Pokój Polski i Czech~ TotalniexD

Ivan wszedł do pierwszego póki co, pustego pokoju jaki napotkał. Rzucił wręcz Chiny na łóżko i wyszedł na chwilę z pokoju. Zanim Yao zdążyłby pomyśleć o ucieczce Rusek był już powrotem trzymając na rękach pełno bandaży, skalpel, strzykawkę, jakieś płyny, syropy, leki i jeszcze mnóstwo innych rzeczy. Dał to na łóżko, na którym leżał nieszczęsny Wang. Wziął bandaż i owinął całego chińczyka tak, że tamten z trudem mógł się poruszać. Uznał bandaże za konieczne mimo iż chłopak nie miał nawet zadrapania. Teraz wziął do ręki strzykawkę i zajął się szukaniem jakiegoś płynu który by do niej wlał.Taak...Ivan jest bardzo troskliwym pielęgniarzem..

Mimo z trudnościami w poruszaniu odsunął się od Rosjanina jak najdalej.
-Nie zaltuj sobie, a-aru! - jeszcze jeden ruch i zacznie krzyczeć.
-Nic mi pzeciez, a-aru nie jest, a-aru - może przekona w jakiś sposób Ivana, że to jest całkowicie niepotrzebne.
Chociaż jego dar mobilizacji innych do czegoś jest nikły to może jednak go przekona do innych czynności niż szukanie odpowiedniego czekać co będzie mógł wlać do strzykawki i mu zaaplikować. Nie potrzebował tego. Patrzył na niego z przerażeniem. Bandaże wcale mu nie pomagały w obecnej sytuacji.

- Niet? - Zdziwił się i porzucił póki co pomysł o strzykawce, lecz to, że Chińczyk tego nie chciał nie było prawdziwym powodem wyrzucenia strzykawki, ale to że po prostu Ivan nie znalazł nic ciekawego co mógłby w towarzysza wstrzyknąć - No to napijesz się syropu - Powiedział uśmiechnięty biorąc syrop na kaszel i na ból brzucha. Wlał je siłą (całe) do ust Yao i stanął nad nim zadowolony - No..to ty tu sobie poleż a ja sobie na chwilę pójdę, bo mi się przypomniało, że miałem kogoś zabić a przynajmniej uszkodzić - Uśmiechnął się trochę psychopatycznie - I nie chcę słyszeć sprzeciwu. Masz leżeć - I tak by sprzeciwu nie usłyszał, bo póki co biedny Wang krztusił się syropem, więc Rosjanin zadowolony z siebie wyszedł z pokoju

[z/t]

W pokojach dwuosobowych, jak sama nazwa mówi mogą zamieszkiwać dwie osoby. Pomieszczenie utrzymywane jest w kolorach beżowo-brązowych. Dwa, jednoosobowe, bardzo wygodne łóżka, przy których stoją szafeczki nocne z ciemnego drewna, znajdują się pod ścianą, naprzeciw siebie. W jednym z kątów znajduje się, również z ciemnego drewna, biurko na którym stoi lampka nocna. Natomiast w przeciwnym kącie wielka szafa na ubrania. Panele podłogowe w większości pokryte są, białym, puchatym dywanem.
______________
Feliks szedł z ciężkimi walizkami, aż na TRZECIE PIĘTRO! Czy to nie skandal?! Windę mogliby tu chociaż do jasnej ciasnej zrobić.
-No w mordę jeża...teraz mi jaki masaż będzie potrzebny...taki porządny.
Mruczał sam do siebie, ale ucieszył się bardzo kiedy znalazł się pod drzwiami pokoju nr 306. Wiedział póki co, że pokój ten jest dwuosobowy no i, że ma go z Cześkiem...super! Pepik z nim w pokoju. Najpierw się pewnie poobijają...później przeproszą i napiją, no a potem będzie jeden wielki kac. Taak Feliks już to widział. Wszedł do środka i rozejrzał się. Pokój był całkiem przyzwoity, wydawał się być bardzo przytulny. Polak rzucił walizki na jedno z łóżek, a następnie usiadł na nim, uśmiechając się od ucha do ucha.

