Pokój Kosowa, Chile i Bułgarii

Borys rzucił się na łóżko i wbił wzrok w sufit. Durny szef, wysłać go do przymusowej szkoły. Pewnie ktoś mu w łapę dał... A teraz Bułgaria musi tu tkwić w jednym pokoju z Chile i Kosowem. Nie daj Bóg, żeby Serbia tu przychodził. Chociaż... A niech przyjdzie, rakiję trzeba przecież pić w towarzystwie. A Jakupa zawsze można zamknąć w łazience albo jakimś innym ciasnym pomieszczeniu. I będzie spokój.
- Nudy - mruknął pod nosem Borys.

Już na samym starcie Diego był nieźle wkurzony. Nie dość, że wysłali go pod przymusem do cholernej szkoły, to jeszcze musiał tachać walizkę na trzecie piętro! Żeby było ciekawiej, miał mieć dwóch współlokatorów... czyli innymi słowy na prywatność nie ma co liczyć...
I tak właśnie Chile, przeklinając na czym świat stoi, dotarł do pokoju 317. Stwierdziwszy, że nie będzie się pitolił, wbił bez pukania. Po wejściu obdarzył Bułgarię jakże przyjaznym spojrzeniem "podejdź a oberwiesz" i burknął pod nosem jakieś przywitanie. Następnie po prostu skierował się w stronę jednego z wolnych łóżek.

Chile obdarzył Borysa dzikim spojrzeniem i podszedł do jednego z łóżek. W pokoju zapadła niezbyt przyjemna cisza. Bułgaria spojrzał kątem oka na swojego lokatora. Chłopak wybrał łóżko jak najdalej od niego. W ogóle co z nim było? Spojrzał się na niego jakby chciał mu przywalić za coś. A Borys jeszcze nic mu nie zrobił! Jeszcze...

Diego postanowił dokumentnie olać współlokatora. W sumie i tak nie miał ochoty integrować się z kimkolwiek. Rzucił walizkę na podłogę, ściągnął buty i uwalił się na łóżku. Następnie zajął się gapieniem się w sufit. Cisza, która zapadła w pokoju zupełnie mu nie przeszkadzała, ba uważał, że jest nawet odprężająca.

Było cicho. Za cicho... Normalnie cisza nie przeszkadzałaby Borysowi, jednak teraz czuł się troszkę niekomfortowo. Tylko troszeczkę, ale zawsze. A może tak rakija na przełamanie lodów? Nie, szkoda mu trunku. A może jogurt? Ale jego zapas jest ograniczony... A może lepiej poczekać na splot różnych losowych wydarzeń, które sprawią, że Bułgaria w końcu odezwie się do współlokatora. Opcja a, b czy c?
"Wybieram odpowiedź d" - przemknęło przez myśl chłopakowi. Tymczasem ten tak zwany los już coś przygotował. Borys poczuł potrzebę udania się do łazienki, jednak przechodząc obok Diego, potknął się i przewrócił tuż obok chłopaka, tym samym wywalając się na niego. Takiego splotu wydarzeń Borys się nie spodziewał.

Leżał sobie wsłuchany w ciszę i zajęty myśleniem o swoich sprawach, kiedy został przygnieciony przez Borysa
- Nosz kurwa no! - warknął próbując zrzucić z siebie chłopaka - Masz jakiś problem, czy jak?!
Tak... o ile wcześniej był tylko wkurzony, to teraz był najzwyczajniej wściekły. Nienawidził takich sytuacji...

- Ja? Problem? - spytał głupio Borys. - Nie! Tylko potrzebę!
Jak oparzony wstał z Diego i pognał do łazienki. Szybko załatwił co musiał, umył ręce i wrócił do pokoju. Zamykając drzwi, zauważył z jaką furią wpatruje się w niego chłopak. To nie wróżyło nic dobrego. Ale z drugiej strony gdyby Diego nie wyciągałby tak swoich przeklętych nóg, do całej sytuacji by nie doszło. Wina jest podwójna, a wręcz to Borys jest tym poszkodowanym. Ale dobre wychowanie nakazuje przeprosić. Lekko zirytowany Bułgaria postanowił przeprosić współlokatora. Spróbował się uśmiechnąć, lecz mu to nie wyszło. Zamiast tego na jego twarzy pojawił się pseudo uśmiech.
- Przepraszam. - powiedział z trudem chłopak.

Po wyjściu Borysa, Diego jeszcze przez chwilę mierzył drzwi wściekłym spojrzeniem. Czy na prawdę tak trudno zauważyć w jasnym pokoju, że ktoś trzyma nogi na podłodze? No chyba nie! Na przeprosiny Bułgara chłopak odburknął coś niezrozumiałego. Nie, nie chciał być niemiły, po prostu miał taką "manierę mówienia" i Bułgaria będzie musiał się do tego przyzwyczaić.

