Piękny pokój Belgii, fem!Włoch Południowych i Portugalii~

Pokój 201 jest utrzymywany w odcieniach kolorów białych, czarnych oraz czerwonych. Ściany są białe, jednak jedna z nich jest czerwona, a na niej wypisane są czarną farbą jakieś piękne i mądre słowa po łacinie. Szafki nocne, biurko oraz szafa na ubrania również jest czarna, a panele pokrywa również nie w całości, puchaty czerwony dywanik.

Szła pewnym, wesołym krokiem, ciągnąc czerwoną walizkę w białe grochy i z pieskiem na przodzie. Cieszyła się że będzie miała aż 2 współlokatorki.
- Będzie z kim rozmawiać.
Stanęła przed drzwiami, uśmiechnęła się i odetchnęła.
- Idę !
-Witajcie ! Isabella Maes, Belgia. Mówcie Bella.
Walnęła się na łóżku przy czerwonej ścianie, próbując rozszyfrować napisy.
-Ciekawe, co to znaczy...

Luca była osóbką bardzo osobliwą. Zazwyczaj dzika, złośliwa i temperamentna, jak na mieszkankę południa przystało, a przy tym namiętna i gorąca jak słońce w Rzymie przy najwyższych temperaturach.
To był dzień jak co dzień. Szła korytarzem, a ciemn loki bujały się razem z nią przy każdym kroku. Była w szkole już dzień przed rozpoczęciem roku. Specjalnie, żeby jak raz się nie spóźnić. Jej bagaże przyjechały przed nią. Cóż, uroki podróży samolotem. Rozsiadła się po przyjeździe w pokoju, zrobiła mały bałagan na swojej przestrzeni, a następnie ruszyła na łazęgę, w poszukiwaniu swojego bliźniaka. Teraz właśnie wracała. Mijała kolejne pokoje, nucąc coś pod nosem. Była święcie przekonana, że współlokatorki jeszcze nie dotarły, więc weszła do pokoju jak do siebie. Pierwsze co ją zdziwiło to to, że drzwi nie były zamknięte na klucz, ale zwaliła to na swoj sklerozę. Zdziwiona ponownie, zauważyła, że jednak ktoś w pomieszczeniu jest. I to nie byle kto.
- Belcia! - uśmiechnęła się - Kope lat!

Zauważyła Lucę i z uśmiechem zaczęła ją witać.
-Luca! Gdzie byłaś? Jak tam?
Przytuliła ją i znów walnęła się na łóżku. Myślała: Pewnie wujaszek Rzym nas tak podzielił... Miły wujek~. Zaczęła się rozpakowywać, nucąc przy tym.
-Aux champs Elysee...

Za przykładem Belli, która była z resztą jak siostra, której formalnie nie posiadała, także rzuciła się na swoje łóżko, usłane poduszkami i miśkami, które przytargała ze swojego przytulnego mieszkanka na obrzeżach Rzymu. - Co u mnie? - powtórzyła pytanie, sięgając papierosa z kieszonki - Em, Bell, nie będzie ci przeszkadzać, jak zakopcę szybciutko? - Czekając na jej odpowiedź odnośnie fajki, zaczęła się namyślać co u niej było ostatnio. W sumie jak to na starych śmieciach.

-Nie, nie będzie.
Uśmiechnęła się i wyciągnęła swoje miśki i inne bibeloty. Posłała łóżko i popatrzyła na "przyszywaną" siostrę.
-A co u Romka?
Położyła się na brzuchu i machając nogami paczyła na napisy na ścianie.

Odpaliła fajkę, i zaciągnęła się dymem. Westchnęła z uśmiechem. - U mnie stara bida, w cholerę turystów, ruiny się rozsypują jak zwykle, a u Lovino... cóż. Mafia się daje we znaki, ale ma Tośka, więc się jakoś trzyma. A, i z dziadkiem się kłóci ciągle. - wymieniła prawie na jednym oddechu, szukając w głowie czy o czymś zapomniała. - A czy wspomniałam, że znalazłam sobie chłopaka? - uśmiechnęła się patrząc na Bellę - A co u ciebie?

