Gabinet Pedagoga

Był to mały gabinecik stojący niedaleko gabinetów dyrektorskich. Na drzwiach wisiała tabliczka:
Pokój miał zielone ściany, duże okno i na środku dywan w kolorach złota i czerwieni. Stało przy nim biurko, uwalone papierami i dokumentacją uczniów (np. Prus, czy Włochów Południowych). Za nim stało obrotowy fotel.
Z drugiej strony stały trzy krzesełka. Dla niegrzecznych uczniów.
Z boku stała szafa, którą jeszcze nigdy Germania nie otwierał. Krążą o niej plotki, że trzyma tam.... Ale to tylko plotki.


Każdy strapiony uczeń(i dorosły) może dobrowolnie przyjść porozmawiać.

Szła korytarzem zirytowana, za sobą ciągnęła wyższego, chudego blondyna. W sumie to jego wina że tutaj idą, nie jej.. choć pierwszy raz zdarzyło się cokolwiek, co nie był jej winą. - No, czemu Ty mi nie możesz o tym powiedzieć, chto? - odwróciła się i spojrzała na przyjaciela, nie rozumiała jego problemu, właśnie.. jakiego problemu? Nawet jej nie powiedział o co tak naprawdę mu chodzi. Szarpnęła go mocniej za rękaw, najwyżej biedaczyna będzie wycierał kurze z podłogi jeżeli się potknie. - Ty i te twoje cholerne problemy. - warknęła bardziej rozeźlona, później się poznęca nad nim za to.

- Moje problemy to moje problemy! No przestań! Mówiłem, że te problemy są za małe na pedagoga! - chłopak próbował się wyrwać, ale jakoś mu nie szło... cóż... miał słabość do Anki.
- Rozciągniesz mi bluzę, wariatko! - dzielnie stawiał ...bierny opór.. Nie chciał nigdzie iśc... to... to Rosjanka sobie ubzdurała jakiś problem...! Chociaż... może nie tak do końca... James dreptał za przyjaciółką posłusznie.
-Ale ty mówisz! Ja nie chcę!

Niezmąconą ciszę wokół Geralta coś naruszyło. Był to zły znak. Germania nadstawił uszu i wsłuchał się w odgłosy. Dobiegały z przed drzwi. Wstał więc podszedł do drzwi i zerknął na korytarz. Zobaczył dwójkę uczniów...
Panna Rosja i wszystko jasne.-pomyślał.
Przepraszam? Macie jakiś problem. Jeżeli nie-proszę o ciszę.-powiedział do dwójki.

- Chto? - zatrzymała się przy gabinecie pedagoga.. gdyby nie wyszedł to by je pewnie minęła- trudno. - Drogi towarzyszu Geralcie, pedagogu i tak dalej.. - mruknęła - Ten oto chłopak tutaj. - wskazała dłonią na Antarktydę - Ma "jakiś" problem. - za gestykulowała rękami cudzysłów - Ale mi nic nie chce o tym powiedzieć, nikomu innemu też nie powie. - zamilkła na chwilę - Pomyślałam że szanowny towarzysz pomoże mu z tym jakże wielkim problemem. - warknęła podirytowana - Tyle że on nawet nie bardzo był chętny w ogóle tutaj przychodzić. - westchnęła z bólem.

James wgapiał się w Germanię bez sensu i dopiero po chwili dotarło do niego, że Rosja ciągnęła go do pedagoga... Chwila... Czyli to jest..pedagog...?
-Nie! Nie! nie! Nie mam problemu... ! .... może i mam, ale to nie rozmowa na korytarz - rozglądnął się dygocąc. - Z...z resztą... ja ... ten...mój problem jest malutki...na serio malutki, nie ma co się przejmować... -uśmiechnął się blado

Przyglądał się dwójce dzieci, a gdy usłyszał Blond dziewczynę spochmurniał i ją poprawił:
Panie Beilschmidt, panienko..
Wysłuchał co obie strony konfliktu mają do powiedzenia i otworzył szerzej drzwi.
Zapraszam.

