Załamanie nerwowe

Otworzyłem stare drzwi i wszedłem do środka. Wokół walało się pełno kurzu. Widać nikt tu nie przebywał od powstania akademii. Wyciągnąłem z płaszcza fajkę i usiadłem na jednym z brudnych foteli.
Właśnie przeżywałem załamanie nerwowe.
Podpaliłem tytoń i zacząłem rozmyślać co powiedziała mi siostra...


Zawsze się nią opiekowałem... A teraz... Naprawdę ją stracę?

Uciekając przed oskarżycielskim spojrzeniem rodziny, Luca i jej zgubny nałóg trafiły aż pod drzwi zapomnianego pomieszczenia zwanego palarnią. Aż dziwne, że tak funkcjonalne miejsce nie było używane. Przecież spore trochę ludzi w tej szkole paliło, ale jak widać każdy był na tyle leniwy, że wolał narażać się na karę, paląc na parkingu, albo gdzieś w krzakach, niźli wleźć po pierdylionie schodków i jeszcze jednym, i spokojnie, legalnie zapalić. Ona też by tu nie zawędrowała, gdyby nie dziadek, no i Isabelle, no i Izabel też, i Jean, i Lovino. Wszyscy niech idą do diabła psiamać i dają jej spokój! Ale niech potem wrócą, bo kurna nie lubi być sama.
Z takimi myślami właśnie nacisnęła klamkę i weszła do salki.Kurz buchnął jej w twarz do tego stopnia, że aż kichnęła. Wciąż nieświadoma faktu, że ktoś jednak jest w owej salce i ma nieco większy problem niż ona sama.

Ktoś wszedł.
Odruchowo wyprostowałem się i przybrałem swój zwykły, poważny wyraz twarzy. Nie spodziewałem się gości. Nie teraz...
- Włochy. Czego tu szukasz? - zapytałem obojętnym tonem. Nie spodziewałem się odpowiedzi, z resztą nie była dla mnie ważna.

Spojrzała na niego. W swojej zdystansowanej postawie, pełnej pogardy dla otoczenia. Przez ułamek sekundy lustrowała go wzrokiem. Sięgnęła portmonetkę z papierosami, wciąż nie spuszczając z niego wzroku. - A czego miałabym? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Nie mogła się przyznać, że uciekała przed problemem. - Przyszłam zapalić - dodała dla uściślenia powodu swej wizyty w tak niegościnnym miejscu. Tim nie wyglądał na takiego, który mógł ją wydać, więc, czuła się w pewnym stopniu spokojna. Tylko w pewnym. W końcu nigdy nie wiadomo co pod maską opanowania się kryje.

Westchnąłem z ulgą słysząc, że przyszła tylko po to. Więc nie będzie żadnych nastoletnich zwierzeń... Uff jak dobrze. To takie kłopotliwe... Te ich bezsensowne problemy. Kiedy oni w końcu dorosną?!
- Długo zamierzasz tu siedzieć? - zapytałem wypuszczając z buzi papierosowy dym. W środku czułem że coś jest nie tak. Luca w takim miejscu... Niby po co miałaby uciekać właśnie tu? Czyżby znów się pokłóciła i puściła tego swojego "focha" ? Czemu młodzież jest taka skomplikowana?
Szlag by to trafił....

Zmarszczyła gniewnie brwi, czując wyższość z jego strony. Dwa lata różnicy jakie ich dzieliły, nie oznaczały, że mógł ją traktować jak gorszą. - Zamierzam zapalić. - odrzekła chłodno, zrażona jego rozumowaniem na niskim poziomie. - Będę tu siedzieć dopóki nie skończę. - Dodała jeszcze, dla pewności, że zostanie zrozumiana. Drażniło ją strasznie, gdy nie była brana na poważnie przez ludzi, lub gdy uważano, że nie może decydować o sobie. Dlatego właśnie wylądowała tutaj.

- Nie wyganiam Cię. Zapytałem tylko czy długo tu będziesz, mogę stąd wyjść, jeśli źle się czujesz... - odpowiedział obojętnie. W głosie dziewczyny, rozpoznał niechęć i złość. Wolał dodatkowo jej nie drażnić. Już wyjątkowo dość miał kłótni i problemów. Chciał tylko odpocząć... Czy to tak dużo?