Uśmiechnęła się i otwarła okno.
-To dobrze. Chłopaka? Co za numer! Ja też!
Poturlała się po łóżku i zaczęła się gadka.
-Ty najpierw~

Wzięła jednego z miśków w łapki i przytuliła, rumieniąc się jak nastolatka po pierwszej randce. - No więc... Ma na imię Jean, jest wysoki, przystojny, ma blond włosy i takie cudne, niebieskie oczy. Ogólnie to jest kochany, troskliwy, ciepły i...oh! - pisnęła na koniec, zanosząc się śmiechem. - Teraz ty, teraz ty! Bo się za bardzo rozgadam cholerka!

-Nie piernicz! Jean? Andora?
Uśmiechnęła się i zarumieniła jak świeży pomidorek.
Przytuliła "Pandzię" i siedzi.
-No, ma takie rozwichrzone włosy, jest bardzo wysoki, przystojny, cieplutki, charyzmatyczny,pewny siebie i... słodziutki! Soren ma na imię...
Zarumieniona zamknęła drzwi na klucz i tula miśki.

Soren, Soren... - zaczęła się zamyślać, skąd owe imię zna. Nagle ją olśniło, aż zerwała się i stanęła na łóżku - Skandynaw? Duńczyk? No co ty! - wpatrzyła się w nią zszokowana, i znowu opadła na poduszki. Ale jazda. Może w tej szkole nie będzie tak źle?

Pokiwała głową już nie jak pomidor, tylko jak burak.
-To mój pierwszy chłopak...
Turla się z miśkiem po łóżku jak Świętek.
No w sumie, niech się nacieszy.

- Mój w sumie też. Zawsze się spotykało, ale nic nie wychodziło z tego, żeby związek był... - rzuca w Bel poduszką - Ejejejej! Całowaliście się już? - śmieje się, radośnie. Tak, cieszy się, jak małolata. I dobrze!

Odrzuciła z uśmiechem.
-A wy?~ No wiem, że tak~
Pokazała język i się zaśmiała.
-No mów!~
I Luca znów dostała w nos.

Oberwała w nos, ale śmiała się równie głośno. - Nie... jak na razie były tylko takie buziaki, ale poważnego pocałunku jeszcze nie było - znowu wstała i zaczęła skakać na sprężynowym łóżku. Miała ochotę tańczyć!

-Było całowanie, ale w policzek.
Zrobiła to co jej siostra. Tylko zaczęła robić szpagaty i inne wygibasy.
-Jest tak słodko!

Padła na łóżko i drżała już jedynie od śmiechu. -Tak mi dobrze przy nim. Wiesz o co chodzi, prawda? - spojrzała na nią, już spokojniejsza. - To ciepło i w ogóle. Od razu się człowiekowi lepiej na sercu robi - spojrzała z powrotem w sufit. Westchnęła z uśmiechem. Uniosła dłoń w górę i z przymkniętymi powiekami, nakreśliła nad sobą palcem obraz obiektu swoich uczuć. To takie dziwne uczucie. Ta bezsilność i siła w jednym. Miłość. Po prostu miłość.

Złapała się za serce i westchnęła. Przytuliła misiaczka i położyła się na dywaniku.
-Miłość, motyle w brzuchu i wiecznie uśmiechnięta buzia... jak myślisz, czy to się uda?
Zrobiła słodkie oczka i ziewnęła.

Pytanie na moment ostudziło jej zapał. Westchnęła, tym razem już ciężej. - Mam nadzieję. - odrzekła, miętosząc maskotkę- Wierzę w to całym sercem. - dodała, chcąc zwiększyć moc swoich słów. Zmrużyła powieki, a czarna kurtyna rzęs zakryła zielone oczy. Oczami wyobraźni zobaczyła przed sobą Jeana, z tym lekkim uśmiechem i przydużymi okularami. - Dlaczego miałoby się nie udać? - spytała bardziej siebie niż Bellę.