Po korytarzu rozbrzmiewał rytmiczny dźwięk podeszw uderzających o podłogę. Szła raźnym krokiem, uśmiechając się do siebie. Już pal pies to, że ze swojego pokoju uciekła, bo chaos w nim panujący był gorszy niż jak w kurniku podczas karmienia. Patrzyła po drzwiach kolejnych pokoi. Miała cichutką nadzieję, że jak raz nie pomyli drzwi i nie wpadnie do czyjegoś pokoju. Wreszcie znalazła odpowiedni numer i zapukała. "oby to był jego pokój " zaklinała się w myślach, pod pachą dzielnie dzierżąc litra czystej. Oczęta wbiła w noski własnych butów, w oczekiwaniu jak na wyrok. Szczerze? Dość już miała pomyłek. Na wsi jest jakoś tak prościej. Wszyscy się znają, nikt nie zastanawia się której łyżki użyć, tak pomachać, czy inaczej. Ona była kobietą, ale stworzoną do pracy, a nie salonowym klawiszem cholera! A jak dorwie tego kto jej podiwanił kalosze, to dorwie się do swojej kosy i oskalpuje.

Miał już się zabrać za rozpakowywanie, co szło mu mozolnie, ale kiedy usłyszał pukanie do drzwi, zrzucił po prostu walizki na ziemię i schował pod łóżko. Uśmiechnął się wesoło, bo nie lubił siedzieć sam, a teraz ktoś przyszedł. Podszedł do drzwi, a następnie otworzył je.
-Ooo Ukraina~ Wchodź~
Naprawdę ucieszył się na jej widok. Co jak co ale lubił z nią przebywać i to wcale nie ze względu na jej biust. Feliks prawie nigdy nie zwracał na niego uwagi. Owszem był ładny...ale Felek nie należy do prostaków jak np. Prusy. Wciągnął ją za rękę do pokoju, dobrze, że miała coś do picia~ W końcu tak się lepiej rozmawia i ogólnie jest ciekawie.
-Generalnie to rozgość się, czuj się jak u siebie bla bla bla~ No wiesz o co mi jakby chodzi, nie?
Cały czas się do niej wesoło uśmiechał. Usiadł na swoim łóżku i poklepał miejsce obok siebie. Niech pozna Polską gościnność, o!

Słysząc otwierające się drzwi, uniosła wzrok, i uśmiechnęła się z ulgą, na widok znajomej twarzy.
- Polsza!
Chciała go uściskać, ale nie zdążyła. Feliks był chyba jedynym który w rozmowie patrzył się bez krępacji w jej oczy, a nie uciekał spojrzeniem w biust. Pociągnięta w głąb pomieszczenia, przestąpiła próg pokoju, rozglądając się wnikliwie.
- Czyżby do rzeczy Joszka? - wskazała na nieład na drugim łóżku, powstrzymując śmiech. Wszędzie poznałaby te ubrania, rozwalone jak po wybuchu w Czarnobylu.
Za wskazaniem gospodarza, zajęła miejsce na posłaniu, wciąż dzierżąc butelczynę samogonu, jak skarb narodowy, albo co najmniej konstytucję. W końcu co jak co, ale zawartość tej butelki była prawie jak dowód tożsamości narodów słowiańskich!

Uświadomił sobie coś nagle i szybko sięgnął do torby po kieliszki. W końcu każdy Słowianin powinien je przy sobie mieć! A co~ Uśmiechnął się do niej wesoło i postawił kieliszki na łóżko, po czym spojrzał na ubrania porozrzucane po prawie całym pokoju no i pomiętą pościel.
- A too? Wiesz generalnie to nie mam pojęcia... wydaje mi się, że jakby jego~ Ale co z nim i gdzie on jest to już nie wiem~ Ale mniejsza o to, generalnie to mamy dużo do poopowiadania sobie, więc mów, co się jakby zafelistego u Ciebie ostatnio działo co~?
Wziął od niej butelkę po czym otworzył i nalał im.
-Generalnie to twoje zdrowie~!
Wyszczerzył się, a następnie przechylił kieliszek i szybko wszystko wypił.

Nie pozostała z tyłu, wychylając zawartość czarki równie prędko jak i on. Zadumała się na moment. - Co się ostatnio działo? Wiesz, tak ogólnie, to nic no. Stara bida - westchnęła z uśmiechem, przytłoczona lekko ostatnimi wydarzeniami. W końcu, niestety, ale chyba uchodziła za największą sierotę w tym przybytku. - A u was Feliksie? Co się u was działo?
Uśmiechnęła się, wpatrując w kuzyna, w oczekiwaniu na jego słowotok, którym można by zasilić chyba całą Warszawę.

