Zajebisty pokój 307~

Rozkojarzona wpadła do pierwszego pokoju jaki miała po drodze. Zgubiła pomidora... Masakra. Zamknęła za sobą drzwi z numerem 307 i przeniosła wzrok na lokatorów.
-E- wypowiedziała. Na nic ambitniejszego nie było ją stać. Na jej twarzy pojawił się wielki rumieniec i głupkowaty uśmiech. Czym prędzej wyciągnęła komórkę i wesoła zrobiła zdjęcie braciom... I uciekła.

Monica szwędała się bez celu po szkole. No bo co miała robić? Nie należała do osob szczególnie towarzyskich, dla większości zadawała się być twardym babochłopem... Chyba tylko bracia ją rozumieją. Więc postanowiła się do nich przejść. Dość dawno ich nie widziała, stęskniła się, choć za Chiny ludowe by się do tego nie przyznała.
Kiedy dotarła do drzwi ze zdziwieniem odkryła że są otwarte. Tak więc weszła. A to co zobaczyła na zawsze miało zmienić jej światopogląd.
- Guten Tag... - zaczęła zamykając za sobą drzwi, ale po rzuceniu okiem na scene, na jej twarz wstąpił wyraz bezgranicznego zdziwienia. - Was....

Gilbert znowu nachylił się nad nim, chcąc znowu zrobić tak, by stał się uległy. Jednak nie mógł tego zrobić, ponieważ ktoś mu przeszkodził. Wyprostował się, wciąż siedząc na Ludwigu, ale tylko zobaczył jak ktoś robi zdjęcie i ucieka. Nawet nie zdążył zobaczyć kto to jest. Niestety w tej chwili w końcu ogarnął, że to nie jest żaden sen. Miał coś powiedzieć, ale drzwi ponownie się otworzyły, a tam zobaczył.. bliźniaczkę Niemiec. Prusy w ogóle nie ogarniał co się dzieje, a również był w szoku. Nigdy nie pomyślałby, że zrobi coś takiego, mimo tego, że zawsze tak bardzo chciał. Nie wiedział co powiedzieć, ani co zrobić. Więc siedział na bracie jak ciota, gapiąc się na siostrę.

Był gotowy przywalić nawet z główki Gilbertowi i potem jakoś się uwolnić ale ktoś nagle odwrócił jego uwagę. Ktoś kto wszedł do pokoju i zrobił im zdjęcie w jednoznacznej pozycji...Ten ktoś był bardzo podobny do jednego z przyjaciół jego brata. W sumie w tym momencie najważniejsze było to, że ta oto osóbka miała ich zdjęcie! Niemcy posłał bratu mordercze spojrzenie i już chciał coś powiedzieć ale za ową osóbką weszła następna osoba...w dodatku bardzo dobrze znana mu osoba. Był kompletnie zażenowany kiedy zobaczył siostrę i teraz to już był pewien, że jak tylko jego ręce zostaną uwolnione to Prusy będzie martwy.
-Teraz już wiesz, że to nie był sen!? Zdałeś sobie w końcu z tego sprawę?!-krzyknął na niego pomimo tego, że już dawno było po ciszy nocnej.

A ona stała, podobnie zamurowana jak Gilbert. Spodziewała się wszystkiego, od zapasów sumo na podłodze pokoju, po wojnę atomową, ale nie TEGO. Szok spowodował, że po prostu nie mogła się ruszyć. Jej wzrok po prostu biegał od jednego brata do drugiego, a twarz przybrała barwę zupy buraczanej.

Prusy po chwili zlazł szybko z brata i usiadł na swoim łóżku, chowając twarz w ręce. Zapomniał oczywiście o tym, że trzeba odkuć brata. Duma Prus usiadł na głowie albinosa, pisnął parę razy, chyba był głodny.. znowu. Albo może się śmiał ze swojego właściciela.
-Już wiem...- mruknął, nie patrząc na nikogo. W tej chwili chciał, żeby Monica wyszła, choć jakaś tam jego cząstka chyba była jej wdzięczna, że weszła. Przecież mogło do czegoś dojść! Pomyślał, że może on powinien wyjść. Wynieść się do Hiszpanii albo Francji na parę dni. Wiedział, że West nie zapomni o tym wydarzeniu, i pewnie nie wybaczy mu. No i co teraz? Gilbert wyleci z domu, nie dostanie już pieniędzy od brata...
Ja pierdolę.. Co żeś zrobił! Warknął do siebie w myślach. Przeklął głośno i położył się na łóżku, wciąż nie patrząc na swoje rodzeństwo.

Przynajmniej Gilbert w końcu zrozumiał, że to nie był sen i wreszcie zostawił go w spokoju. Nie wiadomo w końcu do czego mogło dojść! Odetchnął z ulgą i pomimo tego, że czuł się strasznie głupio i dziwnie, przeniósł wzrok na siostrę, dziękując jej w duchu, że tu przyszła. Już chciał wstać i wytłumaczyć to wszystko ale coś mu to uniemożliwiło. No tak. Kajdanki. Odchrząknął cicho i spojrzał na swojego brata. Nie był na niego bardzo zły aczkolwiek wiedział, że będą musieli sobie to na spokojnie wyjaśnić.
-Bruder....rozkuj mnie.- mówiąc to poczuł się jeszcze bardziej zażenowany niż wcześniej.