-Szczerze mówiąc, nie wiem...
Była zakochana po uszy.
-A, Luca... Ile razy się zakochiwałaś?
Zaczęła wypisywać jego imię w zeszycie.

Została wyrwana z zamyśleń, więc przekręciła się na brzuch i spojrzała na siostrę. - Zakochiwałam? Żeby tak jak teraz, to jeszcze nigdy. W sumie to ogólnie w życiu nie byłam zakochana tak naprawdę, bo zawsze kończyło się na poflirtowaniu, że człowiek nie zdążył się nawet poznać. - Teraz tylko pozostawało pytanie, czy ona potrafi być zakochana. Czy Jean nie znudzi się nią? Czy nie stanie się przez to uczucie zbyt patetyczna?

-Nie, po prostu ile razy marzyłaś o kimś, jak o idolu, a to był dupek.
I zamknęła zeszyt. Zaczęła robić porządki. Składając bluzkę odpowiedziała.
-Ja gdzieś tak 4 razy...
Zabrała się za T-shirty.
-Luca, ta część szafy jest twoja.
Schowała ciuszki. Zauważyła coś pod szafą i się zaczerwieniła.
-T-to twoje?
Spytała trzymając prześwitującą halkę, no bo przecież to Belli nie było.

- O idolu mówisz. Wiesz, tak po prawdzie, to dosyć długo byłam zafascynowana tym durniem, Antoniem, ale jako, że zszedł się z Lovim, to wolałam usunąć się na boczny tor, bo znając tego...uh! To obrabiałby nas oboje w najlepsze psiamać. - Znowu zamilkła na chwilę. Ile to czasu zmarnowała na użalanie się nad własnymi kompleksami? Najpierw rozpacz, bo dziadek woli Feliciano, potem jeszcze większe załamanie po przyznaniu się przed samą sobą, że osoba Antonia wcale nie jest jej obojętna, i na koniec ten głupi zawód, gdy zobaczyła po raz pierwszy jak ON migdali się z Lovino. Chciała się cieszyć szczęściem brata, ale nie potrafiła. Wreszcie ochłonęła, nabrała dystansu, uciekła od ludzi, i zajęła się samą sobą. A teraz pojawił się Jean. Takie radosne słoneczko, w jej udawanym świecie.
Ponowną falę myśli przerwał niepewny głos blondynki. Luca westchnęła. Nie wiedzieć, który już raz tego dnia, jak widać Włosi mają to chyba w naturze. Spojrzała na to, co siostra trzymała w rękach. Uśmiechnęła się uroczo, jak rasowa kokietka. - Ano moje~ - odrzekła, zupełnie nie wstydząc się z posiadania, nie można zaprzeczyć, uroczej garderoby.

z/t

Weszła z Lucą i ze zdziwioną miną zapytała-O co chodzi?.
Coś tak dziwnie się uśmiechasz...-stwierdziła z lekkim przestrachem.
Usiadła na kanapie i zaczęła się kiwać.

Rozgląda się nerwowo, czy na pewno nikt nie może ich słyszeć w tym pokoju. Zamyka za nimi drzwi. Po cichutku, spokojnie, i nagle... Jak nie zacznie piszczeć! Ze szczęścia. Pada na łóżko przy Bell, i piszczy dalej, ale tym razem już w poduszkę. - Kochaliśmy się! - zdradza równie nagle powód swojej radości. Cała rumiana i w skowroneczkach.

Rozglądała się po piętrze bardzo uważnie, szukając wyznaczonego dla niej pokoju i przy okazji próbując zapamiętać, gdzie są też inne. Targała ze sobą torbę z wszystkimi jej potrzebnymi rzeczami oraz akwarium. Gdy tylko dowiedziała się, że można mieć na terenie szkoły zwierzęta bez namysłu zabrała ze sobą swoje ryby. A już się obawiała, że będzie musiała je na dłuższy moment pożegnać! Miała tylko nadzieję, że współlokatorki nie będą miały nic przeciwko... Będąc przy właściwych drzwiach wzięła głęboki oddech, zapukała i zajrzała do środka.
-Bonjour! - Ogromna była jej radość, gdy zobaczyła znajome twarze. - Melduję, że od dzisiaj będę z wami mieszkać. - Uśmiechając się wepchnęła do środka wszystkie swoje manatki. Dopiero po chwili zauważyła, że chyba weszła w trakcie ich rozmowy. -Wybaczcie, mam nadzieję, że zbytnio nie przeszkadzam.

