Pokój

- Nie dasz mi dokończyć i od razu się plujesz. Nie, wcale nie jesteś przewrażliwiona.
Zepchnął ją sobie z kolana. Będzie mu tu babiszcze nad uchem krzyczało. Na dodatek walnęła w JEGO stół. JEGO. Niech sobie wali w SWÓJ. Przypomniał właśnie sobie dlaczego nie powinien z nią przebywać dłużej. Po prostu po pewnym czasie nie mogli ze sobą już wytrzymać. Dwa tak samo silne temperamenty powinny istnieć z dala od siebie cholera.

Zepchnięta, niefortunnie upadła na ziemię, tłukąc sobie przy tym tyłek. Przeklęła cicho po węgiersku po czym spojrzała na niego naprawdę wściekła.
-A co chciałeś jeszcze dodać? Że teraz jestem, paskudną, wredną babą?
Prychnęła po czym zdenerwowana wstała i otrzepała tyłek. Fajne komplementy naprawdę. Zakręciła lakiery do końca, nieźle obrażona. Tak, zbierała się do wyjścia. Uraził ja i do tego się przez niego potłukła.

W końcu dostał klucze od pokoju, gdzie miał egzystować, co jak co ale powiedziano mu, że jego brat też będzie. Wcale nie uśmiechało mu się wchodzić tam i rozgościć, był już piekielnie spóźniony, więc co mógł zastać w pokoju mogło przejść najświętsze znaczenie... Wlekąc się powoli ze wszystkim co potrzebne, tak zabronili mu zabierać rzeczy państwowych do szkoły, uznając naukę za najważniejszą. Musiał się pocieszyć laptopem i nowymi zajęciami w formię edukacji. Chcieć być jednym z najlepszych krążyło mu ciągle po głowie.
Nareszcie dotarł do drzwi, wtarganie balastu było trochę uporczywe, ale co tam dla niego. Może i jest mały, drobniejszy i ogólnie wygląda jakby sobie z niczym nie radził, ale to zwykłe pozory. Chrząknął kluczami, ale drzwi były no właśnie były otwarte i wystarczyło pociągnąć za klamkę. Właśnie zrobił to i widząc kłótnie w pierwszym momencie chciał się wycofać, lecz potem wszedł.
- Živijo... Nie przeszkadzajcie sobie. - ogarnął spojrzeniem pokój i rozłożył się na tym jednym wolnym łóżku, już nie chciał wiedzieć co będzie jak trafi kolejna osoba do ich pokoju.

Spoglądał w milczeniu jak Węgry powoli się zbiera do siebie. Miły wieczorek zamienił się w brzydką pyskówkę. Jak zawsze. Chyba zaczął się już do tego powoli przyzwyczajać. Chciał jej podać pomocną rękę, ale ona poradziła sobie sama. Zawsze radziła sobie sama.
- Że cię wtedy kochałem.
Wyprostował się i oparł brodę o rękę. Wpatrywał się w jej zadek, bo nic innego nie widział. Niestety rodzinną atmosferę rzucania w siebie nożami przerwał im Słowenia. Obdarzył Lukę nieprzyjemnym spojrzeniem. Kto tu tego pokurcza wpuścił?!

Zbierała się dalej, szukając wzrokiem zmywacza. Chyba musiał gdzieś spaść bo nigdzie go nie widziała. Dobrze chociaż, że był zamknięty. Kiedy usłyszała słowa Serbii znieruchomiała i spojrzała na niego. Nie powie..to było miłe.
-Teraz to na pewno sobie ze mnie żartujesz. To miłe, ale żartuj...-nie dokończyła ponieważ usłyszała jak ktoś wchodzi do pokoju. Tym kimś był Słowenia. Uśmiechnęła się do niego sympatycznie, tak jakby wszystko co się przed chwilą wydarzyło, cała ta kłótnia, nie miała zajścia.
-Witaj Luka, ja akurat właśnie wychodzę.
W tym momencie posłała Serbii wielce obrażone spojrzenie i znowu zabrała się za szukanie zmuwacza.

