Pokój Hiszpanii, Romano, Feliciano i Francji~

Stanął przed drzwiami z numerem 303. Jego oddech był lekko przyśpieszony, bo wdrapywanie się na trzecie piętro z walizką było rzeczą wymagającą jakieś tam siły. No a poza tym przeszedł drogę od wejścia do szkoły do pokoju w strachu, że jakiś nauczyciel czy ktoś taki zatrzyma go, przeszuka jego bagaż i odkryje coś, czego nie powinien mieć. Nie żeby zabrał ze sobą alkohol czy papierosy. Na samym dnie, pomiędzy ubraniami, leżał nieładowany rewolwer. Dostał go przed wyjazdem od jednego człowieka z mafii. „Na wszelki wypadek”, tak powiedział i wcisnął mu jeszcze naboje. Romano zabrał to ze sobą trochę niechętnie, a trochę uspokojony, że ma się czym bronić. Zawahał się, zastanawiając się z kim będzie dzielił pokój i bez pukania wlazł do środka.
-Hiszpania!- zawołał w progu, ucieszony. Lepiej nie mógł chyba trafić. Problem byłoby gdyby się pokłócili, ale na to raczej się nie zanosiło. Podszedł do jednego z wolnych łóżek i wepchnął pod nie swoją walizkę.- Wiesz kto jeszcze z nami kurna będzie...?
Usiadł, uspakajając oddech. Nie chciało mu się jeszcze rozpakowywać, więc zaczął się rozglądać po pomieszczeniu.

-Pokój 303, zapamiętaj Feliciano, zapamiętaj. Dziadek kazał mi zapamiętać, więc zapamiętam i na pewno się nie zgubię, na pewno~
Mimo tego, że sobie tak powtarzał, i tak się zgubił, poszedł w zupełnie inną stronę i w ogóle, ale po którymś razie udało mu się znaleźć właściwy pokój.
Te walizki były strasznie ciężkie. Wiedział z kim ma pokój bo Rzym mu powiedział. Wszedł do środka i wczołgał walizki po czym na nich usiadł.
-Ciao Hiszpanio, Ciao fratello~
Uśmiechnął się do nich wesoło. Na razie nie miał zamiaru schodzić z tych walizek. Był strasznie zmęczony. Może i był wnukiem wielkiego Imperium Rzymskiego..ale siły to nie odziedziczył.

W radosnym nastroju Francja dotarł pod drzwi z numerem 303. A wymagało to wiele siły bowiem miał ze sobą trzy spore walizki wypchane po same brzegi. Ale o swój wygląd trzeba dbać, qui? Cała masa ciuchów, butów, perfum i męskich kosmetyków- oto co znajdowało się w tych walizach. Wszedł pewnie do pokoju i miał nadzieję ujrzeć tam jakieś ładne osobistości.
-Bonjour~!
Przywitał się radośnie. Popatrzył po twarzach chłopaków. Feliciano, Lovino i Antonio! Lepiej trafić nie mógł. Zajął ostatnie wolne łóżko. Podszedł do każdego z nich i uścisnął. Ale Francis już taki był... Bardzo śmiały jeśli idzie o kontakt.

No cóż... Mogło być gorzej- pomyślał, patrząc na Francję z lekko skwaszoną miną.- Ale mogło być też lepiej.
Posiadanie Francisa jako współlokatora nie było szczytem jego marzeń. Nie ważne jakby próbował na to patrzeć, nie mógł znaleźć żadnych pozytywnych stron takiej sytuacji. Chociaż w sumie gdyby na jego miejsce przyszedł Niemcy, to byłoby chyba jeszcze gorzej.
Przez chwilę siedział cicho, w sumie nie wiedząc co niby miałby powiedzieć. Cisza jednak męczyła go, sprawiała, że czuł się nieswojo. Chciał ją jakoś przerwać. Z cichym westchnięciem wstał i podszedł do okna. Otworzył je na oścież i odetchnął świeżym, chłodnym powietrzem.
-Wiosna chyba się zbliża- rzucił, przyglądając się sunącym po niebie ptakom.- Chociaż dalej jest cholernie zimno.
Starał się jakoś zacząć rozmowę, żeby ta głupia cisza zniknęła.
-Co tam u was?- spytał, chociaż w sumie mało go to interesowało.