-Serio? To gratuluje.
Zauważyła nowoprzybyłą.
-Michelle!
I przytuliła koleżankę z uśmiechem.
-Cio tam? I jak tam ryby?

Przytuliła mocno Bell i kiwnęła głową do Lucy, po czym znalazła miejsce na swoje akwarium, które od razu przygotowała, by odpowiednio działało. Wiadomo, ryby najważniejsze, reszta może zaczekać.
-U mnie wszystko w porządku, ale ciężko mi będzie odzwyczaić się od codziennych wędrówek po plaży. Już zaczęłam za nimi tęsknić! - Codziennie łaziła pośród fal i odpoczywała/leniła się pod palmami, a tu tak nagle koniec. - A ryby też mają się dobrze, zobacz~ - Z uśmiechem wskazała na swoje pupilki, które spokojnie pływały w akwarium. -A co u ciebie?

Luca podniosła się nieznacznie, spojrzała na przybyłą, i opadła z powrotem w stertę maskotek, zakrywając czerwoną twarz poduszką. Westchnęła. No i koniec ze zwierzeniami. A tak chciała opowiedzieć Iz wszystko ze szczegółami. Zły chochlik wkradł przez się pod drzwiami pokoju, przebiegł po podłodze, wdrapał się po nakryciu łóżka i usiadł na głowie Luci, psując jej dobry nastrój, i powodując, że na powrót stała się wredna i uszczypliwa. - A ta maszyneria w puszcze to będzie rupotać tak 24 na dobę? - mruknęła, mając na myśli filter w akwarium. W tym momencie mogłaby się nawet wściec na brzęczącą muchę za oknem. Nie miała ku temu powodu rzecz jasna, ale jak to mówią kobieta zmienną jest, a jeszcze jak ją przy okazji brzuch zaboli, albo cycek to już w ogóle.

Spojrzała na Włoszkę, wyczuwając, że chyba jej pojawienie się tutaj sprawiło pogorszenie u niej humoru. Uśmiechnęła się niepewnie. -Wybacz, mam nadzieję, że nie będzie zbytnio przeszkadzać. To tylko chwilowo, potem człowiek może się przyzwyczaić i nawet nie zwraca na to uwagi. - Ją nawet ten dźwięk czasami relaksował, ale zachowała tą myśl dla siebie. Miała tylko nadzieję, że Luca ją za to akwarium nie zje. Po chwili nagle ją olśniło. -Nie jesteś przypadkiem dziewczyną Jeana? - Dopiero teraz skojarzyła fakty, jak mogła od razu tego nie połączyć! Przecież brat ją przedstawił, owszem, może i nie osobiście, ale po prostu pokazał, która to została wybranką jego serca.

Podniosła się leniwie z pleców, zwalając z siebie maskotki i poduszki. Zmrużyła przenikliwie oczy, lustrując uważnie Michelle wzrokiem. Jak na jeden z głównych filarów Włoskiej mafii, musiała w końcu umieć ocenić czy ktoś jest wrogiem czy przyjacielem - Tak... a nawet więcej. Dlaczego pytasz? - istotny był powód z jakiego "nowa" spytała się o to. Czy chciała sobie poostrzyć pazurki na jej ukochanego, czy może na czyjeś zlecenie ich rozdzielić? Właśnie! To mógł być kurna podstęp! Jakiś plan uknuty przez siostrę Antonia, a Michele była w nim tylko narzędziem! Rozmyślenia, jakie kotłowały się w jej głowie sięgały powoli absurdów, ale nie było to nic niezwykłego, w końcu ta wyobraźnia odziedziczona po Cesarstwie...