Naprawdę nie chciał im przeszkadzać, ale przecież nie będzie wychodził z własnego pokoju. Nie zamierzał być jak owieczka i potulnie wychodzić spod nieprzyjemnego spojrzenia brata. Co jak co, ale widział ten koszmar mieszkania razem, miał nadzieję, ze kogoś sympatycznego im przydzielą do pokoju. Chociaż podziwiał go na swój osób tak samo na drugi sposób go nie trawił, zwłaszcza z tym, ze zawsze chciał ludźmi sterować. Zerkając na dziewczynę odwzajemnił uśmiech.
- Jeśli chcecie dalej pogadać to się mną nie przejmujcie. - próbował rozładować napięcie.

Jak Luka poprosił, tak też zrobił. Wziął go po prostu potraktował jak powietrze.
- Czy ja ci wyglądam jakbym żartował?
A wcale nie wyglądał jakby żartował. Usta zacisnął w cienką linię, zmarszczył brwi przez co wyglądał teraz nieco groźnie. Jedną z dłoni zacisnął w pięść. Po co ona tu jeszcze starczała? Przecież już wszystko miała.

Zignorowała na razie Serbię i zwróciła się do Słowenii.
-Nie, nie chcemy już rozmawiać..-spojrzała na Gorana-..bo ktoś tu jest wrednym, kretyńskim, palantem! Wkurzyłeś mnie Kovač. Powinno się ciebie zamknąć w domu i nie wypuszczać! Nie nadajesz się kompletnie do rozmów z ludźmi!
Zobaczyła na ziemi zmywacz więc podniosła go i schowała do kieszeni.
-Luka, współczuję ci. Od dzisiaj będziesz mieszkał z jednym, wielkim bucem.

Słysząc dziewczynę, trochę mu się głupio zrobiło, bo myślał podobnie.. Nie chciał jakoś obrazić brata, wiec wolał zostawić to dla siebie, jak zwykle z resztą.
- Może nie będzie tak źle jak się wydaje. - złudna nadzieja ciąg dalszy. - Powiem wam tylko, ze kto się czubi ten się lubi. - zaczął wypakowywać powoli swoje rzeczy z torby.
Jakoś trochę nieswojo się czuł, chociaż powinien przywyknąć przy wszystkich zjazdach do różnych sprzeczek. Jednak Ela nie należała do rodziny, więc tutaj pojawiał się ten tak zwany mały haczyk

Zdenerwował się już nie na żarty. Co innego jak babsko mówiło to tylko jemu, co innego jak obrażało go przy bracie.
- Przynajmniej Ci szczerze mówię, co czuję... czułem -poprawił się szybko.
Wziął głęboki wdech i chociaż na chwilę spróbował uspokoić swój południowy temperament. Na niewiele to się zdało, zważywszy na fakt, że Gorana mogła uspokoić tylko jedna rzecz.
- Ale skoro ty mnie nie chcesz...

Już zmierzała do wyjścia, nie komentując wypowiedzi Słowenii ale usłyszawszy słowa Serbii, zatrzymała się w miejscu i przyglądała się chwilę drzwiom. Dopiero po paru minutach milczenia odwróciła się i najpierw spojrzała na Lukę, a następnie na Gorana.
-Czekaj, co? Co mam rozumieć przez "ale ty mnie nie chcesz"? -nagle zrobiło się jej trochę głupio, za to co powiedziała- ..a w ogóle to przepraszam za te wszystkie obelgi.

Wmieszał się w tło nie chcąc im przeszkadzać, ani nie zamierzał ich obserwować. Nie jego sprawa o co im poszło, ani co mieli sobie do powiedzenia. Wyciągnął słuchawki i rozłożył się na łóżku wpatrując w sufit. Jakiś smęt mu się zapuścił i chcąc odpocząć przymknął oczy. Myślał teraz o tym co będzie smacznego do jedzenia, czy się nie potrują, albo będą mieli rozwolnienie w najgorszym wypadku... Pomachał głową jakby chcąc odgonić te brudne myśli, lecz nie za bardzo mu się to udawało. Szczerze chyba był głodny skoro pierwsze co narzuciło mu się na myśl to stołówka... No właśnie a tam wszystko zależy od kucharza i jego pomocników by było dobre...