- Dla mnie tam towarzyszu Beilschmidt ostatecznie może być. - burknęła, nie będzie mówiła "panie" czy "pani", i co jeszcze. Szarpnęła przyjaciela za sobą do gabinetu. - No James, teraz Ty się wygadaj ze wszystkich tych twoich dziwnych problemów, ja nie mam już nic bardzo do gadania. - uśmiechnęła się wrednie i dźgnęła go palcem w policzek, przyjaciel czy nieprzyjaciel, męczyć i tak będzie.

- Zgłupialaś?! Panie Germanio, ona mnie nęka! -wściekły wszedł do środka i rozejrzał się niepewnie. Zaczął się nieco bac. - Emm... to... co w sumie mam robić? -dygotał i patrzył w stronę drzwi nerwowo. - Ale ona nie będzie słuchała...prawda? - usiadł sobie.

-Jeżeli będzie to dla Ciebie niekomfortowe, wyproszę ją. Więc jak?- usiadł za swoim biurkiem i przyjrzał się dwójce.
Panienka Rosja jak zwykle energiczna...
Oparł się wygodnie o oparcie fotela.

Przysłuchiwała się temu co mówił pedagog. - Nie wyjdę, nie zostawię go tutaj. - skrzyżowała ręce na piersiach, wcale się nie martwi o niego, no bo po co sobie zatruwać tym głowę? Po za tym mówi że to nic takiego.. to czemu go tutaj zaciągnęła? Bo przyjacielowi się pomaga. - tak to sobie tłumaczyła i już. - Po za tym. - spojrzała na James'a. - Mówiłeś że to nic takiego, więc nie wiem czemu mam wyjść.

James momentalnie spłonął rumieńcem i spojrzał w podłogę.
- Ok... to... może najpierw... - zagryzł wargi, nie za bardzo wiedział jak to może powiedzieć. Chwilę się zastanawiał... to dla niego trudny temat... i przerażający! - No bo... proszę mi powiedzieć.. czy to normalne, że... ten... że chłopiec całuje chłopca? - zapytał na jednym wydechu.

Pan Pedagog wyprostował się w fotelu a jego twarz przybrała lodowaty wyraz. Przypatrzył się uważnie chłopakowi a ręce ułożył w piramidkę. Oparł łokcie o biurko.
-Całowanie w policzek, można uznać za wyraz bliskości. Względnie pocałunek w usta może być objawem niewiedzy lub homoseksualizmu.
Jakże on nienawidził tego tematu...

- Ho..mo... że jak? Że czego? Że w usta? - Przerażony James natychmiast zasłonił swoje. Kto wie, czy nie kryje się gdzieś jakiś zboczeniec... Wolał, żeby go nikt nigdy nie całował. Cóż, Antarktyda - kraj zacofany...o ile można to krajem nazwać... co to homoseksualizm...nie wie biedny James. - I to tak można? - zapytał wystraszony.

Reakcja chłopaka wytrąciła go z równowagi.
A więc istnieją normalni ludzie!-pomyślał.
Po chwili powiedział do chłopaka na głos:
-A więc co się stało, James'ie? Ktoś Cię pocałował i..?

- NIE! Nikt mnie nie pocałował! Broń Panie Boże! Ja bym się chyba załamał albo ze wstydu pod ziemię zapadł ...albo przywalił komuś ... - blady jak ściana patrzył na Germanie jakby chciał za chwilę uciec.
- Pan... jest normalny, prawda? Pan nie całuje... chłopców... - aż sie cofnął, biedaczyna.

Przytuliła Antka na pocieszenie - Chodzi o to towarzyszu Beilschmidt, że James widział dwóch chłopaków całujących się, i to go chyba tak dobiło. - pogłaskała go po głowie - Spokojnie James.. - szepnęła mu do ucha - Chodzą tylko takie plotki o nim.. - westchnęła, nie rozumiała jego problemu. Dla niej to wszystko jest normalne..