Wysłuchał jej uważnie co rzadko się zdarzało, bowiem Feliks należał do osób no...troszeczkę egoistycznych, dlatego też udawał, że słucha, a potem nawijał o sobie. Tym razem było jednak inaczej. Słuchając Ukrainki ponownie nalał im do kieliszków alkoholu po czym słysząc jej pytanie, spojrzał na nią z wielkim uśmiechem na ustach...teraz się zacznie.
-Aa no wiesz całkiem sporo, noo woow, nawet takie rzeczy, o które byś mnie jakby nigdy nie posądziła, no bo generalnie na początku chodzenia do tej szkoły to generalnie przez jakiś miesiąc czy też dłużej, nie pamiętam ile, byłem z Gilbertem rozumiesz?! -w tym momencie parsknął śmiechem- No ale coś poszło nie tak i teraz znowu się nienawidzimy~ Czyli norma~ Potem spotkałem się z Licią i generalnie mieliśmy problemy z Ivanem no...i Licia generalnie chyba miał mnie już dość bo sobie stąd poszedł~ Tak generalnie to za nim tęsknie, no ale wróci~ Potem coś dziwnego działo się dziać ze mną i z moją siostrzyczką bliźniaczką no i jakby nie patrzeć teraz jesteśmy razem, nie? Ale chyba się nam nie układa, tak mi się wydaje. Chyba jednak wolę jak jest tylko moją siostrą~ Oo a najciekawiej to było jak się z Pepikiem upiliśmy i robiliśmy naaaprawdę dziwne rzeczy, o których lepiej mówić nie będę...-wyszczerzył się do niej wesoło po czym kontynuowała swoją długą, męczącą wypowiedź- No i potem się generalnie nieźle ucieszyłem bo dowiedziałem się, że i Ty i Białoruś przyjechałyście do tej szkoły no normalnie byłem ogromnie szczęśliwy no i dalej jestem~
Mrugnął do niej po czym sucho mu się w buzi zrobiło, więc wypił zawartość kieliszka.

Ona zaś lubiła słuchać. Starała się zawsze powiedzieć mniej, a bardziej wysłuchać drugą osobę, żeby ją zrozumieć. Chociaż przy plotach zdarzało jej się czasami rozwinąć bardziej niż ustawa przewiduje. Słuchała Feliksa z zapartym tchem, kalkulując od razu w głowie jego słowa. Bo ona wcale nie była głupia. Co to, to nie. Więcej w tym wszystkim było udawania i klejenia głupa. Była na tyle prosta, że uwierzyła w bajkę, że ludzie polubią ją bardziej jako niezdarną idiotkę, niż jako kobietę czynu, jaką w rzeczywistości była. W końcu Rosyjka i Białoruś skądiś te geny czerpali, da? W czasie gdy Feliks opowiadał, zdążyła już opróżnić swój kieliszek, i podstawić go na widok gospodarzowi, co by nie szczędził jej trunku.
- Ja nie miałam takich ciekawych podbojów jak wy - zaśmiała się z naturalną sobie prostotą, podpierając głowę na łokciach - Przyjechałam i w sumie nic. Nie znalazłam nowych przyjaciół jak na razie, faceta także nie. No, zdążyłam się wygłupić przed wami, ale to akurat nic nowego - machnęła radośnie ręką dla uzupełnienia, bo jak wiadomo, czego nie dopowiesz, to domachasz. - Ogólnie, to jakoś nie mogę się tutaj odnaleźć. - cmoknęła wymownie, zakładając nogę na nogę - Jeny, jak wy to robicie, że zawsze odnajdujecie się w towarzystwie, co Feliks?

Uśmiechał się do niej cały czas wesoło. W sumie to Ukrainka była całkiem piękną dziewczyną. Od razu po głowie chodził mu fragment pieśni, a mianowicie " Czule żegna się z dziewczyną, jeszcze czulej z Ukrainą~"
-Wygłupić? Ee tam~- machnął ręką- Generalnie to się nie wygłupiłaś i wcale nie mam Ci tego za złe~ Przyjaciół no to wiesz, masz mnie i generalnie to całą rodzinkę! Jest fajnie~ A faceta szybko znajdziesz, w końcu jesteś śliczna~ A odnajdziesz się szybko, zobaczysz- ich kieliszki ponownie zostały napełnione i szybko wypite, przynajmniej przez Feliksa- A generalnie to wiesz, z tym towarzystwem to jest tak, że podchodzę do każdego i z każdym się śmieję, rozmawiam, nawet jeżeli tym kimś jest mój wróg~ No i potem jakoś samo idzie~ Spróbuj tak pogadać ze wszystkimi to zobaczysz. - I tak się rozgadali, że nawet Feliks nie spostrzegł się kiedy cała butelka została przez państwa Słowiańskie opróżniona.