Zrobił minę jakby zjadł cytrynę. Machnął ręką na jej pytania. Teraz to sobie go może w nos pocałować albo jakąkolwiek inną część jego ciała.
- Idziesz sobie czy nie? Już po ptakach.- odwarknął w jej stronę.
Szczęściem, nieszczęściem nic małego nie znalazło się pod jego ręką, bo pewnie owo coś już by wylądowało w Elce. Oczywiście mógł rzucić stołem, ale szkoda biednego brata straszyć na pierwszy dzień. Przecież to takie małe biedne uke...

Pokręciła tylko głową zrezygnowana. Chciał kłótni, to ją miał. Ona przeprosiła, ale skoro już za późno to łaski bez. Odwróciła się do drzwi po czym rzuciła Serbii tylko jedne, jakby zawiedzione spojrzenie przez ramię i wyszła z pokoju. Tak, dobrze wiedziała, że to się tak skończy. Mogła w ogóle nie przychodzić tym bardziej, że nie miała się teraz gdzie podziać. Do pokoju wracać nie chciała. Usiadła sobie gdzieś pod ścianą na korytarzu i tak tam siedziała.

Rozmyślanie lekko rozproszyło wyjście dziewczynę, jakie zdążył zlustrować przez otworzenie oka nie w tym momencie co chciał. Westchnął w myślach przekręcając się na drugi bok i myśląc dalej tym razem nie o jedzeniu lecz o rodzinie... Skoro już paru ich jest to pewnie niedługo będzie i cała reszta, wtedy powinno być przytulniej.. Tylko byleby Chorwacji im do pokoju nie przydzielili bo wtedy to będzie wojna w pomieszczeniu... O tak tego by nie chciał widzieć, przynajmniej nie teraz, chwila spokoju się należy...

Popatrzył jeszcze chwilę za Elką. Utkwił swoje spojrzenie w drzwi. Jeszcze przed chwilą tam stała. Boże, czemu z niego jest taki nadęty idiota? Jakby się chociaż raz ugiąć nie mógł. Miał poważne wady charakteru, ale cholera...
- Ja pierdolę.
Wstał od stołu z takim rozmachem, że krzesło, na którym jeszcze przed chwilą siedział, upadło z głośnym "łup" na podłogę. Rzucił się na łózko Luk, zaraz obok niego a właściwie to chyba nawet trochę na niego. Biedny Słowenia. Goran ważył prawie tyle co Iwan...

Przestraszył się słysząc trzask krzesła, co było widoczne lekkim wzdrygnięciem. Tak to jest jak z zamyślenia wyrywa cię coś mało spodziewanego... Chwile potem poczuł coś co na jego łóżku było raczej mało chciane.
- Ej...?! - warknął
Tak Goran nie należał do najlżejszych a na dodatek miał swoje dwa łóżka to jeszcze musiał do niego wpełznąć. Uwolnił się jakoś spod jego cielska i zaczął go spychać.
- Idź do siebie. Nie dość, że zajumałeś dwa łóżka to wpychasz się do albo raczej na mnie. - opornie szło mu odpychanie go.

Spojrzał na Lukę spod półprzymkniętych powiek. Nie dość, że kobietę zdenerwował to jeszcze brata do szału doprowadza. On chyba nie umie żyć inaczej. Mimo wszelakich starań nigdy mu nic nie wychodzi.
- Czemu ja jestem takim idiotą, co?
Zlazł z brata i jego łóżka. Położył się na plecach, na podłodze zaraz obok mebla. Luka teraz mógł popatrzeć w końcu na niego z góry.

Zerknął na niego wpierw niepocieszony, a jego słowa go dobiły*
- Bo nie umiesz, dobrać dobrze słowa pasujące do sytuacji? - nie chciał go pocieszać.
Jednak, gdy zobaczył jak brat położył się na podłodze zrobiło mu się trochę go żal...
- Przeziębisz się leżąc tam... Wstań może i połóż się na swoim łóżku. - zerknął na niego z góry, tak nie mógł się temu oprzeć.
Jakoś w głębi duszy było mu go żal, bo jednak miał rację postępował jak idiota i przez to dużo rzeczy mu się nie udawało.

Goran spojrzał mu prosto w oczy. Mrużył przy tym ślepia jak niezadowolone kocisze lub inne stworzenie futrzaste. Zwykle choroby lub inne urazy się go nie czepiały. Pomijał tutaj oczywiście wszystkie skutki mordobicia się z innymi nacjami. To było nie do uniknięcia.
- Nie chcę być sam.- mruknął bardziej do siebie, niż do brata.
W tym momencie potrzebował kogoś do rozmowy, osoby z którą mógłby sobie pobyć. A tak zostało mu tylko to blond dziecię.