Monica wciąż zszokowana usiadła na najbliższym krześle, patrząc uważnie na obu braci. Czyli... Oni... Razem.. Mein Gott. Czerwień zaczęła powoli schodzić z jej twarzy, a wzrok wbiła w pzykutego brata z niemym pytaniem: "Co. To. Było?" Wolała się nie pytać na głos, aby starszy brat nie wpadł w furię.

Mruknął coś, nie miał zamiaru w tej chwili nawet zbliżyć się do brata, choć w sumie głupio mu było teraz go tak zostawić. Wyciągnął kluczyk od kajdanek, wahając się. Po chwili jednak wstał, nie rozglądając się i unikając kontaktu wzrokowego z rodzeństwem podszedł do Niemiec i zdjął mu kajdanki, które potem włożył do swojej kieszeni. Odwrócił się szybko i wrócił na swoje łóżko, na którym położył się i schował twarz w poduszkę. Po chwili namysłu jeszcze przykrył się, choć ciepło było w pokoju. Słuchawki chciał założyć, ale one znajdowały się w walizce, a więc musiałby wyjść z ukrycia, i oni by go zobaczyli... Zatem w tej chwili nie mógł tego zrobić.

Również nie patrzył na brata. Po postu nie mógł. Plus był jednak w tym, że w końcu był rozkuty. Podniósł się do pozycji siedzącej i rozmasował sobie nadgarstki. Zastanawiał się teraz co zrobić z tą napiętą sytuacją. Może...zapomnieć o wszystkim i zacząć prowadzić normalną rozmowę? Ponownie spojrzał na swoją siostrę, nie za bardzo wiedząc od czego ma zacząć. Odchrząknął ponownie i przeczesał swoje włosy, które bezwładnie wpadały mu do oczu.
-Miło Cię widzieć Monica, ale co Cię tu sprowadza o tak później porze? Czyżby coś się stało? - najlepiej było udawać, że nic się nie stało.

Potrząsnęła głową lekko, aby obudzić się z tego dziwnego transu.
- Żadnej z moich współlokatorek nie ma w pokoju, uznałam, że pewnie jeszcze nie śpicie i... No cóż, miałam rację. - spróbowała się uśmiechnąć. Prawie się udało! Kącik ust lekko jej drgnął, ale zaraz opadł, a na twarz znowu wrócił ten lekko zdenerwowany wyraz.
- Was również miło mi widzieć..

Słuchał o czym rozmawiają, bo on raczej spać w tej chwili nie mógł. Czy.. West chciał o tym zapomnieć? Prusy miał nadzieję, że tak było. Może zapomni? To raczej nie byłoby możliwe, choć jakieś tam szanse niby są. W dodatku teraz, jak oni będą rozmawiać, prawdopodobnie nie będą patrzeć w jego stronę. Ostrożnie wyjrzał z pod kołdry, po czym przysunął się bliżej walizki i ręką zaczął szukać słuchawek. Kątem oka obserwował tamtych, żeby mógł szybko się schować jeśli spojrzą w tą stronę.

Widząc lekki uśmiech na ustach swojej siostry poczuł się znacznie lepiej. Najlepiej byłoby pójść jutro do baru, upić się i po prostu zapomnieć.
-W zasadzie to ja spałem... no ale sama widziałaś co się stało. - miał o tym zapomnieć a sam o tym gada! Skarcił się w myślach po czym spostrzegł, że Gilbert wyłania się spod kołdry dlatego też mimowolnie spojrzał w tamtą stronę. Nie był na brata zły. Domyślił się, że temu pomyliła się jawa ze snem dlatego też nie miał zamiaru się do niego nie odzywać.

Hm, ręka dziewczyny jakby automatycznie powędrowała na głowę Gilberta, lekko wyłaniającą się z pod kołdry i pogłaskała go lekko. Zaraz jednak, wzięła rękę i usiadła obok Ludwiga. Tak, najlepiej będzie ten cały temat oddalić od głównych wątków rozmowy. Odgarnęła Ludwigowi parę zagubionych kosmyków z czoła.
- Urosłeś. - powiedziała patrząc na niego.

Czując czyjś dotyk na głowie jak najszybciej wziął słuchawki i schował się pod kołdrą znowu. Wetknął słuchawki do uszu i głośno - jak najgłośniej jak się dało - puścił muzykę. Rammstein, nieważna jaka piosenka. Cholernie gorąco było pod kołdrą ale no trudno. Zastanawiał się, czy napisać do Hiszpanii czy jest w swoim pokoju, ale telefon był chyba na parapecie.. W sumie Prusak nie pamiętał gdzie położył. Nie chciał słuchać o czym rozmawiają, zamknął oczy ale nie mógł spać.

Niepokoiło go zachowanie aczkolwiek rozumiał je. Gilbert na pewno wstydził się tego co zrobił i na pewno było mu cholernie głupio. Niemcy chciał jednak żeby Prusy zdał sobie sprawę z tego, że on chce o tym zapomnieć. Jakby nigdy nic się nie stało. Spojrzał na postać schowaną pod kołdrą a następnie przeniósł wzrok na swoją siostrę. Co prawda nienawidził kiedy głaskano go po głowie czy też przeczesywano jego włosy albo tym bardziej dotykano grzywki jednakże w tym momencie mu to nie przeszkadzało. Wręcz był jej wdzięczny ponieważ te kosmyki, które odgarnęła cały czas niesfornie leciały mu do oczy.
-Urosłem?- jeden kącik jego ust delikatnie powędrował ku górze- Czy ja wiem? Może Ci się wydaje. W końcu spory kawał czasu się nie widzieliśmy.