Diego burknął coś pod nosem. Burknął. Burknął! A Borys się starał. Nawet próbował się uśmiechnąć. Ale chłopak nie da się wyprowadzić z równowagi. Prędzej odda całą rakije Goranowi!
W głowie Bułgarii zapaliła się patykopodobna żaróweczka. No właśnie! Czemu nie zrobił tego wcześniej?
- Jeszcze raz przepraszam za tą sytuację. - zaczął niepewnie. - Głupio wyszło. Spieszyło mi się.
Podszedł do walizki i wyjął z niej butelkę.
- Rakija na zgodę? - zapytał z nadzieją.

- Nic się nie stało, kurwa... - burknął znowu, tym razem wyraźniej. Serio, po co dwa razy przepraszać? Na propozycję napicia się zareagowałby z entuzjazmem (czyt. "zrobię ci tą łaskę i się z tobą napiję") gdyby nie regulamin szkoły... Diego naprawdę nie miał ochoty zapieprzać z mopem jak jakaś babcia klozetowa, a gdyby nakrył ich jakiś nauczyciel to tak by się to skończyło. Ale z drugiej strony chętnie by się napił... Cholerne dylematy... Co on jest, trzynastolatka z problemami?
- W sumie... - powiedział w końcu, unosząc lekko, prawie niezauważalnie, kąciki ust.

"No nareszcie jakiś postęp" przemknęło przez myśl Bułgarii. Mógł już te pierwsze lody uznać za przełamane... Chyba. Z życiem nigdy nic nie wiadomo, a z personifikacjami państw to już w ogóle.
Borys postawił na stoliku dwa małe kieliszki i szybko kucnął przy jednej ze swoich walizek, która tak na marginesie wyróżniała się od pozostałych bardzo solidnym wykonaniem. Chłopak z wielką ostrożnością otworzył ją i uchyliwszy ją delikatnie, zapytał:
- A jaką rakiję preferujesz? Taką z jabłek? Albo ze śliwek lub z gruszek. Mam jeszcze rakiję z dodatkami. Proś o co chcesz, mam wszystkie rodzaje.
Ten dzień zapowiadał się na bardzo długi...

- A... aha... - tylko tyle udało mu się wydusić. Wszystko pięknie, tylko, że on się na tym kompletnie nie znał. Zrobił jedynie głupią minę i wpatrywał się w Borysa. Chwila, co on miał w ogóle na myśli mówiąc "wszystkie rodzaje"? To ile tego było?

Sądząc po niepewnym "aha", które z siebie wydukał Diego, Borys mógł wywnioskować, że chłopak nie miał zielonego pojęcia o rakiji i jej rodzajach. Trudno, chłopak w trakcie się doedukuje. Bułgaria wybrał pierwszą-lepszą butelkę, postawił na stole i wlał trunek do kieliszków. Wziął jedno naczynie, po czym wzniósłszy rękę w geście toastu, napił się.

Przyglądał się jak Borys nalewa tej rakii. Wziął drugi z kieliszków i podobnie jka Bułgar, uniósł lekko rękę i napił się.
- Hm... Dobre to-to... - mruknął po chwili. Swoją drogą, był ciekawa, jak się to picie skończy. Znając siebie, upije się, zacznie się zachowywać jak ostatni idiota, a Borys będzie miał się z czego pośmiać.

- Dobre? - Borys spojrzał ciekawie na Chile. Chyba trafił na dobrego współlokatora, który potrafił dostrzec wspaniałość rakiji. - Tylko nie przesadź.
Bułgaria był bardzo ciekawy, czy Diego się upije. Wiadomo, pod wpływem alkoholu robi się różne mniej lub bardziej dziwne rzeczy...
Mimowolnie chłopak sobie przypomniał ostatnią jego wielką popijawę, a może raczej dzień po niej, kiedy to z kacem stulecia oglądał filmik na telefonie Rumunii, który dostał od Feliksa, a ten go otrzymał od Ameryki, który wysłał ten filmik do kilku innych osób. Te kilka osób wysłało go dalej, także wkrótce cały "świat" widział nachlanego w trzy dupy Borysa, tańczącego i śpiewającego jakąś randomową piosenkę. W ogóle skąd na tej popijawie pojawił się Alfred? Oto była zagadka godna Sherlocka Holmesa! Choć coś zawsze podpowiadało, że maczały w tym palce jakieś osoby trzecie. Taki Serbia na przykład. Albo kto inny. Podejrzanych było dużo.
Bułgaria polał po raz drugi. Pokręcił raz nosem, drugi. Czegoś mu brakowało...
- Przydałaby się jaka zagrycha.