Bardzo oburzył się na słowa dzieci, ale był na tyle rozsądny że nie wybuchł. Jedynie rzekł do Panienki Rosji:
Plotkami proszę się nie zajmować.-dla niego plotki że ON jest gejem są ABSURDALNE. Dzieci wymyślają je, bo są złośliwe i wredne.
Na James'a spojrzał i powiedział:
Nie,nie musisz się mnie bać. W końcu jestem pedagogiem, czyż nie?- powiedział, a po chwili dodał:
Ale schodzimy z tematu. Widziałeś dwóch całujących się chłopców, czyli kogo? I co w związku z tym?

- W sumie to raczej widział dwóch całowanych przez jednego, między innymi Bawaria przyssał się do Prusów i Szwabii. - uśmiechnęła się pogardliwie, a te trzy osoby wymieniła z nienawiścią.. - Biedny Szwabia nie mógł się go pozbyć z ust potem.. - powiedziała z udawanym żalem, jednak po chwili zaśmiała się - I to jest powodem traumy James'a, chyba.

James się załamał.
- Anka, proszę..poradzę sobie.... jakoś... się... otrząsnę... - mówił coraz ciszej aż w końcu nie dało się usłyszeć, co on tam mamrocze. A mówił o swoim problemie z relacjami międzyludzkimi, choć kto by mógł go teraz usłyszeć... Wziął w końcu głęboki wdech i spojrzał na Germanie.
- I ja..! Ja się boję kobiet..! - wykrztusił. Cały dygotał. - A pan wygląda jak kobieta!...i trochę się ...boję... To chyba zrozumiałe...

Miał ochotę wybuchnąć, jak usłyszał słowa dzieci- ale jedynie pozieleniał. Popatrzył na chłopca i starając się mówić spokojnym i opanowanym tonem, rzekł:
-Zapewniam Cię, nie musisz się niczego obawiać z mojej strony, możesz mi mówić o czym tylko zechcesz.
Zachował sobie w głęboko w myślach że ma porozmawiać z Prusami, Bawarią i Szwabią, jednak na głos nie rzekł do dziewczyny nic.

Spoglądała na pedagoga z triumfalnym uśmiechem, jeszcze nie skończyła - A czy towarzysz wie że Prusy zniewolił Bawarię, i zrobił z niego osobistego PSA? - nacisnęła na ostatnie słowo i skrzyżowała ręce na piersiach - Mnie w sumie też, i wypuścić nie chce. - wzruszyła ramionami - Tylko niech pan nie mówi, że ta informacja jest ode mnie. - nienawidzi Prusa, Bawarii i Szwabii z czystego serca.. więc jak powie za dużo to naturalnie poczuje się lepiej - A teraz przepraszam, muszę gdzieś jeszcze iść, i coś załatwić. - uśmiechnęła się niewinnie i wyszła z gabinetu.

[zt] :3

- ja..ja..ja... ja nie ...-zmieszal sie chlopaczyna,gdy zostal sam. Zastanawial sie chwile,czy moze zaufac Germanii. W koncu wzial gleboki wdech i usmiechnal sie lekko. - wie pan... ja..ja tak na prawde mam problem...ale z dziewczyna.. - zarumienil sie. - ona..jest cudowna..kochana... Mila... ona... jest po prostu cudowna... ale.. chcialbym,zeby i ona mnue pokochala..zeby nie myslala tylko o lozku ... prosze...niech mi pan pomoze!

Popatrzył na chłopaka litościwie i wyglądało to tak jakby już zamierzał się uśmiechnąć. Podrapał się po policzku.
-Myślę że to będzie trudne, ale postaram się pomóc Ci jak najbardziej. - następnie wskazał dłonią na drzwi.

-To o nią chodzi prawda? Łatwo było zauważyć.