Mając potwierdzenie, że jest to prawdą, uśmiechnęła się do Lucy przyjaźnie. Nie dało się nie poczuć tego przeszywającego spojrzenia, jednak postanowiła się nim zbytnio nie przejmować. Tym bardziej, że wcale taka reakcja jej nie zdziwiła. Sama by podejrzanie patrzyła na kogoś, kto pytałby o jej chłopaka. Chociaż na początku trzeba by takiego mieć...
-Bo Jean mi cię pokazał, tylko że to było dość z daleka i na dodatek spałaś, więc wolałam się upewnić. Nie wiem czy wiesz, ale to mój brat. - Dodała pośpiesznie, bo chyba uświadomiła sobie, że dla Włoszki mogła wydawać się jakąś cichą wielbicielką jej chłopaka i nie daj Boże kimś, kto chciał go odbić!

Słysząc, że jest to siostra jej narzeczonego, zbladła nieco. Ale tylko nieco. Bo ze względu na ciemniejszą karnację, bladość owa nie była przecież taka straszna. Ogarnęła włosy szybkim ruchem, jak zawsze, gdy gorączkowo zastanawiała się, co powiedzieć, zrobić, żeby nie wyjść na głupią ździrę, którą przecież nie była... tak? - Erm... Nie wiedziałam, że Jean ma dwie siostry - kaszlnęła w co pomniejszym zakłopotaniu. Chyba powinien jej o tym wcześniej powiedzieć, ale tak z drugiej strony, to ona także mu całej swojej rodziny nie przedstawiała. I chociaż znali nawzajem swoich rodziców, to jednak wychodziło na to, że żadnego oficjalnego przedstawienia nie było, co dopiero mówić o błogosławieństwie, czy staroświeckim proszeniu ojca o rękę córki. Ah, z resztą nieważne! Mieli siebie, było im dobrze, i o to chodziło. Wracając jednak do Seesel, stojącej przed Włoszką...
Luca wstała i wyciągnęła w jej stronę dłoń. W końcu za jakiś czas formalnie staną się jedną rodziną, więc kultura musi być, albo przynajmniej jakieś kurna pozory! - Chyba nie zaczęłam tak jak powinnam. W końcu wcześniej nie znałyśmy się raczej zbyt blisko. - uśmiechnęła się, starając swoje tradycyjne kąśliwości i kwaski charakteru ukryć gdzieś głęboko w sobie - To tak od początku. Luca Vargas, twoja przyszła bratowa. - przedstawiła się. Kiedyś tam się może i witały i przedstawiały, ale to było tak dawno...

-Można powiedzieć, że jesteśmy przybranym rodzeństwem. Wychował nas Francis, ale dla mnie jest jak prawdziwy brat. - Nie przestając się uśmiechać, uścisnęła jej dłoń. -Michelle Mancham, miło mi cię w końcu tak oficjalnie poznać. - Jednak słysząc, że Włoszka będzie jej przyszłą bratową, widać było po niej, że o tym nie wiedziała. Będzie potem musiała Jeana przycisnąć, że ten się jej nie pochwalił!
-Naprawdę? Nie miałam pojęcia, w każdym razie naprawdę się cieszę. - Z przypływu radości przytuliła Lucę, chyba mogło, skoro i tak będą kiedyś rodziną. -Mam nadzieję, że się jakoś dogadamy i jakby co, zawsze służę pomocą.