Spojrzała ze smutkiem na pustą butelkę. Jak tu się zwierzać z problemów, gdy rozluźniacz wyszedł, zanim jeszcze najgorsze tematy weszły? Westchnęła ciężko, i wróciła do wsłuchiwania się w wesoły wir słów Polaka.
Zwiodła po włosach smukłopalcą ręką, uśmiechając się delikatnie. "Wina wina, wina wina dajcie, a jak umrę, pochowajcie..." zanuciła na głos, kołysząc się z lekka. W końcu nie wiedząc już co powiedzieć, czy o co zapytać, poczochrała Feliksa po blond kłaczkach. - Zjadłabym coś - stwierdziła, czując potrzebę zagryzienia wódki czymś. Najlepiej to polskim makowcem, ale nie łudziła się, że w biegu ostatnich wydarzeń, Feliks znalazł czas na upieczenie sławetnego ciasta. No chyba, że Fela upiekła, chociaż, jak Katyusha kuzyneczkę znała, to od swojego brata zachowaniem się nie różniła zbyt wiele, a co za tym idzie, z ciasta nici.

Wsłuchiwał się w jej nucenie z uśmiechem na twarzy. Zamyślił się i to bardzo. Myślał o pięknej istocie siedzącej tuż przed nim. Dopiero kiedy Ukrainka przestała nucić i odezwała się swoim pięknym głosem, oprzytomniał.
-Zjadłabyś coś? Hmm-zaczął się rozglądać po pokoju- Jakby nie patrzeć to totalnie tu pusto...zero jedzenia. -westchnął i zastanowił się chwilę...powiedzieć czy nie? W sumie Ukrainę może to zainteresować.
-A wiesz, że generalnie to rozstałem się z Felą?

Chwila ciszy. Moment, ułamek sekundy, w którym zatrzymała powietrze w płucach. Czy widać było po niej jak się zdziwiła? Że lekko zadrżała, wpatrując się przenikliwym spojrzeniem błękitnych oczu w niego? Myśli zgromadziły się u podstawy czaszki i zaczęły szemrać. Z początku cicho, by na raz przerodzić się w głośny chaos pytań i wątpliwości.
Szukała na jego twarzy uśmiechu, jakiegoś sygnału, że to żart. W końcu uwierzyć ponownie, to obudzić nadzieję, a obudzona nadzieja nie na jej żyć przez następne kilka tygodni. Podła menda, niezłomna i nie potrzebująca prawie niczego by żyć. Nadzieja.
Głupia - Skarciła siebie w myślach - Opanuj się!
Jednak opanowanie pomachało jej na pożegnanie białą, haftowaną chusteczką, i uznało, że czas na zasłużone wakacje. Zaczęła więc w myślach szybko liczyć, mnożyć, dzielić, by tylko przywrócić się do w miarę normalnego stanu.
Dmuchnęła lekko na swoją grzywkę, uciekającą z wsuwek.
- Nie rozumiem... jak to? Przecież byliście parą idealną. - spytała spokojnie, tonem, sugerującym współczucie dla Feliksa.

Ukraina dość długo milczała co naprawdę zaciekawiło Feliksa. Wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała. Kiedy usłyszał to co Kasieńka miała do powiedzenia, zaśmiał się sarkastycznie i machnął ręką.
-Parą idealną? No chyba jakby nie. No bo generalnie to jakby nie patrzeć ja i ona jesteśmy tacy sami. Dwa identyczne charaktery razem? To jest totalnie mieszkanka wybuchowa. Poza tym ona jakby wyjechała nie? Z jednej strony to źle bo mi tak totalnie bliźniaczej siostyczki brakuje, a z drugiej strony dobrze bo może przypilnować co się dzieje w państwie.
Westchnął cicho i odgarnął włosy za ucho. Nie był on osobą, która załamałaby się z powodu rozstania ale było mu trochę szkoda. Jednakże wiedział, że tak będzie lepiej.

- Widać dobrze to znosicie. Pozazdrościć dystansu do sytuacji wam jedynie mogę. - odrzekła, ale już nieco innym tonem niż wcześniej. Opanowanie zawróciło w połowie korytarza i powróciło do niej, tak samo jak i nagle obudził się w niej zdrowy rozsądek. Rozsiadł się gdzieś u podstawy czaszki, szepcząc te słowa, których potrzebowała, by nabrać odpowiedniego, wcześniej wspomnianego dystansu do zajścia. Westchnęła, poprawiła spódniczkę, i wstała. - Wybaczcie, ale na mnie już chyba pora. Nie chcę nadużywać waszej gościnności. I tak już dużo wypiłam. - Uśmiechnęła się tak po prostu. Nie było w tym zażyłości, ciepła czy też jakichkolwiek innych odczuć, jakie Ukrainka mogła, bądź też powinna, tudzież zdawała się wcześniej okazywać wobec Polaka. Był to zwykły uśmiech uprzejmości, którą miała we krwi. Nic ponadto. Skinęła głową w podzięce, a płowa grzywka opadła jej z lekka na oczy. Na tym polega życie, by nie chcieć zbyt wiele wziąć, i zbyt wiele nie dać.