- w sensie.. nie drzwi... tylko Ania... Taki piekny zimny aniolek... wie pan...-zarumienil sie jeszcze bardziej- ...ona mnie pocalowala...to..po raz pierwszy! Ja.. czulem sie wspaniale..-wyszczerzyl sie- pan sie kiedykolwiek calowal? To... to niesamowite! -opowiadal podniecony

Patrzył z nieokreślonym wyrazem na twarzy, wsłuchując się w to co mówił chłopak. W takich chwilach jedynie czasami zastanawiał się czy miłość w ogóle jest potrzebna na świecie. Oparł brodę o rękę.
-To..miło. W waszym wieku przeżywa się pierwsze miłości Jamesie. Myślę, że powinieneś pokazać jej co masz w sobie dobrego. Może dostrzeże twoje dobre strony, czy co tam sobie lubi i odwzajemni do ciebie ciepłe uczucie?

- nie! Ja nie moge jej nic powiedziec! - zbladl - chce zeby mnie pokochala...ale tak sama z siebie! ...poza tym...ja...ja sie nieco boje...kobiet...prosze pana! Niech mi pan pomoze! Co ja mam robic....procz rozmowy i adorowania... bo..bo jak zaczne probowac ja adorowac,to ta mnie do lozka zaciagnie! A ja...- zarumienil sie - ja prawiczkiem jestem,prosze pana...- rzekl cichutko i skulil sie ze wstydu.

-Ale to że jesteś prawiczkiem, to nie jest powód do wstydu? Dlaczego w ogóle tak uważasz? Jesteś mądrym chłopcem. Bardzo dobrze. No ale jeśli ty nie przejdziesz do inicjatywy to będzie ci smutno. A jak spróbuje Cię zaciągnąć do łóżka, to jesteś mądrym chłopcem i wyjaśnisz jej swoje priorytety.- popatrzył na chłopaka łagodnie.

- my...mysli pan..? To nic zlego? Pan tez jest? - ugryzl sie w jezyk - przepraszam... czasem po prostu nie potrafie rozmawiac z ludzmi... - zmieszal sie - no.. ale ja sie boje,ze ona mnie sila zaciagnie do tego lozka...pan sam widzial jak ona mnie traktuje.. nie potrafie jej odmowic...boje sie ja zranic...

Westchnął i podrapał się po brodzie po raz kolejny.
-Ale tym sposobem ranisz siebie. Czasem warto przestać panikować i zrobić coś konkretnego. Ja powiedziałem- musisz przejąć inicjatywę. Inaczej nie mogę Ci pomóc. Chyba że mam porozmawiać z Panienką Rosją. Musisz sam zdecydować...

-Nie,nie,nie! Niech pan nie mowi jej,blagam! Prosze! Ja... nie wiem jak ja mam sie zmienic! Nie mam pojecia! Panie Germanio! Moze powinienem sprawic by byla.zazdrosna! - wpadl na genialny pomysl, spodobal mu sie...

Westchnął. Według niego to nie był dobry pomysł i mógł prowadzić do tragedii.
-Zależy co rozumiesz pod tym słowem. Często takie sytuacje mogą być dla Ciebie krępujące i może z nich wyniknąć coś niedobrego. Pamiętaj że gra toczy się o wysoką stawkę- o twoje szczęście. Musisz jako młody człowiek być odpowiedzialny.

- pan mysli... ze moje szczescie jest wysoka stawka? Panu zalezy na nim? A..ale ja chce,zeby to Ance zalezalo... - zaklopotal sie. myslal o kupnie kwiatow albo czegokolwiek innego,ale kego kontynent nie mial do zaoferowania nic ciekawego...

Pokiwał głową i złożył ręce w piramidkę, założył nogę na nogę.
-Tak myślę. Powinieneś dać z siebie jak najwięcej. Będę trzymał za Ciebie kciuki. Myślę że jak się zaprzesz to Ci się wszystko uda. Musisz myśleć odpowiedzialnie.