Nim się spostrzegła, już tkwiła w uścisku Michelle. Zakłopotana nieco spojrzała w bok. Ostatni mi czasy wszelakie przejawy czułości od innych odbierała dwojako. Cóż poradzić? Słysząc jednak, że dziewczyna nic nie wiedziała o poczynaniach swojego brata, odsunęła się i wgapiła pytająco w nią swoimi zielonymi patrzałkami. - Jak to? Nic ci nie powiedział? O Dio Mio, może chciał ci to powiedzieć jakoś tak... specjalnie? A ja głupia wszystko popsułam! Cholera jasna, zawsze muszę coś spierniczyć. Szlag by to, no... - zaczęła warczeć i wyzywać. W dużej mierze na samą siebie. Należała do osób o bardzo niskim progu cierpliwości, i gdy jakikolwiek problem się pojawiał, albo nie pojawiał się wcale, bo i tak potrafiło być, wyolbrzymiała go do rozmiarów katastrofy narodowej. Mała, kochana Luca, a hałasu robi tyle co stado.

-Spokojnie, nie przejmuj się!- Przytuliła ją mocniej i dopiero po chwili puściła oraz się odsunęła. Miała nadzieję, że Luca nie będzie się przejmować czymś takim, bo szkoda na to czasu, a przede wszystkim nerwów. Była przekonana, że Jeanowi pewnie to po prostu z głowy wyleciało. Żadna tragedia się nie stała, przynajmniej w odczuciu Michelle.- Na pewno myśli, że mi już o tym powiedział czy coś w tym stylu, swoją drogą, dawno go też nie widziałam, więc nic nie popsułaś. - Po chwili zaczęła się śmiać. -Założę się, że tak było. On czasami potrafi być naprawdę roztrzepany, wiec nie rób już takiej miny, bo z uśmiechem ci o wiele ładniej~

Tulenie Michelle było nawet przyjemne. Nie żeby potrzebowała jakiś czułości! Boże broń. Z jednej strony była tylko przyrodnią siostrą Jean'a, i nie było opcji, by była do niego podobna w jakikolwiek sposób, ale z drugiej... z Drugiej zaś strony coś w jej zachowaniu działało na Lucę kojąco, tak samo jak Jean, gdy ją tulił. Złość uleciała.
Westchnęła i oparła głowę wraz z burzą włosów na ramieniu dziewczyny. Oficjalnie się poddała. Już będzie grzeczna cholera. Właśnie tak.
- Ale od ciągłego uśmiechania szczęka boli... - bąknęła cicho w ramię Michelle. Taka przecież była prawda! Luca nie umiała się kiełczyć 24 na dobę. No chyba, że widziała Jean'a. Dziwne, że jeszcze jej nie przeszły takie głupie reakcje na jego widok. Cóż poradzić?

-Coś w tym jest, ale jak człowiek ma powód do radości, to czemu i by nie miałby się uśmiechać 24 godziny na dobę? A niektórzy do tego mają smykałkę albo prawdziwy talent, jak np. twój brat... Feliciano? Dobrze pamiętam imię? - Miała jeszcze problemy ze spamiętaniem wszystkich imion, ale się naprawdę starała! Pogłaskała Lucę po włosach, na początku z pewnym wahaniem, nie będąc pewnej czy może sobie na coś takiego pozwolić. No wiadomo, spotkała kiedyś osoby, które były gotowe ją zasztyletować, gdy tylko zbliżyła rękę do ich fryzury. - A jakbyś była kiedyś naprawdę zdenerwowana, to polecam połowić ryby albo ogólnie na nie popatrzeć. Wielu to pomaga, to takie chwilowe wyciszenie i ma się wtedy wszystko gdzieś. - Mogła to na sobie potwierdzić, ją to zawsze relaksowało.

Jeszcze wspominania o pólnocy jej było trzeba. Westchnęła ciężko. - Tak, ma na imię Feliciano, i podejrzewamy na forum rodziny, że jest nie do końca stabilny psychicznie, ale jakoś nikt nie ma serca zabrać biedaczyska do psychiatry - wzruszyła ostentacyjnie ramionami. Nie, żeby nienawidziła brata. Kochała go. Na swój nieco pokrętny i szorstki sposób, ale nie zwykła się przyznawać do owych głęboko ukrytych uczuć przy ludziach. - A ja wolę się uśmiechać rzadziej, bo wtedy mój uśmiech staje się wyjątkowy. - Po tych słowach uniosła palcem jeden z kącików swoich ust, jakby się uśmiechała.