Przyjrzał się jej uważnie trochę zaskoczony. Nawet trochę inaczej się uśmiechnęła. Czyżby zrobił coś nie tak? A może powiedział coś nieodpowiedniego? Nie wydawało mu się żeby w jakikolwiek sposób ją uraził dlatego też naprawdę był teraz zdziwiony. Jakoś tak odruchowo wstał i złapał ją za dłoń, a następnie spojrzał jej bez krępacji w oczy jakby chciał z nich wyczytać co się właściwie dzieje i dlaczego Ukrainka chce już sobie iść.
-Ale jak to... generalnie to ten, dopiero co przyszłaś nie? Przecież możemy porozmawiać jeszcze no chyba, że ten, że nie chcesz, wtedy nie będę Cię zatrzymywał.

Spojrzała na jego dłoń a potem w jego oczy. Ostatni mi czasy dziwna relacja ich łączyła. Tak praktycznie, to zawsze była niejednoznaczna. Gdyby nie jej dobre serce, nie rozmawialiby teraz. Bo tak po prawdzie, to przez lata Feliks nie traktował jej zbyt dobrze, ale ona wybaczała, bo cóż innego miała robić? - Myślę... - zaczęła szukając słów. - myślę, że... - zaczęła, ale nie dokończyła. Nie wiedziała jak ubrać swoje myśli w słowa. Jej wschodni akcent dźwięczał miękko gdy wypowiadała półsłowka. Chyba najprościej byłoby powiedzieć "przepraszam was Polsko, że jak zwykle liczyłam, że potraktujecie mnie jak kogoś ważnego w waszym sercu", ale pomimo całej Ukraińskiej prostoty, słowa te jakoś nie chciały przejść jej przez gardło. Była już zmęczona ciągłymi spojrzeniami, tym rozbieraniem wzrokiem przez wszystkich mężczyzn. Dlaczego nikt nie mógł jej przytulić do serca, pocałować. Czy była jakaś nienormalna?

Tak, postanowiła ruszyć się z pokoju i pozwiedzać... Może udałoby się jej znaleźć kogoś z rodzinki?
w zasadzie to nie wiedziała jakim cudem trafiła na trzecie piętro, którym tak ją straszyły kuzynki. Ale jednak tu była i sterczała pod drzwiami pokoju.
Zapukać... nie zapukać... wejść... a może pójść sobie w diabły? W końcu Chorwacja wzięła głęboki oddech i z rozmachem otworzyła drzwi.

Trochę zaniepokoiło go zachownie Ukrainki. Naprawdę zawsze była taka radosna i uśmiechnięta. Naprawdę czuł się jakby zrobił coś nie tak. Pogładził delikatnie jej dłoń, jakby chciał dodać jej otuchy. On nigdy nie patrzył na nią jak na zabawkę z wielkim biustem. Problem w tym, że był roztrzepany i nie za bardzo potrafił dokładnie określić swoich uczuć co do niej. Już chciał coś powiedzieć ale ktoś nagle otworzył drzwi. Tym kimś była Chorwacja. Dawno jej nie widział i nawet się stęsknił. Posłał się szeroki uśmiech po czym podszedł do niej i przytulił.
-Kuzynka~ Miło Cię wiedzieć~

W akcie przestrachu, spłoszenia, jej i tak już zdruzgotany i rozsypujący się światopogląd, legł w gruzach, toteż stojąc już, spojrzała na Chorwację, potem na Polskę, a skończywszy na podłodze. Nie tak miało być. Miała się zebrać w sobie i powiedzieć Feliksowi coś ważnego, ale teraz już tego nie zrobi ponieważ jej kuzynka (której nie widziała przez Bóg jeden wie ile czasu), teraz jak na złość pojawiła się nagle, bez jakiegokolwiek pukania, czy czegokolwiek innego. Ukainka wyrwała dłoń z uścisku i będąc na granicy płaczu, wyszła z pokoju równie szybko, jak wcześniej wspomniany intruz się w nim znalazł.