Belg został skierowany do trzeciego piętra, ale oczywiście zapomniał, który ma numerek pokoju! 301? A może 303? Lub 304... Stwierdził, że po prostu pozagląda do każdego pokoju po kolei. Miał ze sobą dwie sporawe walizki. Jedna, w której były ubrania, kosmetyki i inne i drugą, w której były same słodkie różności, których starczy mu góra na maks 3 tygodnie. Wiedział też z kim ma być w pokoju więc gdy w końcu po nie udanych próbach dotarł do pokoju 303 aż pisnął z uciechy.
- Salut wszyscy. Zostałem tutaj przydzielony. Znajdziecie dla mnie miejsce?~
Spytał ich wtykając głowę zza drzwi i patrząc na nich z przyjaznym, belgijskim uśmiechem.

Zwrócił swój wzrok na nowoprzybyłego. Rozpoznał w nim Belgię. No cóż, nie było tak źle jak mogło być. Odwrócił się do niego przodem, a potem skinął mu lekko głową, opierając się plecami o ścianę.
-Hej. Jedno łóżko jest jeszcze wolne, kurna- burknął, wskazując palcem na jedno z posłań. Zatrzymał na chwilę wzrok na swoim bagażu, przypominając sobie, że jeszcze go nie rozpakował, chociaż miał to zrobić.- Co u ciebie słychać?
Westchnął cicho, odgarniając włosy z czoła. Nudziło mu się strasznie, ale nie miał pojęcia co mógłby robić, ani nawet o czym mógłby gadać.

- U mnie wszystko dobrze. Stęskniłem się za Tobą i Tosiem. Dawno się nie widzieliśmy, cher.~
Uśmiechał się nadal i wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi starannie jak najciszej. Postawił walizki przy łóżku, które wskazał mu Włoch. Rozejrzał się.
- Skoro to my tu jesteśmy razem w tym pokoju to będzie ciekawie. A powiedz co u Ciebie?~ Dawno nie widziałem Twojego uroczego braciszka.
Spojrzał zwyczajowo w oczy Lovino. Aż nawet miał ochote go uściskać, ale lepiej nie bo oberwie.

-Ta, dawno- zgodził się z jego słowami. On sam raczej nie tęsknił za Belgią, chociaż w sumie sam już nie wiedział. No ale nawet gdyby, to raczej by się do tego nie przyznał. W ciszy obserwował jak podchodzi do łóżka.- Mam nadzieję, że ciekawie, kurna. U mnie? Nudno, jak na razie. A ogólnie może być, cholera.
Uroczy braciszek. Czyżby mówił o Feliciano? Tak, na pewno, to go tak wszyscy nazywali. Wzruszył lekko ramionami.
-Pewnie niedługo go zobaczysz, ma z nami pokój- odrzekł, przypatrując mu się. W sumie rzeczywiście dawno się nie widzieli. Wykrzywił usta w czymś, co ostatecznie można by nazwać bardzo słabym uśmiechem.- A może raczej miał. Nie jestem pewien, coś tam Dziadek mówił... Ale nie wiem.

Wreszcie mógł wrócić do swojego kochanego pokoiku~! Znowu mógł cieszyć się tym, że ma pokój z Romano~ Wlekąc za sobą walizki dotarł pod drzwi z numerkiem 303. Uśmiechnął się wesoło i po czym wyjął kluczyk i wsadził go w zamek.
-Znowu w szkole!- prawie, że krzyknął z radości a następnie wszedł do pokoju- Witam z powrotem~ Ooo widzę, że mamy nowego współlokatora- uśmiechnął się ciepło do męskiej wersji Belgii- Miło Cię widzieć Michael~.
Podszedł do swojego starego łóżeczka, położył na nim walizki i sam usiadł obok. Trochę zmęczyła go ta podróż ale widok Włoch pomagał mu o tym zapomnieć.
-Lovi a Ty co robiłeś przez ten czas kiedy mnie nie było~? Wiecie znacznie tu chłodniej niż u mnie w domu.

Obserwował w ciszy działania Hiszpanii. Tak, tylko taki jełop jak on mógł myśleć, że po niespodziewanym wyjeździe, o którym nie wspomniał Romkowi ani słowem, może sobie po prostu wrócić i zachowywać jakby nic się nie stało. Oczywiście, przeprosił. Oczywiście, Włoch niby mu wybaczył. Jednak mimo wszystko irytowało go zachowanie Antonia.
No cóż, taki po prostu był. Łatwy to zirytowania, trudny do udobruchania.
-Kiedy cię nie było?- Przez chwilę milczał, zastanawiając się. W sumie nie miał co mu powiedzieć. Jeżeli Hiszpania myślał, że przeżywał podczas jego nieobecności jakieś fascynujące przygody, to się mylił! Już miał mu o tym powiedzieć gdy nagle zdał sobie sprawę, jak by to zabrzmiało. Jakby jedynie w obecności tego irytującego kraju z durnym uśmieszkiem przyczepionym do twarzy w jego życiu działo się coś wartego opowiadania.- No cóż, robiłem to co kurna zwykle.
Na jego komentarz na temat temperatury zmarszczył lekko brwi. No tak. Jełop pojechał, wygrzał się na ciepłym słoneczku, a teraz gada. , pomyślał.
-Ph, nie jest aż tak zimno. Da się przyzwyczaić- prychnął.