- k..kiedy ona jest w niewoli! U Prusa! Pan slyszy?! Ona..ona kocha Prusa! Ona kocha... swojego brata! Wie pan,co oni zrobil?! Ona powiedziala,ze sie kochala z bratem! Bratem! - roztrzesiony- to normalne...? Czy ktokolwiek tu jest... normalny..?

Schował twarz w dłoniach, po chwili jednak kontynuował rozmowę, prawie leżąc na blacie biurka.

-To już twoja decyzja. Ja mogę z nią porozmawiać. Ale ty sobie nie życzysz. Nie rozczulaj mi się tutaj, tylko walcz! Walcz o to czego pragniesz! Nikt tego nie zrobi za Ciebie. Odrzuć wątpliwości.

- Tak! Uda mi sie! P..prosze pana...wiem,ze to dziwnie zabrzmi... - dostal rumiencow i spojrzal w podloge. Glupio mu bylo o to pytac,ale na prawde bylo to dla niego wazne... opinia psychologa...- um... czy ja jestem... ladny..?

Germania aż prawie się zaśmiał z pytania, ale nie mógł być nieuprzejmy ale musiał być wyrozumiały. Popatrzył na chłopca, który wcale nie był szpetny. BYł zwyczajnym jasnowłosym chłopakiem!
Hmm, myślę, że żadnych kłopotów z wyglądem nie masz..-było to dobre posunięcie. Nikt nie mógł go posądzać o dziwne rzeczy.

- ale Prusy tez nie ma! I Rosja tez! Ja.. ja musze wygladac wspaniale! Jak pan! Ja tez kiedys mialem dlugie wlosy- rozluznil sie czyniac w glowie retrospekcje..- um...musze byc ladniejszy od nich! Musze...sie bardziej postarac! Musze sie otworzyc! Pan...pan musi mi pomoc! Prosze! Bede pojetnym uczniem! Jak...jak dobrze wygladac?

Nie wytrzymał i się zaśmiał.
-Nie nie ja jestem całkowitym bezguściem. Zwróć się do Starożytnego Egiptu, proszę. Ona jest modna, i tak dalej. Ja nie jestem. - zaśmiał się kłopotliwie. Nie czuł się dobrze w takich sytuacjach, wręcz przeciwnie.

Chlopaczek byl calkowicie zbity z tropu.
- jak to... jak to...? Chwila... z kim mam porozmawiac? Jaka moda..? -zbladl- p..p..prosze pana... a..ale starozytny egipt to koboieta..prawda...? Prawda...? - zaczal sie trzasc - prosze pana! Kiedy ja juz sie jej boje! Nie widzialem jej... ale sie boje! To pan mi musi pomoc! Widac ze pan dba o siebie! Wlosy,ubranie...! Widzi pan! A ja! Dla mnie szczotka to ciezkie do obsluzenia narzedzie tortur!

Westchnął zrezygnowany. Przecież on nic na ten temat nie wie. Na litość!
-Ohh no dobrze...Pomogę Ci jak umiem.- powiedział i nawet uśmiechnął się co było istnym cudem. Pogrzebał w szafie, którą od razu szczelnie zamknął i podał jakiś artykuł z gazety dla chłopca.

Uradowany James chwycil artykul.
-Dziekuje,dziekuje,dziekuje! -wstal gwaltownie i juz mial sie rzucac na szyje Germani,gdy sie zawahal i postanowil nieco przystopowac...Co jak co..ale rzucanie sie na pedagoga nie bylo jednym z jego lepszych pomyslow.Zamiast tego zaczal czytac artykul.
-Na pewno to mi pomoze! Jest pan niesamowity! Dziekuje!

Germania był zaradny i był z tego dumny. Tak na boku artykuł nosił nazwę: ,,Jak żyć i być modnym?". Geralt wyrwał go kiedyś z jakiejś gazety, bo przypuszczał że kiedyś się on przyda.
-Proszę, zatrzymaj go.

