodkiego. Westchnął i znów spojrzał na chłopca. Nie lubił, kiedy ktoś na niego tak patrzył, lecz postanowił nic mu nie mówić. Pomachał nogami rozmyślając nad pytaniem Klausa. Czyli nie wiem..
-Mm.. Dziewięć wysp na Oceanii..- może nie sprecyzował dokładnie gdzie to jest, ale nie wiedział jak to powiedzieć, by ten zrozumiał.
-Hm.. Daleko.- popatrzył na ścianę unikając wzroku chłopaka.

- Mhm... - mruknął w odpowiedzi. Niewiele mu to mówiło, ale postanowił nie drążyć tematu. W sumie to temat i tak się wyczerpał. Zapadła cisza. Klausowi niespecjalnie to przeszkadzało, w końcu cisza jest sztuką! Chłopak podkulił nogi i objął je rękami. Przeniósł wzrok z Marka na bliżej nieokreślony punkt i westchnął.

Zmrużył nieco oczy i zastanowił się nad nowym tematem rozmowy. Chłopiec nie wydawał się gadatliwy. Zauważył, że Klaus przestał mu się przyglądać, przez co odetchnął z ulgą. Uśmiechnął się słabo i ponownie chciał o coś spytać, ale pomyślał, że współlokatorowi może nie przeszkadza ta cisza. Mimo wszystko to było dla Marka nieco niezręczne.
-Um.. Co lubisz robić..?- zapytał w końcu.

Faktycznie, Klaus do gadatliwych osób nie należał, z reguły wolał milczeć, no chyba, że akurat miał jeden ze swoich "odpałów". Ponownie spojrzał na Marka.
- Sztukę. - odpowiedział tak, jakby to było zupełnie oczywiste. Cóż, dla niego było.
-A ty...? - zapytał po chwili.

-No cóż.. Też lubię malować..- powiedział myśląc czy Kuglowi o taką sztukę chodziło.
-Hm.. Lubię robić dużo rzeczy.. Na przykład jeść..- zaśmiał się cicho, co chwilę zerkając na Klausa.
-A najbardziej słodycze..- dodał zastanawiając się czy wziął jakieś z domu. Na pewno tak. W końcu nie mógł o tym zapomnieć. Chyba.
-Jest u Ciebie ciepło?- spytał. Może będą mieć jakiś wspólne tematy. Tak byłoby zdecydowanie lepiej.

- Sztuka to nie tylko malowanie. - powiedział przyglądając się Markowi. Przecież wszystko może być sztuką, jeśli potrafimy ją dostrzec. Nie można jej zawężać do jednej dziedziny.
- Też lubię słodycze. Słodycze są sztuką. - powiedział z nieco większym entuzjazmem niż dotychczas. Cóż, Tuvalu trafił w temat, zdecydowanie.
- W miarę...

-Tak, ale tylko to mi wychodzi.- uśmiechnął się lekko. To prawda, że wszystko może być sztuką. Dostrzegł, że Klaus zareagował pozytywniej na temat o słodyczach.
-Mm.. U mnie też jest ciepło.- „ciepło” to może trochę mało powiedziane. Ale nie chciał dłużej dopytywać się o pogodę. Sięgnął do swojej walizki, otworzył ją i zajrzał. Jednak nie zapomniał cukierków. Wyciągnął woreczek ze słodyczami, po czym rzucił go w stronę chłopca. Uśmiechnął się trochę szerzej i zostawił na razie walizkę w spokoju.

Obserwował Marka szukającego czegoś w walizce. Był ciekawy o co chodzi, ale w sumie to nie jego sprawa, więc postanowił nie wnikać.
W następnej chwili w jego stronę poszybował woreczek. Na szczęście Klaus jakiś tam refleks posiada, więc udało mu się złapać przedmiot, zanim dostał nim w twarz.
Spojrzał pytającym wzrokiem na współlokatora.

-Poczęstuj się..- uśmiechnął się do Kugla. Lubił się dzielić tym co ktoś też lubił. Przeciągnął się lekko i przyjrzał współlokatorowi. Miał jeszcze sporo słodyczy więc mógł sobie wziąć ile chciał.
-Mam nadzieję, że się polubimy..- powiedział nieśmiało spoglądając na swoje obuwie. Nie wiedział jakby mogli przebywać w jednym pokoju nie lubiąc się. Mark chciał ze wszystkimi mieć dobre relacje. Jednak nie wychodziło to, gdy druga osoba tego nie chciała.

- Dziękuję... - powiedział i wyciągnął kilka cukierków z woreczka, po czym oddał go Markowi. Odwinął jeden z nich z papierka i wsadził do buzi. Słysząc słowa Tuvalu, spojrzał na niego ze zdziwieniem. Jak na razie nie miał powodów, żeby go nie lubić.
- Polubimy... - powtórzył za nim. Mogło to zabrzmieć jak zwątpienie, ale Kugel się po prostu zgadzał. W sumie chciał powiedzieć coś więcej, ale przerwało mu ziewnięcie. Już od dłuższej chwili czuł się nieco senny.

-Nie ma, za co.- położył woreczek na półkę i westchnął. Zastanawiał się nad tym czy też wziąć cukierka. Usiadł na łóżku po turecku i podparł głowę o rękę. Przeniósł wzrok z nieokreślonego punktu na Kugla, po czym uśmiechnął się delikatnie.
-Cieszy mnie to.- przechylił się w lewą stronę podnosząc głowę i zabierając rękę. Zaczął się powoli bujać na boki. Nudziło mu się trochę, a nie wiedział o co jeszcze może zapytać.

Kugel przetarł oczy. Cholerne uczucie piasku pod powiekami, czy to naprawdę musi być aż tak wkurzające? Znów ziewnął, po czym spojrzał na Marka, chłopak nie odzywał się, a że Klaus do osób, które zaczynają rozmowę, nigdy nie należał, też milczał. Po chwili jednak wstał z łóżka, które dotychczas okupował i podszedł do swojej walizki, otworzył ją, i zaczął w niej grzebać w poszukiwaniu pidżamy. Postanowił, że skoro i tak chce mu się spać, to równie dobrze może iść pod prysznic i później najwyżej siedzieć w pidżamie.