On z kolei wcale a wcale nie przejmował się...ba nawet nie widział tego, że Romano jest zły za to, że ten wyjechał tak na tyle czasu bez słowa. Cały czas się uśmiechał, bacznie obserwując swojego byłego podopiecznego. Naprawdę nie sądził, że Włoch ma do niego jakiekolwiek pretensję. No bo przecież ta urocza istota z loczkiem na głowie zawsze się złościła~ Wysłuchał go uważnie do końca. To co zwykle? Hmm czyli co mógł robić? Przecież zwykle to przesiadywał z nim a jak jego nie było to co kochany Włoszek mógł robić? Wolał chyba jednak nie pytać bo jeszcze rozpętałby wojnę czy coś. Potarł dłoń o dłoń bo naprawdę było mu zimno. W jego domku było tak ciepło~
-Da się przeżyć~? No co Ty mówisz Lovi, jest okropnie zimno.-drgnął na potwierdzenie swoich słów- A może być tak się przytulił do swojego szefa~? -wyciągnął łapki w jego stronę mając nadzieję, że Romano z tęsknoty za nim jednak się przytuli.

-Okropnie zimno, no co ty kurna nie powiesz- prychnął, podszedł do okna i otworzył je na całą szerokość. O tak, żeby temperatura w pomieszczeniu jeszcze się obniżyła. Działanie zupełnie na złość Hiszpanii. Od razu zrobiło mu się zimno, ale nie zwrócił na to uwagi. Usiadł na swoim łóżku, obserwując z ukosa Antonia.- Zapomnij.
Tego byłoby za wiele. Gdyby się przytulił... W sumie nic takiego strasznego się nie zdarzyło. Jednakże jego złe nawyki wygrały z odczuciem tęsknoty, więc po prostu został na miejscu, gapiąc się na jego wyciągnięte ręce.
-A poza tym nie jesteś moim szefem- dodał po chwili. - [b]Może kiedyś tam, dawnooo temu, bardzo dawno, byłeś, ale to tylko takim teoretycznym. Teraz nie jesteś w ogóle [b]

Widząc poczynania Włocha postanowił, że się jakoś za ten mały incydent zemści. Z tego Włoszka taka mała złośliwa bestia. Czując, że temperatura obniżyła się jeszcze bardziej, zadrgał i opatulił się własnymi rękoma. Tak jak już na początku postanowił, zemści się. Wstał więc po czym usiał obok niego a następnie przytulił go mocno i tak całkiem przypadkiem parę razy musnął wargami jego loczek.
-Dalej nim jestem~ Zawsze byłem i zawsze będę~- Tylko, że uczucia się całkowicie zmieniły. Kiedy Romano był mały, Antonio czuł się jak jego ojciec chrzestny. Teraz natomiast darzył Włocha o wiele większym uczuciem niż tylko ojcowską miłością.

Został zdradziecko przytulony. Fuknął cicho. Przecież wcześniej wyraźniej zaznaczył, że tego nie chce. Jednakże Hiszpania, ten pomidorowy drań, był taki ciepły... Taki przyjemny. O wiele lepiej czuł się w jego ramionach, gdzie nie było tak zimno. Nie mówiąc już o tym, że, wbrew temu co mówił, tęsknił za Antoniem. Wyczekiwał dnia, w którym jełop postanowi wrócić.
W sercu radował się- że byli razem, blisko.
Już miał się przełamać i wreszcie wyznać, że cieszy się z jego obecności, gdy nagle ten idiota śmiał dotknąć jego loczka! Ignorując reakcje ciała, postanowił dalej być złośliwy i zareagować inaczej niż pewnie Hiszpania się spodziewał. Po prostu udał, że nie zauważył. Ha, ha! Plan trochę nielogiczny, ale zawsze szatański! Zdusił w sobie słowa, które chciał wypowiedzieć.
-Ph. Coś ci się chyba przyśniło- prychnął.- Kurna, a jak twój byk? Bo został chyba w twoim domu, nie? Odwiedziłeś go, prawda?