- jestes cudowny! ...ee..to jest... pan..pan jest cudowny...nie wiem jak dziekowac! Kurcze...nie wiem czym moge zaplacic czy cos... Chyba ze ... pan lubi snieg... bo...bo jesli tak..to moge oddac kilka wiader...to nic szczegolnego...tylko nieco trzeba uwazac... bo ...lubi sie w wode zamieniac w cieple...- usmiechnal sie glupio- czego...pan by chcial w zamian?

-Ależ ja jestem Pedagogiem! Nic nie chce w zamian za pomoc. Po tu ty jestem. Nie musisz się martwić. Wystarczy mi świadomość że Ci pomogłem.-pokiwał głową i popatrzył z radością na chłopaka, który aż promieniał.

- jeszcze raz dziekuje! To mi na pewno pomoze! Jest pan najlepszym pedagogiem na swiecie! - szczesliwy schowal artykul do kieszeni bluzy i uklonil sie grzecznie. - bede juz szedl...bardzo dziekuje za pomoc..juz ktorys raz..ale...ale to dla mnie wazne! Do widzenia... i... Milej pracy! Kiedys postawie panu kawe! Jak bede mial drobne przy sobie! Powiem panu jak to sie skonczy! Do widzenia! - podekscytowany chlopaczyna wybiegl z gabinetu usmiechajc sie jeszcze na pozegnanie do Germanii. Czul,ze mu pomogl... byl wdzieczny z calego serca albo jeszcze bardziej.

[zt] ^ ^

Prusy stał przed drzwiami gabinetu przez jakiś czas, gapiąc się na napis i przeklinając pod nosem. Dalej nie wierzył, że jego ojciec jest PEDAGOGIEM. I nie podobało mu się to, że został zmuszony do tego, żeby tu przyjść. Musiał, bo inaczej.. nie byłoby zbyt ciekawie. Ale wolałby z kimś być, może z Ludwigiem, skoro ten "problem" tyczył się ich obu. W myślach obiecał sobie, że Bawarię zabije jak go zobaczy. Jeszcze tak chwilę stał jak idiota, zastanawiając się czy zapukać czy nie, jednak po chwili się zdecydował. Niepewnie jak na niego zapukał, i nie czekając na odpowiedź nacisnął na klamkę i otworzył drzwi. Pierwsza rzecz którą zrobił gdy wszedł to rozejrzał się. Sam nie wiedział, czego się spodziewał, ale było zdecydowanie... no atmosfera była nieco luźniejsza niż myślał. I nie było narzędzi tortur. Na końcu spojrzał na Germanię. Mruknął coś w stylu "Dzień dobry", stojąc jak ciota przy pół-otwartych drzwiach, mając nadzieję, że może jednak jego ojciec jest czymś zajęty.

Siedział właśnie i przeglądał notatki, gdy przyszło do niego to, co najbardziej teraz nie potrzebował. Dopiero co wykonał robotę dodając pewności delikatnemu Antarktydzie, a tu do gabinetu wpadł jego odwieczny, główny problem rodzinny. Gdy tylko podniósł wzrok spiorunował nim syna.
-Siadaj, Gilbercie.- powiedział oschłym tonem pokazując chłopakowi wolny fotel. W myślach układał sobie co i jak ma powiedzieć synkowi.

Zauważył, że jego ojciec coś robił z papierkami. Widząc spojrzenie Germanii ponownie wbił wzrok w podłogę, bawiąc się kluczami w kieszeni spodni. Rzadko tracił pewność siebie.
-Ee... Ale ty chyba zajęty jesteś, to może ja później wrócę..?
Wiadomo było, że później nie wróci. Przysunął się jeszcze bliżej drzwi, zerkając znowu na pedagoga. Wiedział, że nie uda mu się uciec. Teraz spojrzał na fotel. O nie, nie ma mowy. Nie będzie tam siedział. Zastanawiał się, czy zadzwonić po brata, ale szybko odkrył, że telefon zostawił w pokoju. Przeklął w myślach.