Przyglądał mu się z niecierpliwieniem, co chciał usłyszeć jako odpowiedź... Cóż po nim wszystkiego można było się spodziewać, nawet wytyrania i wysłania kosmos... Samo mrużenie jego oczu nie pokazywało czegoś dobrego... Chciał się nagle odezwać gdy ten zaczął mówić do... Powietrza.. Poczuł się lekko urażony, jednak nie poznał tego po sobie.. Najpierw kładzie się na nim, potem go olewa, to czemu niby Luka miałby z nim rozmawiać...
- Aha... - nic bardziej ciekawego mu na myśl nie przyszło.
Wrócił na leżenie na łóżku, cóż kiedyś przejdzie mu ten jego foszek, czy jakieś wzmianki o życiu... Skoro i tak go nie słuchał, nie miała sensu jakakolwiek rozmowa.

Z pola widzenia zniknęła mu twarz Słowenii. Czyli brat chyba idzie spać. Chyba nie będzie mu przeszkadzać. Biedak wycierpiał się z nim wystarczająco. Jego wiele wnoszące "aha" dało Serbii wiele do myślenia. Chyba wszyscy wokół byli już zmęczeni jego towarzystwem.
- Idę ją przeprosić czy coś...
Podźwignął się z zimnej podłogi. Jajca zaczęły mu powoli odmarzać swoją drogą. Zebrał się w sobie i wyszedł.

Z powrotem wrócił do cichego słuchania muzyki, cóż nic lepszego na razie do roboty nie miał... Szkoła się jeszcze nie zaczęła, więc nauka stała się teraz czymś niemożliwym... Wtedy zauważył jak Goran mówi coś mało prawdopodobnego wstaje i wychodzi. Zostawił to bez komentarza, pewnie znając życie powiedziałby mu, by to zrobił, lecz widocznie coś go samoistnie tknęło. Nie jego sprawy nie będzie się wtrącał. Odprowadził go spojrzeniem w głębi duszy jakoś życząc mu powodzenia, może jednak nie przekreślił sobie wszystkiego u niej. Luka zaczął szperać i znalazł jakiś najnowszy katalog z moda, przydałoby się coś nowego kupić, chociaż, gorzej jak każą im nosić mundurki...

Ach! W końcu otrzymał klucze do pokoju. Jedyna myśl, która chodziła mu po głowie to nie mieć pokoju z Serbem. Wszystko bądź tylko nie Serb! I co?! i co?! Jak na złość on się trafił... No za jakie grzechy?!
Kiedy podszedł do drzwi, upewnił się jeszcze czy aby to ten pokój. Upewniwszy się na 100% wszedł do środka i co zobaczył? Słowenię słuchającego muzyki.
- Dobar dan - powiedział dosć głośnie. Ale nie wiedział czy słyszy, więc od razu postanowił się rozpakować. Rozglądając się ujrzał dwa złączone łóżka..
- Ech.. Pewnie Serb.. -.- - pogapił na nie i je rozsunął.
- No teraz lepiej - ulokował swoje wszystkie ciuchy, żółwiowi dał żarcie i położył się na swoim wyrku.

***

Podniósł z połogi kolejną kartkę. Chyba będzie musiał w końcu uporządkować notatki. Papiery walające się na łóżku, a ostatecznie, po jednym nieodpowiednim ruchu, także na podłodze przy nim, nie były czymś, z czego można było się wygodnie uczyć. Inna sprawa, czy uczyć w ogóle się chciało... Nie dało się jednak ukryć, że czas, kiedy wszyscy nauczyciele zaczną zapowiadać klasówki - a najlepiej wszystkie na jeden tydzień, tak będzie zabawniej! - niedługo nadejdzie. Swoją drogą, nie widział sensu w takim dręczeniu państw. Szli z duchem czasu, wraz ze swoim narodem, więc i wiedzę zdobywali... niepotrzebne zawracanie głowy.
Westchnął ciężko. I tak nie mógł nic na to poradzić. Ułożył stosik notatek na szafce i na razie postanowił do nich nie wracać.